Йов 29

1 Йов а луат дин ноу кувынтул ын пилде ши а зис:

Giobbe riprese il suo discorso e disse:

2 „О, кум ну пот сэ фиу ка ын луниле трекуте, ка ын зилеле кынд мэ пэзя Думнезеу,

“Oh foss’io come ne’ mesi d’una volta, come ne’ giorni in cui Dio mi proteggeva,

3 кынд кандела Луй стрэлучя дясупра капулуй меу ши лумина Луй мэ кэлэузя ын ынтунерик!

quando la sua lampada mi risplendeva sul capo, e alla sua luce io camminavo nelle tenebre!

4 Кум ну сунт ка ын зилеле путерий меле, кынд Думнезеу вегя ка ун приетен песте кортул меу,

Oh fossi com’ero a’ giorni della mia maturità, quando Iddio vegliava amico sulla mia tenda,

5 кынд Чел Атотпутерник ынкэ ера ку мине ши кынд копиий мей стэтяу ын журул меу;

quando l’Onnipotente stava ancora meco, e avevo i miei figliuoli d’intorno;

6 кынд ми се скэлдау паший ын смынтынэ ши стынка вэрса лынгэ мине пырае де унтделемн!

quando mi lavavo i piedi nel latte e dalla roccia mi fluivano ruscelli d’olio!

7 Дакэ ешям сэ мэ дук ла поарта четэций ши дакэ ымь прегэтям ун скаун ын пяцэ,

Allorché uscivo per andare alla porta della città e mi facevo preparare il seggio sulla piazza,

8 тинерий се трэӂяу ынапой ла апропиеря мя, бэтрыний се скулау ши стэтяу ын пичоаре.

i giovani, al vedermi, si ritiravano, i vecchi s’alzavano e rimanevano in piedi;

9 Май-марий ышь опряу кувынтэриле ши ышь пуняу мына ла гурэ.

i maggiorenti cessavan di parlare e si mettevan la mano sulla bocca;

10 Гласул кэпетениилор тэчя ши ли се липя лимба де черул гурий.

la voce dei capi diventava muta, la lingua s’attaccava al loro palato.

11 Урекя каре мэ аузя мэ нумя феричит, окюл каре мэ ведя мэ лэуда.

L’orecchio che mi udiva, mi diceva beato; l’occhio che mi vedeva mi rendea testimonianza,

12 Кэч скэпам пе сэракул каре черя ажутор ши пе орфанул липсит де сприжин.

perché salvavo il misero che gridava aiuto, e l’orfano che non aveva chi lo soccorresse.

13 Бинекувынтаря ненорочитулуй веня песте мине, умплям де букурие инима вэдувей.

Scendea su me la benedizione di chi stava per perire, e facevo esultare il cuor della vedova.

14 Мэ ымбрэкам ку дрептатя ши-й служям де ымбрэкэминте, неприхэниря ымь ера манта ши турбан.

La giustizia era il mio vestimento ed io il suo; la probità era come il mio mantello e il mio turbante.

15 Орбулуй ый ерам окь ши шкьопулуй, пичор.

Ero l’occhio del cieco, il piede dello zoppo;

16 Челор ненорочиць ле ерам татэ ши черчетам причина челуй некуноскут.

ero il padre de’ poveri, e studiavo a fondo la causa dello sconosciuto.

17 Рупям фалка челуй недрепт ши-й смулӂям прада дин динць.

Spezzavo la ganascia all’iniquo, e gli facevo lasciar la preda che avea fra i denti.

18 Атунч зичям: ‘Ын куйбул меу вой мури, зилеле меле вор фи мулте ка нисипул.

E dicevo: “Morrò nel mio nido, e moltiplicherò i miei giorni come la rena;

19 Апа ва пэтрунде ын рэдэчиниле меле, роуа ва ста тоатэ ноаптя песте рамуриле меле.

le mie radici si stenderanno verso l’acque, la rugiada passerà la notte sui miei rami;

20 Слава мя ва ынверзи неынчетат ши аркул ымь ва ынтинери ын мынэ.’

la mia gloria sempre si rinnoverà, e l’arco rinverdirà nella mia mano”.

21 Оамений мэ аскултау ши аштептау, тэчяу ынаинтя сфатурилор меле.

Gli astanti m’ascoltavano pieni d’aspettazione, si tacevan per udire il mio parere.

22 Дупэ кувынтэриле меле, ничунул ну рэспундя ши кувынтул меу ера пентру тоць о роуэ бинефэкэтоаре.

Quand’avevo parlato, non replicavano; la mia parola scendeva su loro come una rugiada.

23 Мэ аштептау ка пе плоае, кэскау гура ка дупэ плоая де примэварэ.

E m’aspettavan come s’aspetta la pioggia; aprivan larga la bocca come a un acquazzone di primavera.

24 Кынд ли се ынмуя инима, ле зымбям ши ну путяу изгони сенинэтатя де пе фрунтя мя.

Io sorridevo loro quand’erano sfiduciati; e non potevano oscurar la luce del mio volto.

25 Ымь плэчя сэ мэ дук ла ей ши мэ ашезам ын фрунтя лор; ерам ка ун ымпэрат ын мижлокул уней оштирь, ка ун мынгыетор лынгэ ниште ынтристаць.

Quando andavo da loro, mi sedevo come capo, ed ero come un re fra le sue schiere, come un consolatore in mezzo agli afflitti.