Йов 29
1 Йов а луат дин ноу кувынтул ын пилде ши а зис:
Job vervolgde zijn rede, en sprak
2 „О, кум ну пот сэ фиу ка ын луниле трекуте, ка ын зилеле кынд мэ пэзя Думнезеу,
Ach, was ik als in vroeger maanden, In de tijd, toen God mij behoedde,
3 кынд кандела Луй стрэлучя дясупра капулуй меу ши лумина Луй мэ кэлэузя ын ынтунерик!
Toen Hij zijn lamp boven mijn hoofd liet stralen, En ik bij zijn licht door de duisternis ging;
4 Кум ну сунт ка ын зилеле путерий меле, кынд Думнезеу вегя ка ун приетен песте кортул меу,
Zoals ik was in mijn beste dagen Toen God mijn tent nog beschutte!
5 кынд Чел Атотпутерник ынкэ ера ку мине ши кынд копиий мей стэтяу ын журул меу;
Toen de Almachtige nog met mij was, Mijn kinderen mij nog omringden;
6 кынд ми се скэлдау паший ын смынтынэ ши стынка вэрса лынгэ мине пырае де унтделемн!
Toen mijn voeten zich baadden in boter, De rots, waar ik stond, beken olie liet stromen;
7 Дакэ ешям сэ мэ дук ла поарта четэций ши дакэ ымь прегэтям ун скаун ын пяцэ,
Als ik uitging naar de poort van de stad, En op het plein mijn zetel liet zetten:
8 тинерий се трэӂяу ынапой ла апропиеря мя, бэтрыний се скулау ши стэтяу ын пичоаре.
Trokken de jongemannen zich terug, zodra ze mij zagen, Rezen de grijsaards op en bleven staan,
9 Май-марий ышь опряу кувынтэриле ши ышь пуняу мына ла гурэ.
Staakten de edelen hun gesprek En legden de hand op hun mond.
10 Гласул кэпетениилор тэчя ши ли се липя лимба де черул гурий.
De stem der leiders verstomde, Hun tong kleefde aan hun gehemelte vast;
11 Урекя каре мэ аузя мэ нумя феричит, окюл каре мэ ведя мэ лэуда.
Toen het oor, dat het hoorde, mij gelukkig prees En het oog, dat het zag, mij bijval schonk!
12 Кэч скэпам пе сэракул каре черя ажутор ши пе орфанул липсит де сприжин.
Want ik hielp den arme, die om bijstand riep, Den wees, die geen helper meer had;
13 Бинекувынтаря ненорочитулуй веня песте мине, умплям де букурие инима вэдувей.
Dien de ondergang dreigde, zegende mij, Het hart der weduwe vrolijkte ik op;
14 Мэ ымбрэкам ку дрептатя ши-й служям де ымбрэкэминте, неприхэниря ымь ера манта ши турбан.
Rechtschapenheid trok ik aan als een kleed, Mijn gerechtigheid als een mantel en kroon.
15 Орбулуй ый ерам окь ши шкьопулуй, пичор.
Ik was de ogen voor blinden, De voeten voor kreupelen;
16 Челор ненорочиць ле ерам татэ ши черчетам причина челуй некуноскут.
Voor armen was ik een vader, Voor onbekenden onderzocht ik het pleit.
17 Рупям фалка челуй недрепт ши-й смулӂям прада дин динць.
Maar den boosdoener brak ik de tanden, En rukte hem de prooi uit zijn kaken.
18 Атунч зичям: ‘Ын куйбул меу вой мури, зилеле меле вор фи мулте ка нисипул.
Ik dacht bij mijzelf: Oud zal ik sterven Mijn dagen zullen talrijk zijn als het zand;
19 Апа ва пэтрунде ын рэдэчиниле меле, роуа ва ста тоатэ ноаптя песте рамуриле меле.
Mijn wortel zal openstaan voor het water, De dauw op mijn takken vernachten;
20 Слава мя ва ынверзи неынчетат ши аркул ымь ва ынтинери ын мынэ.’
Mijn eer blijft steeds nieuw, Mijn boog wint aan jeugdige kracht in mijn hand!
21 Оамений мэ аскултау ши аштептау, тэчяу ынаинтя сфатурилор меле.
Ze luisterden zwijgend naar mij En wachtten mijn beslissing af;
22 Дупэ кувынтэриле меле, ничунул ну рэспундя ши кувынтул меу ера пентру тоць о роуэ бинефэкэтоаре.
Had ik uitgesproken, dan nam niemand het woord, Maar mijn rede druppelde op hen neer.
23 Мэ аштептау ка пе плоае, кэскау гура ка дупэ плоая де примэварэ.
Ze verlangden naar mij als naar regen, Met open mond als naar een late bui.
24 Кынд ли се ынмуя инима, ле зымбям ши ну путяу изгони сенинэтатя де пе фрунтя мя.
Lachte ik hun toe, ze durfden het niet geloven, En vingen het stralen van mijn aangezicht op.
25 Ымь плэчя сэ мэ дук ла ей ши мэ ашезам ын фрунтя лор; ерам ка ун ымпэрат ын мижлокул уней оштирь, ка ун мынгыетор лынгэ ниште ынтристаць.
Bezocht ik hen, ik zat bovenaan, Troonde als een vorst bij zijn troepen, als een die treurenden troost.
