Йов 28
1 Арӂинтул аре о минэ де унде се скоате ши аурул аре ун лок де унде есте скос ка сэ фие курэцит.
Zeker, er is een plaats, waaruit het zilver komt, Een oord, waar het goud wordt gewassen,
2 Ферул се скоате дин пэмынт ши пятра се топеште ка сэ дя арама.
Het ijzer uit de bodem gehaald, De steen tot koper gesmolten;
3 Омул пуне капэт ынтунерикулуй, черчетязэ, пынэ ын цинутуриле челе май адынчь, петреле аскунсе ын негура ши ын умбра морций.
Waar men in de uiterste duisternis doordringt, En de diepste plekken doorvorst. In de rotsen, duister en somber.
4 Сапэ о фынтынэ департе де локуриле локуите; пичоареле ну-й май сунт де ажутор, стэ атырнат ши се клатинэ, департе де локуинцеле оменешть.
Worden schachten gehakt door een volk, dat er niet hoort, Dat door de wandelaars wordt vergeten, Daar ver van de mensen hangt en zweeft;
5 Пэмынтул, де унде есе пыня, есте рэсколит ынэунтрул луй ка де фок;
En de aarde, waaruit het brood ontspruit, Wordt in haar ingewanden omgewoeld als door vuur.
6 петреле луй купринд сафир ши ын ел се гэсеште пулбере де аур.
Haar rotsen zijn de plaats van saffier, Haar stof bevat goud;
7 Пасэря де прадэ ну-й куноаште кэраря. Окюл вултурулуй н-а зэрит-о,
De arend kent er de weg niet heen, Het valkenoog bespeurt hem niet;
8 челе май труфаше добитоаче н-ау кэлкат пе еа ши леул н-а трекут ничодатэ пе еа.
De roofdieren betreden hem niet, De luipaard gaat er niet heen.
9 Омул ышь пуне мына пе стынка де кремене ши рэстоарнэ мунций дин рэдэчинэ.
De mens slaat zijn hand aan de harde steen, Woelt de bergen om van hun grondslag af,
10 Сапэ шанцурь ын стынчь ши окюл луй привеште тот че есте де прец ын еле.
Breekt gangen in de rotsen uit, Niets kostbaars ontsnapt aan zijn oog;
11 Опреште курӂеря апелор ши скоате ла луминэ че есте аскунс.
Hij zoekt de bronnen der stromen af, En brengt wat verborgen lag aan het licht.
12 Дар ынцелепчуня унде се гэсеште? Унде есте локуинца причеперий?
Maar de wijsheid, waar is zij te vinden, En waar is het oord van het inzicht?
13 Омул ну-й куноаште прецул, еа ну се гэсеште ын пэмынтул челор вий.
De mens kent er de weg niet heen, In het land der levenden bevindt ze zich niet.
14 Адынкул зиче: ‘Ну есте ын мине’, ши маря зиче: ‘Ну есте ла мине.’
De afgrond roept: In mij is ze niet! De zee herhaalt: Ze is niet bij mij!
15 Еа ну се дэ ын скимбул аурулуй курат, ну се кумпэрэ кынтэринду-се ку арӂинт;
Zij wordt niet gekocht voor het fijnste goud, Geen zilver gewogen, om haar te betalen;
16 ну се кынтэреште пе аурул дин Офир, нич пе ониксул чел скумп, нич пе сафир.
Zij wordt niet geschat tegen goud van Ofir, Tegen kostbare onyx, noch saffier;
17 Ну се поате асемэна ку аурул, нич ку диамантул, ну се поате скимба ку ун вас де аур алес.
Geen goud, geen glaswerk kan haar evenaren, Geen gouden vaas is haar prijs.
18 Мэрӂянул ши кристалул ну сунт нимик пе лынгэ еа: ынцелепчуня прецуеште май мулт декыт мэргэритареле.
Paarlen en kristal zijn naast haar niet in tel, Het vinden der wijsheid gaat dat van koralen te boven;
19 Топазул дин Етиопия ну есте ка еа ши аурул курат ну се кумпэнеште ку еа.
Topaas van Koesj kan het niet bij haar halen, Het zuiverst goud weegt niet tegen haar op.
20 Де унде вине атунч ынцелепчуня? Унде есте локуинца причеперий?
De wijsheid, waar komt zij vandaan; Het inzicht, waar is zijn plaats?
21 Есте аскунсэ де окий тутурор челор вий, есте аскунсэ де пэсэриле черулуй.
Zij ligt verborgen voor het oog van al wat leeft, Verscholen voor de vogels in de lucht;
22 Адынкул ши моартя зик: ‘Ной ам аузит ворбинду-се де еа.’
De onderwereld en dood roepen uit: Onze oren hebben enkel van haar bij geruchte gehoord.
23 Думнезеу ый штие друмул, Ел ый куноаште локуинца.
Het is God, die de weg naar haar kent, Hij alleen weet, waar zij toeft.
24 Кэч Ел веде пынэ ла марӂиниле пэмынтулуй, зэреште тотул суб черурь.
Want Hij blikte tot aan de grenzen der aarde, Zag al wat onder de hemel bestond:
25 Кынд а рындуит греутатя вынтулуй ши кынд а хотэрыт мэсура апелор,
Toen Hij het gewicht van de wind bepaalde, De maat voor het water bestemde;
26 кынд а дат леӂь плоий ши кынд а ынсемнат друмул фулӂерулуй ши тунетулуй,
Toen Hij de regen zijn wet gaf, En de donder zijn weg.
27 атунч а вэзут ынцелепчуня ши а арэтат-о, й-а пус темелииле ши а пус-о ла ынчеркаре.
Toen aanschouwde Hij haar en verkondigde haar, Kende Hij haar en doorgrondde haar;
28 Апой а зис омулуй: ‘Ятэ, фрика де Домнул, ачаста есте ынцелепчуня; депэртаря де рэу есте причепере.’”
Maar Hij sprak tot den mens: Zie, de vreze des Heren is wijsheid, En het kwade te mijden is inzicht!
