Иеремия 4
1 „Исраеле, де те вей ынтоарче, дакэ те вей ынтоарче ла Мине”, зиче Домнул, „дакэ вей скоате урычуниле тале динаинтя Мя, ну вей май рэтэчи.
Εάν επιστρέψης, Ισραήλ, λέγει Κύριος, επίστρεψον προς εμέ· και εάν εκβάλης τα βδελύγματά σου απ' έμπροσθέν μου, τότε δεν θέλεις μετατοπισθή.
2 Дакэ вей жура: ‘Виу есте Домнул!’ ку адевэр, ку неприхэнире ши ку дрептате, атунч нямуриле вор фи бинекувынтате ын Ел ши се вор фэли ку Ел.”
Και θέλεις ομόσει, λέγων, Ζη Κύριος, εν αληθεία εν κρίσει και εν δικαιοσύνη· και τα έθνη θέλουσιν ευλογείσθαι εν αυτώ και εν αυτώ θέλουσι δοξασθή.
3 Кэч аша ворбеште Домнул кэтре оамений дин Иуда ши дин Иерусалим: „Десцеленици-вэ ун огор ноу ши ну семэнаць ынтре спинь!
Διότι ούτω λέγει Κύριος προς τους άνδρας Ιούδα και προς την Ιερουσαλήμ· Αροτριάσατε τους κεχερσωμένους αγρούς σας και μη σπείρετε μεταξύ ακανθών.
4 Тэяци-вэ ымпрежур пентру Домнул, тэяци-вэ ымпрежур инимиле, оамений луй Иуда ши локуиторь ай Иерусалимулуй, ка ну кумва сэ избукняскэ мыния Мя ка ун фок ши сэ се априндэ фэрэ сэ се поатэ стинӂе дин причина рэутэций фаптелор воастре!”
Περιτμήθητε εις τον Κύριον και αφαιρέσατε τας ακροβυστίας της καρδίας σας, άνδρες Ιούδα και κάτοικοι της Ιερουσαλήμ, μήποτε εξέλθη ο θυμός μου ως πυρ και εξαφθή, και ουδείς θέλει είσθαι ο σβέσων, ένεκεν της κακίας των πράξεών σας.
5 Даць де штире ын Иуда, вестиць ла Иерусалим ши спунець: „Сунаць дин трымбицэ ын царэ! Стригаць ын гура маре ши зичець: ‘Стрынӂеци-вэ ши хайдем ын четэциле ынтэрите!’
Αναγγείλατε προς τον Ιούδαν και κηρύξατε προς την Ιερουσαλήμ· και είπατε και ηχήσατε σάλπιγγα εις την γήν· βοήσατε, συναθροίσθητε και είπατε, Συνάχθητε και ας εισέλθωμεν εις τας ωχυρωμένας πόλεις.
6 Ынэлцаць ун стяг спре Сион, фуӂиць ши ну вэ оприць! Кэч де ла мязэноапте адук ненорочиря ши ун маре прэпэд.”
Υψώσατε σημαίαν προς την Σιών· σύρθητε, μη σταθήτε· διότι εγώ θέλω φέρει κακόν από βορρά και συντριμμόν μέγαν.
7 Леул се арункэ дин туфарул сэу, нимичиторул нямурилор а порнит, шь-а пэрэсит локул, ка сэ-ць пустияскэ цара, сэ-ць дэрыме четэциле ши нимень сэ ну май локуяскэ ын еле.
Ο λέων ανέβη εκ του δάσους αυτού και ο εξολοθρευτής των εθνών εσηκώθη· εξήλθεν εκ του τόπου αυτού διά να ερημώση την γην σου· αι πόλεις σου θέλουσι καταστραφή, ώστε δεν θέλει είσθαι ουδείς ο κατοικών.
8 Де ачея, акоперици-вэ ку сачь, плынӂець ши ӂемець, кэч мыния апринсэ а Домнулуй ну се абате де ла ной.
Διά τούτο περιζώσθητε σάκκους, θρηνήσατε και ολολύξατε· διότι ο φλογερός θυμός του Κυρίου δεν εστράφη αφ' ημών.
9 „Ын зиуа ачея”, зиче Домнул, „ымпэратул ши кэпетенииле ышь вор перде инима, преоций вор рэмыне ынкремениць ши пророчий, уймиць.”
Και εν εκείνη τη ημέρα, λέγει Κύριος, η καρδία του βασιλέως θέλει χαθή και η καρδία των αρχόντων· και οι ιερείς θέλουσιν εκθαμβηθή και οι προφήται θέλουσιν εκπλαγή.
10 Еу ам зис: „Ах, Доамне Думнезеуле! Ай ыншелат ын адевэр пе попорул ачеста ши Иерусалимул кынд ай зис: ‘Вець авя паче!’ Ши тотушь сабия ле аменинцэ вяца.”
Τότε είπα, Ω Κύριε Θεέ απατών λοιπόν ηπάτησας τον λαόν τούτον και την Ιερουσαλήμ, λέγων, Ειρήνην θέλετε έχει· ενώ η μάχαιρα έφθασεν έως της ψυχής.
11 Ын время ачея, се ва зиче попорулуй ачестуя ши Иерусалимулуй: „Ун вынт арзэтор суфлэ дин локуриле ыналте але пустиулуй пе друмул фийчей попорулуй Меу, ну ка сэ вынтуре, нич ка сэ курэцяскэ грыул.
Εν εκείνω τω καιρώ θέλουσιν ειπεί προς τον λαόν τούτον και προς την Ιερουσαλήμ, Άνεμος καυστικός των υψηλών τόπων της ερήμου φυσά προς την θυγατέρα του λαού μου, ουχί διά να ανεμίση ουδέ διά να καθαρίση·
12 Чи ун вынт нэпрасник вине де аколо пынэ ла Мине! Акум ле вой рости хотэрыря!”
άνεμος σφοδρότερος παρά τούτους θέλει ελθεί δι' εμέ· εγώ δε τώρα θέλω εκφέρει κρίσεις εις αυτούς.
13 „Ятэ, нимичиторул ынаинтязэ ка норий; кареле луй сунт ка ун выртеж, каий луй сунт май ушорь декыт вултурий. Вай де ной, кэч сунтем прэпэдиць!”
Ιδού, ως νεφέλη θέλει αναβή, και αι άμαξαι αυτού θέλουσιν είσθαι ως ανεμοστρόβιλος· οι ίπποι αυτού είναι ελαφρότεροι των αετών. Ουαί εις ημάς, διότι εχάθημεν.
14 Курэцеште-ць инима де рэу, Иерусалиме, ка сэ фий мынтуит! Пынэ кынд вей пэстра гындурь нелеӂюите ын инима та?
Ιερουσαλήμ, απόπλυνον την καρδίαν σου από κακίας, διά να σωθής· έως πότε θέλουσι κατοικεί εν σοι οι μάταιοι διαλογισμοί σου;
15 Кэч ун глас каре порнеште де ла Дан ши вестеште ненорочиря о вестеште де ла мунтеле луй Ефраим.
Διότι φωνή αναγγέλλει εκ του Δαν και κηρύττει θλίψιν από του όρους Εφραΐμ.
16 „Спунець лукрул ачеста нямурилор, фачеци-л куноскут Иерусалимулуй. Вин ниште ымпресурэторь динтр-о царэ депэртатэ ши стригэ ымпотрива четэцилор луй Иуда.
Ενθυμίσατε τούτο εις τα έθνη· ιδού, διακηρύξατε εναντίον της Ιερουσαλήμ, ότι πολιορκηταί έρχονται από γης μακράς και εκπέμπουσι την φωνήν αυτών εναντίον των πόλεων Ιούδα.
17 Ка чей че пэзеск ун огор, ей ынконжоарэ Иерусалимул, кэч с-а рэзврэтит ымпотрива Мя”, зиче Домнул.
Ως φύλακες αγρού παρετάχθησαν εναντίον αυτής κυκλόθεν· διότι απεστάτησεν εναντίον μου, λέγει Κύριος.
18 „Ачеста есте родул кэилор ши фаптелор тале, есте вина рэутэций тале, дакэ есте аша де амар ши те пэтрунде пынэ ла инимэ.”
Αι οδοί σου και τα επιτηδεύματά σου επροξένησαν εις σε ταύτα· αύτη η κακία σου εστάθη μάλιστα πικρά, ναι, έφθασεν έως της καρδίας σου.
19 Мэрунтаеле меле! Мэрунтаеле меле! Кум мэ доаре ынэунтрул инимий меле! Ымь бате инима, ну пот сэ так! Кэч аузь, суфлете, сунетул трымбицей ши стригэтул де рэзбой.
Τα εντόσθιά μου, τα εντόσθιά μου· πονώ εις τα βάθη της καρδίας μου· η καρδία μου θορυβείται εν εμοί· δεν δύναμαι να σιωπήσω, διότι ήκουσας, ψυχή μου, ήχον σάλπιγγος, αλαλαγμόν πολέμου.
20 Се вестеште дэрымаре песте дэрымаре, кэч тоатэ цара есте пустиитэ; колибеле ымь сунт пустиите деодатэ ши кортуриле, ынтр-о клипэ!
Συντριμμός επί συντριμμόν διακηρύττεται· διότι πάσα η γη ερημούται· εξαίφνης αι σκηναί μου ηρημώθησαν και τα παραπετάσματά μου εν μιά στιγμή.
21 Пынэ кынд вой ведя стягул фылфыинд ши вой аузи сунетул трымбицей?
Έως πότε θέλω βλέπει την σημαίαν, θέλω ακούει τον ήχον της σάλπιγγος;
22 „Кэч попорул Меу есте небун, ну Мэ куноаште; сунт ниште копий фэрэ минте ши липсиць де причепере; сунт мештерь сэ факэ рэул, дар ну штиу сэ факэ бинеле.”
Διότι ο λαός μου είναι άφρων· δεν με εγνώρισαν· είναι υιοί άφρονες και δεν έχουσι σύνεσιν· είναι σοφοί εις το να κακοποιώσι, να αγαθοποιώσιν όμως δεν εξεύρουσιν.
23 Мэ уйт ла пэмынт, ши ятэ кэ есте пустиу ши гол; мэ уйт ла черурь, ши лумина лор а перит!
Επέβλεψα επί την γην και ιδού, άμορφος και έρημος· και εις τους ουρανούς και δεν υπήρχε το φως αυτών.
24 Мэ уйт ла мунць, ши ятэ кэ сунт згудуиць ши тоате дялуриле се клатинэ!
Είδον τα όρη και ιδού, έτρεμον και πάντες οι λόφοι κατεσείοντο.
25 Мэ уйт, ши ятэ кэ ну есте ничун ом ши тоате пэсэриле черурилор ау фуӂит!
Είδον και ιδού, δεν υπήρχεν άνθρωπος και πάντα τα πετεινά του ουρανού είχον φύγει.
26 Мэ уйт, ши, ятэ, Кармелул есте ун пустиу ши тоате четэциле сале сунт нимичите ынаинтя Домнулуй ши ынаинтя мынией Луй апринсе!
Είδον και ιδού, ο Κάρμηλος έρημος και πάσαι αι πόλεις αυτού κατηδαφισμέναι από προσώπου Κυρίου, από του φλογερού θυμού αυτού.
27 Кэч аша ворбеште Домнул: „Тоатэ цара ва фи пустиитэ, дар ну о вой нимичи де тот.
Διότι ούτω λέγει Κύριος· πάσα η γη θέλει είσθαι έρημος· συντέλειαν όμως δεν θέλω κάμει.
28 Дин причина ачаста, цара есте ын жале ши черуриле сус сунт ынтунекате, кэч Еу ам зис, ам хотэрыт лукрул ачеста, ши ну-Мь паре рэу де ел, ну Мэ вой ынтоарче.
Διά τούτο η γη θέλει πενθήσει και οι ουρανοί άνωθεν θέλουσι συσκοτάσει· διότι εγώ ελάλησα, απεφάσισα και δεν θέλω μετανοήσει ουδέ θέλω επιστρέψει από τούτου.
29 Ла вуетул кэлэрецилор ши аркашилор, тоате четэциле фуг; се аскунд ын пэдурь ши се суе пе стынчь; тоате четэциле сунт пэрэсите, ну май ау локуиторь.
Πάσα η πόλις θέλει φύγει υπό του θορύβου των ιππέων και των τοξοτών θέλουσιν ελθεί εις τα δάση και αναβή επί τους βράχους· πάσα πόλις θέλει εγκαταλειφθή και δεν θέλει είσθαι άνθρωπος κατοικών εν αυταίς.
30 Ши ту, пустиито, че вей фаче? Те вей ымбрэка ын кырмыз, те вей ымподоби ку подоабе де аур, ыць вей сулимени окий, дар деӂяба те вей ынфрумусеца: ибовничий тэй те диспрецуеск ши вор сэ-ць я вяца.
Και συ, ηφανισμένη, τι θέλεις κάμει; και αν ενδυθής κόκκινον, και αν στολισθής με στολισμούς χρυσούς, και αν διατείνης με στίμμι τους οφθαλμούς σου, εις μάτην θέλεις καλλωπισθή· οι ερασταί σου θέλουσι σε καταφρονήσει, θέλουσι ζητεί την ζωήν σου.
31 Кэч Еу ауд ниште ципете ка але уней фемей ын кинуриле наштерий, ципете де дурере ка ла чя динтый фачере. Есте гласул фийчей Сионулуй, каре суспинэ ши ынтинде мыниле зикынд: ‘Ненорочита де мине! Мор дин причина учигашилор!’
Διότι ήκουσα φωνήν ως κοιλοπονούσης, στεναγμόν ως πρωτογεννώσης φωνήν της θυγατρός Σιών, ήτις θρηνολογεί εαυτήν, εκτείνει τας χείρας αυτής, λέγουσα, Ουαί εις εμέ τώρα, διότι η ψυχή μου εκλείπει ένεκεν των φονευτών.
