Иеремия 4
1 „Исраеле, де те вей ынтоарче, дакэ те вей ынтоарче ла Мине”, зиче Домнул, „дакэ вей скоате урычуниле тале динаинтя Мя, ну вей май рэтэчи.
"Ja, wenn du umkehrst, Israel", ein Spruch des Herrn, "zu mir umkehrst, entfernst du meinetwegen deine Scheusale, ganz ohne Zaudern,
2 Дакэ вей жура: ‘Виу есте Домнул!’ ку адевэр, ку неприхэнире ши ку дрептате, атунч нямуриле вор фи бинекувынтате ын Ел ши се вор фэли ку Ел.”
und wenn du schwörst den Schwur 'Beim Herrn!' aufrichtig, schlicht und rückhaltlos, dann segnen sich mit ihm die Heiden, sich seiner rühmend."
3 Кэч аша ворбеште Домнул кэтре оамений дин Иуда ши дин Иерусалим: „Десцеленици-вэ ун огор ноу ши ну семэнаць ынтре спинь!
Nun also spricht der Herr zu Judas Männern und zu denen aus Jerusalem: "Brecht euch ein Neuland um und sät nicht unter Dornen!
4 Тэяци-вэ ымпрежур пентру Домнул, тэяци-вэ ымпрежур инимиле, оамений луй Иуда ши локуиторь ай Иерусалимулуй, ка ну кумва сэ избукняскэ мыния Мя ка ун фок ши сэ се априндэ фэрэ сэ се поатэ стинӂе дин причина рэутэций фаптелор воастре!”
Beschneidet euch dem Herrn zulieb! Weg mit der Vorhaut eures Herzens, ihr Männer Judas, ihr Bewohner von Jerusalem! - Sonst fährt mein Grimm wie Feuer aus und brennt, und niemand löscht, ob eurer Taten Schlechtigkeit!"
5 Даць де штире ын Иуда, вестиць ла Иерусалим ши спунець: „Сунаць дин трымбицэ ын царэ! Стригаць ын гура маре ши зичець: ‘Стрынӂеци-вэ ши хайдем ын четэциле ынтэрите!’
Verkündet es in Juda, und in Jerusalem ruft aus und redet, und bei Trompetenschall verkündigt es im Land und ruft aus vollem Hals und sprecht: "Zuhauf! Wir müssen in die festen Städte ziehen."
6 Ынэлцаць ун стяг спре Сион, фуӂиць ши ну вэ оприць! Кэч де ла мязэноапте адук ненорочиря ши ун маре прэпэд.”
"Die Flagge schwinget gegen Sion hin! Fort! Bleibt nicht stehen! Denn Unheil bringe ich von Norden her, gewaltigen Niederbruch.
7 Леул се арункэ дин туфарул сэу, нимичиторул нямурилор а порнит, шь-а пэрэсит локул, ка сэ-ць пустияскэ цара, сэ-ць дэрыме четэциле ши нимень сэ ну май локуяскэ ын еле.
Aus seinem Dickicht steigt der Löwe, der Völkerwürger. Nun bricht er auf, läßt seine Stätte hinter sich. Dein Land macht er zur Wüstenei und deine Städte wüst und menschenleer.
8 Де ачея, акоперици-вэ ку сачь, плынӂець ши ӂемець, кэч мыния апринсэ а Домнулуй ну се абате де ла ной.
Legt deshalb Trauerkleider an! So klaget! Heult: 'Daß sich des Herren Zornesglut von uns nicht wendet!' -
9 „Ын зиуа ачея”, зиче Домнул, „ымпэратул ши кэпетенииле ышь вор перде инима, преоций вор рэмыне ынкремениць ши пророчий, уймиць.”
An jenem Tage aber", ein Spruch des Herrn, "entsinkt das Herz dem König und den Fürsten. Die Priester sind verstört, entsetzt die Seher!"
10 Еу ам зис: „Ах, Доамне Думнезеуле! Ай ыншелат ын адевэр пе попорул ачеста ши Иерусалимул кынд ай зис: ‘Вець авя паче!’ Ши тотушь сабия ле аменинцэ вяца.”
Ein Klagelied: "Ach Herr, o Herr! Gar gründlich hast Du dieses Volk getäuscht, mitsamt Jerusalem. Du sprachst: 'Der Friede wird euch sein!' Nun geht das Schwert an ihre Kehle."
11 Ын время ачея, се ва зиче попорулуй ачестуя ши Иерусалимулуй: „Ун вынт арзэтор суфлэ дин локуриле ыналте але пустиулуй пе друмул фийчей попорулуй Меу, ну ка сэ вынтуре, нич ка сэ курэцяскэ грыул.
"Zu jener Zeit wird für dies Volk und für Jerusalem, zur Tochter meines Volkes hin bestellt ein Sturmwind, der die Wüstenhöhen sengt, zum Worfeln nicht geeignet noch zum Säubern.
12 Чи ун вынт нэпрасник вине де аколо пынэ ла Мине! Акум ле вой рости хотэрыря!”
Ein Wind, zu scharf dafür, erscheint auf mein Geheiß. Ich spreche jetzt das Urteil aber sie.
13 „Ятэ, нимичиторул ынаинтязэ ка норий; кареле луй сунт ка ун выртеж, каий луй сунт май ушорь декыт вултурий. Вай де ной, кэч сунтем прэпэдиць!”
Wie Meergewölk zieht es heran. Gleichwie ein Sturmgebrause sind seine Wagen, und seine Rosse schneller als der Aar: 'Ach wehe uns! Wir sind verloren.'"
14 Курэцеште-ць инима де рэу, Иерусалиме, ка сэ фий мынтуит! Пынэ кынд вей пэстра гындурь нелеӂюите ын инима та?
So wasche rein dein Herz von Missetat, Jerusalem, daß Heil dir werde! Wie lange haust in deiner Brust dein heillos Gieren?
15 Кэч ун глас каре порнеште де ла Дан ши вестеште ненорочиря о вестеште де ла мунтеле луй Ефраим.
Aus Dan, horch, eine Meldung! Ein Unheilsbote vom Gebirge Ephraim!
16 „Спунець лукрул ачеста нямурилор, фачеци-л куноскут Иерусалимулуй. Вин ниште ымпресурэторь динтр-о царэ депэртатэ ши стригэ ымпотрива четэцилор луй Иуда.
"Heidnische Völker bietet auf und ruft sie gen Jerusalem zusammen! Aus fernem Lande kommen Krieger; ihr Kriegsgeschrei gilt Judas Städten.
17 Ка чей че пэзеск ун огор, ей ынконжоарэ Иерусалимул, кэч с-а рэзврэтит ымпотрива Мя”, зиче Домнул.
Wie Feldhüter umlagern sie es ganz. Es war ja widerspenstig gegen mich." Ein Spruch des Herrn.
18 „Ачеста есте родул кэилор ши фаптелор тале, есте вина рэутэций тале, дакэ есте аша де амар ши те пэтрунде пынэ ла инимэ.”
Dein Wandel, deine Taten, die tragen dir dies ein. Das kommt von deiner Schlechtigkeit, daß es so bitter hart ans Herz dir greift.
19 Мэрунтаеле меле! Мэрунтаеле меле! Кум мэ доаре ынэунтрул инимий меле! Ымь бате инима, ну пот сэ так! Кэч аузь, суфлете, сунетул трымбицей ши стригэтул де рэзбой.
Mein Inneres, mein Inneres! Ich muß mich krümmen. Ach, meines Herzens Kammern! Mein Herz! Es pocht; ich kann's nicht stillen. - Ich höre schon des Lärmhorns Schall - des Krieges Lärmgetümmel.
20 Се вестеште дэрымаре песте дэрымаре, кэч тоатэ цара есте пустиитэ; колибеле ымь сунт пустиите деодатэ ши кортуриле, ынтр-о клипэ!
Verheerung auf Verheerung wird gemeldet. Verloren ist das ganze Land, im Nu vernichtet mein Gezelt, im Augenblicke meine Hütte!
21 Пынэ кынд вой ведя стягул фылфыинд ши вой аузи сунетул трымбицей?
Wie lange muß ich Kriegspaniere schauen, das Lärmhorn hören?
22 „Кэч попорул Меу есте небун, ну Мэ куноаште; сунт ниште копий фэрэ минте ши липсиць де причепере; сунт мештерь сэ факэ рэул, дар ну штиу сэ факэ бинеле.”
"Ach, töricht ist mein Volk; sie wollen mich nicht kennen. Einfältige Kinder sind's, so unvernünftig, nur klug, um Schlechtes zu verüben. Dagegen schlicht zu handeln, das verstehn sie nicht."
23 Мэ уйт ла пэмынт, ши ятэ кэ есте пустиу ши гол; мэ уйт ла черурь, ши лумина лор а перит!
Ich schaue auf die Erde hin; nur Irr- und Wirrsal. Empor zum Himmel blicke ich: Fort Ist sein Licht.
24 Мэ уйт ла мунць, ши ятэ кэ сунт згудуиць ши тоате дялуриле се клатинэ!
Ich seh die Berge an: Sie zittern, und alle Hügel beben.
25 Мэ уйт, ши ятэ кэ ну есте ничун ом ши тоате пэсэриле черурилор ау фуӂит!
Ich schaue hin: Da gibt es keine Menschen mehr, und alle Himmelsvögel sind davon.
26 Мэ уйт, ши, ятэ, Кармелул есте ун пустиу ши тоате четэциле сале сунт нимичите ынаинтя Домнулуй ши ынаинтя мынией Луй апринсе!
Ich schaue hin: das Fruchtgefilde eine Wüste; verheert all seine Städte vor dem Herrn, vor seiner Zornesglut.
27 Кэч аша ворбеште Домнул: „Тоатэ цара ва фи пустиитэ, дар ну о вой нимичи де тот.
Denn also spricht der Herr: "Das ganze Land soll eine Wüste werden; nur ganz vernichten will ich's nicht.
28 Дин причина ачаста, цара есте ын жале ши черуриле сус сунт ынтунекате, кэч Еу ам зис, ам хотэрыт лукрул ачеста, ши ну-Мь паре рэу де ел, ну Мэ вой ынтоарче.
Darüber trauere das Land! Der Himmel droben schwärze sich! Drum rede ich von meinem Plan und lasse ihn mich nicht gereuen; ich gehe nimmer davon ab." -
29 Ла вуетул кэлэрецилор ши аркашилор, тоате четэциле фуг; се аскунд ын пэдурь ши се суе пе стынчь; тоате четэциле сунт пэрэсите, ну май ау локуиторь.
Doch vor dem Rufe "Reiter! Schützen!" sind alle Städte auf der Flucht. Die schlüpfen in Gebüsche, und die erklettern Felsen; die Städte alle sind verlassen, und niemand siedelt mehr darin. -
30 Ши ту, пустиито, че вей фаче? Те вей ымбрэка ын кырмыз, те вей ымподоби ку подоабе де аур, ыць вей сулимени окий, дар деӂяба те вей ынфрумусеца: ибовничий тэй те диспрецуеск ши вор сэ-ць я вяца.
Du Elende, was willst du tun? Ob du dich auch in Scharlach kleidest, ob du dich schmückst mit goldnem Schmuck, ob du mit Bleiglanz deine Augen schminkst, du machst umsonst dich schön. Die Buhlen haben dich jetzt satt; nach deinem Leben trachten sie. -
31 Кэч Еу ауд ниште ципете ка але уней фемей ын кинуриле наштерий, ципете де дурере ка ла чя динтый фачере. Есте гласул фийчей Сионулуй, каре суспинэ ши ынтинде мыниле зикынд: ‘Ненорочита де мине! Мор дин причина учигашилор!’
Ich höre Schreie wie von einer Kreißenden, Angstrufe wie von einer Erstgebärenden. Horch, wie die Sionstochter stöhnt und ihre Hände breitet: "O wehe mir! Dem Henkerstod bin ich verfallen."
