Исая 17
1 Пророчие ымпотрива Дамаскулуй: „Ятэ, Дамаскул ну ва май фи о четате, чи ва ажунӂе ун морман де дэрымэтурь;
Oracolo contro Damasco. Ecco, Damasco è tolto dal numero delle città, e non sarà più che un ammasso di rovine.
2 четэциле Ароерулуй сунт пэрэсите, сунт дате спре пэшуне турмелор, каре се кулкэ нестингерите аколо.
Le città d’Aroer sono abbandonate; son lasciate alle mandre che vi si riposano e niuno le spaventa.
3 С-а испрэвит ку четэцуя луй Ефраим ши с-а сфыршит ку ымпэрэция Дамаскулуй, дар рэмэшица Сирией ва фи ка слава копиилор луй Исраел”, зиче Домнул оштирилор.
Non vi sarà più fortezza in Efraim né reame in Damasco; e del residuo di Siria avverrà quel ch’è avvenuto della gloria de’ figliuoli d’Israele, dice l’Eterno degli eserciti.
4 „Ын зиуа ачея, слава луй Иаков ва фи слэбитэ ши грэсимя кэрний луй ва пери.
In quel giorno, la gloria di Giacobbe sarà menomata, e la pinguedine del suo corpo dimagrerà.
5 Се ва ынтымпла ка атунч кынд стрынӂе сечерэторул грыул ши брацул луй тае спичеле; да, ка ла стрынсул спичелор ын валя Рефаим;
Avverrà come quando il mietitore raccoglie il grano, e col braccio falcia le spighe; avverrà come quando si raccolgon le spighe nella valle di Refaim.
6 вор май рэмыне доар кытева, ка ла скутуратул мэслинулуй: доуэ, трей мэслине пе вырфул кренӂилор, патру сау чинч ын рамуриле ку роаде”, зиче Домнул Думнезеул луй Исраел.
Vi rimarrà qualcosa da spigolare, come quando si scuote l’ulivo restan due o tre ulive nelle cime più alte, quattro o cinque nei rami più carichi, dice l’Eterno, l’Iddio d’Israele.
7 Ын зиуа ачея, омул се ва уйта спре Фэкэторул сэу ши окий и се вор ынтоарче спре Сфынтул луй Исраел;
In quel giorno, l’uomo volgerà lo sguardo verso il suo Creatore, e i suoi occhi guarderanno al Santo d’Israele;
8 ну се ва май уйта спре алтаре, каре сунт лукраря мынилор луй, ши ну ва май приви ла че ау фэкут деӂетеле луй, ла идолий Астартеей ши ла стылпий ынкинаць соарелуй.
e non volgerà più lo sguardo verso gli altari, opera delle sue mani; e non guarderà più a quel che le sue dite han fatto, agl’idoli d’Astarte e alle colonne solari.
9 Ын зиуа ачея, четэциле луй ынтэрите вор фи ка дэрымэтуриле дин пэдуре ши де пе вырфул мунтелуй, пэрэсите одиниоарэ ынаинтя копиилор луй Исраел: ва фи ун пустиу!
In quel giorno, le sue città forti saranno abbandonate, come le foreste e le sommità dei monti furono abbandonate all’avvicinarsi de’ figliuoli d’Israele: sarà una desolazione.
10 Кэч ай уйтат пе Думнезеул мынтуирий тале ши ну ць-ай адус аминте де Стынка скэпэрий тале. Де ачея ць-ай сэдит рэсадурь плэкуте ши ай сэдит бутучь стрэинь.
Perché hai dimenticato l’Iddio della tua salvezza e non ti sei ricordato della ròcca della tua forza; tu ti sei fatto delle piantagioni piacevoli, e hai piantato de’ magliuoli stranieri.
11 Кынд й-ай сэдит, й-ай ынконжурат ку ун гард ши, ын курынд, й-ай вэзут ынфлоринд. Дар кулесул роаделор а фуӂит токмай ын клипа веселией, ши дуреря есте фэрэ ляк.
Il giorno che li piantasti li circondasti d’una siepe, e ben presto facesti fiorire le tue piante: ma la raccolta ti sfugge nel dì dell’angoscia, del disperato dolore.
12 Вай, че вует де попоаре мулте, каре урлэ кум урлэ маря! Че зарвэ де нямурь, каре муӂеск кум муӂеск ниште апе путерниче!
Oh che rumore di popoli numerosi! muggono, come muggono i mari.
13 Нямуриле муӂеск кум муӂеск апеле марь… Дар кынд ле мустрэ Думнезеу, еле фуг департе, изгоните ка плява де пе мунць ла суфларя вынтулуй, ка цэрына луатэ де выртеж.
Che tumulto di nazioni! tumultuano come tumultuan le grandi acque. Ma Egli le minaccia, ed esse fuggon lontane, cacciate, come la pula de’ monti dal vento, come un turbine di polvere dell’uragano.
14 Спре сярэ, вине о прэпэдение неаштептатэ ши пынэ диминяца ну май сунт! Ятэ партя челор че не жупоае ши соарта челор че не жефуеск.
Alla sera, ecco il terrore; prima del mattino, non son più. Ecco la parte di quei che ci spogliano, ecco la sorte di chi ci saccheggia!
