Ӂенеза 37
1 Иаков а локуит ын цара Канаан, унде локуисе ка стрэин татэл сэу.
E habitou Jacó na terra onde peregrinou seu pai, na terra de Canaã.
2 Ятэ история луй Иаков: Иосиф, ла вырста де шаптеспрезече ань, пэштя оиле ку фраций луй; бэятул ачеста ера ку фиий Билхей ши ку фиий Зилпей, невестеле татэлуй сэу. Ши Иосиф спуня татэлуй лор ворбеле лор челе реле.
Estas foram as gerações de Jacó. José, sendo de idade de dezessete anos apascentava as ovelhas com seus irmãos; e o jovem estava com os filhos de Bila, e com os filhos de Zilpa, mulheres de seu pai: e contava José a seu pai as más notícias acerca deles.
3 Исраел юбя пе Иосиф май мулт декыт пе тоць чейлалць фий ай сэй, пентру кэ ыл нэскусе ла бэтрынеце, ши й-а фэкут о хайнэ пестрицэ.
E amava Israel a José mais que a todos os seus filhos, porque lhe havia tido em sua velhice: e lhe fez uma roupa de diversas cores.
4 Фраций луй ау вэзут кэ татэл лор ыл юбя май мулт декыт пе ей тоць ши ау ынчепут сэ-л ураскэ. Ну путяу сэ-й спунэ ничо ворбэ приетеняскэ.
E vendo seus irmãos que seu pai o amava mais que a todos os seus irmãos, odiavam-lhe, e não lhe podiam falar pacificamente.
5 Иосиф а висат ун вис ши л-а историсит фрацилор сэй, каре л-ау урыт ши май мулт.
E sonhou José um sonho e contou-o a seus irmãos; e eles vieram a odiar-lhe mais ainda.
6 Ел ле-а зис: „Я аскултаць че вис ам висат!
E ele lhes disse: Ouvi agora este sonho que sonhei:
7 Ной ерам ла легатул снопилор ын мижлокул кымпулуй ши ятэ кэ снопул меу с-а ридикат ши а стат ын пичоаре, яр снопий воштри л-ау ынконжурат ши с-ау арункат ку фаца ла пэмынт ынаинтя луй.”
Eis que atávamos feixes no meio do campo, e eis que meu feixe se levantava, e estava em pé, e que vossos feixes estavam ao redor, e se inclinavam ao meu.
8 Фраций луй й-ау зис: „Доар н-ай сэ ымпэрэцешть ту песте ной? Доар н-ай сэ не кырмуешть ту пе ной?” Ши л-ау урыт ши май мулт дин причина виселор луй ши дин причина кувинтелор луй.
E responderam-lhe seus irmãos: Reinarás tu sobre nós, ou serás tu senhor sobre nós? E o odiaram ainda mais por causa de seus sonhos e de suas palavras.
9 Иосиф а май висат ун алт вис ши л-а историсит фрацилор сэй. Ел а зис: „Ам май висат ун вис! Соареле, луна ши унспрезече стеле се арункау ку фаца ла пэмынт ынаинтя мя.”
E sonhou ainda outro sonho, e contou-o a seus irmãos, dizendo: Eis que sonhei outro sonho, e eis que o sol e a lua e onze estrelas se inclinavam a mim.
10 Л-а историсит татэлуй сэу ши фрацилор сэй. Татэл сэу л-а мустрат ши й-а зис: „Че ынсямнэ висул ачеста пе каре л-ай висат? Ну кумва вом вени еу, мама та ши фраций тэй сэ не арункэм ку фаца ла пэмынт ынаинтя та?”
E contou-o a seu pai e a seus irmãos: e seu pai lhe repreendeu, e disse-lhe: Que sonho é este que sonhaste? Viremos eu e tua mãe, e teus irmãos, a nos inclinarmos a ti em terra?
11 Фраций сэй ау ынчепут сэ-л пизмуяскэ, дар татэл сэу а цинут минте лукруриле ачестя.
E seus irmãos lhe tinham inveja, mas seu pai guardava isso em mente.
12 Фраций луй Иосиф се дусесерэ ла Сихем, ка сэ паскэ оиле татэлуй лор.
E foram seus irmãos a apascentar as ovelhas de seu pai em Siquém.
13 Исраел а зис луй Иосиф: „Фраций тэй паск оиле ла Сихем! Вино, кэч вряу сэ те тримит ла ей.” „Ятэ-мэ, сунт гата”, а рэспунс ел.
E disse Israel a José: Teus irmãos apascentam as ovelhas em Siquém: vem, e te enviarei a eles. E ele respondeu: Eis-me aqui.
14 Исраел й-а зис: „Ду-те, рогу-те, ши везь дакэ фраций тэй сунт сэнэтошь ши дакэ оиле сунт бине ши аду-мь вешть.” Л-а тримис астфел дин Валя Хебронулуй ши Иосиф а ажунс ла Сихем.
E ele lhe disse: Vai agora, olha como estão teus irmãos e como estão as ovelhas, e traze-me a resposta. E enviou-o do vale de Hebrom, e chegou a Siquém.
15 Пе кынд рэтэчя пе кымп, л-а ынтылнит ун ом. Омул ачела л-а ынтребат: „Че кауць?”
E achou-o um homem, andando ele perdido pelo campo, e perguntou-lhe aquele homem, dizendo: Que buscas?
16 „Каут пе фраций мей”, а рэспунс Иосиф. „Спуне-мь, те рог, унде паск ей оиле?”
E ele respondeu: Busco a meus irmãos: rogo-te que me mostres onde apascentam.
17 Ши омул ачела а зис: „Ау плекат де аич, кэч й-ам аузит спунынд: ‘Хайдем ла Дотан.’” Иосиф с-а дус дупэ фраций сэй ши й-а гэсит ла Дотан.
E aquele homem respondeu: Já se foram daqui; eu lhes ouvi dizer: Vamos a Dotã. Então José foi atrás de seus irmãos, e achou-os em Dotã.
18 Ей л-ау зэрит де департе ши, пынэ сэ се апропие де ей, с-ау сфэтуит сэ-л омоаре.
E quando eles o viram de longe, antes que perto deles chegasse, tramaram contra ele para matar-lhe.
19 Ей ау зис унул кэтре алтул: „Ятэ кэ вине фэуриторул де висе!
E disseram um ao outro: Eis que vem o sonhador;
20 Вениць акум, сэ-л оморым ши сэ-л арункэм ынтр-уна дин ачесте гропь; вом спуне кэ л-а мынкат о фярэ сэлбатикэ ши вом ведя че се ва алеӂе де виселе луй.”
Agora, pois, vinde, e o matemos e o lancemos em uma cisterna, e diremos: Alguma fera selvagem o devorou: e veremos que serão seus sonhos.
21 Рубен а аузит лукрул ачеста ши л-а скос дин мыниле лор. Ел а зис: „Сэ ну-й луэм вяца!”
E quando Rúben ouviu isto, livrou-o de suas mãos e disse: Não o matemos.
22 Рубен ле-а зис: „Сэ ну вэрсаць сынӂе, чи май бине арункаци-л ын гроапа ачаста каре есте ын пустиу ши ну пунець мына пе ел.” Кэч авя де гынд сэ-л скапе дин мыниле лор ши сэ-л адукэ ынапой ла татэл сэу.
E disse-lhes Rúben: Não derrameis sangue; lançai-o nesta cisterna que está no deserto, e não ponhais mão nele; para livrá-lo assim de suas mãos, para fazê-lo virar a seu pai.
23 Кынд а ажунс Иосиф ла фраций сэй, ачештя л-ау дезбрэкат де хайна луй, де хайна чя пестрицэ пе каре о авя пе ел.
E sucedeu que, quando chegou José a seus irmãos, eles fizeram desnudar a José sua roupa, a roupa de cores que tinha sobre si;
24 Л-ау луат ши л-ау арункат ын гроапэ. Гроапа ачаста ера гоалэ: ну ера апэ ын еа.
E tomaram-no, e lançaram-lhe na cisterna; mas a cisterna estava vazia, não havia nela água.
25 Апой ау шезут сэ мэнынче. Ридикынду-шь окий, ау вэзут о чатэ де исмаелиць венинд дин Галаад; кэмилеле лор ерау ынкэркате ку тэмые, ку ляк алинэтор ши смирнэ, пе каре ле дучяу ын Еӂипт.
E sentaram-se a comer pão: e levantando os olhos olharam, e eis uma companhia de ismaelitas que vinha de Gileade, e seus camelos traziam aromas e bálsamo e mirra, e iam a levá-lo ao Egito.
26 Атунч, Иуда а зис фрацилор сэй: „Че вом кыштига сэ учидем пе фрателе ностру ши сэ-й аскундем сынӂеле?
Então Judá disse a seus irmãos: Que proveito há em que matemos a nosso irmão e encubramos sua morte?
27 Вениць май бине сэ-л виндем исмаелицилор ши сэ ну пунем мына пе ел, кэч есте фрателе ностру, карне дин карня ноастрэ.” Ши фраций луй л-ау аскултат.
Vinde, e o vendamos aos ismaelitas, e não seja nossa mão sobre ele; que nosso irmão é nossa carne. E seus irmãos concordaram com ele.
28 Ла тречеря негусторилор мадианиць, ау трас ши ау скос пе Иосиф афарэ дин гроапэ ши л-ау вындут ку доуэзечь де сикли де арӂинт исмаелицилор, каре л-ау дус ын Еӂипт.
E quando passavam os midianitas mercadores, tiraram eles a José da cisterna, e trouxeram-lhe acima, e o venderam aos ismaelitas por vinte peças de prata. E levaram a José ao Egito.
29 Рубен с-а ынторс ла гроапэ ши ятэ кэ Иосиф ну май ера ын гроапэ. Ел шь-а рупт хайнеле,
E Rúben voltou à cisterna, e não achou a José dentro, e rasgou suas roupas.
30 с-а ынторс ла фраций сэй ши а зис: „Бэятул ну май есте! Че мэ вой фаче еу?”
E voltou a seus irmãos e disse: O jovem não aparece; e eu, aonde irei eu?
31 Ей ау луат атунч хайна луй Иосиф ши, жунгиинд ун цап, й-ау ынмуят хайна ын сынӂе.
Então eles tomaram a roupa de José, e degolaram um cabrito das cabras, e tingiram a roupa com o sangue;
32 Ау тримис татэлуй лор хайна чя пестрицэ, пунынд сэ-й спунэ: „Ятэ че ам гэсит! Везь дакэ есте хайна фиулуй тэу сау ну.”
E enviaram a roupa de cores e trouxeram-na a seu pai, e disseram: Achamos isto, reconhece agora se é ou não a roupa de teu filho.
33 Иаков а куноскут-о ши а зис: „Есте хайна фиулуй меу! О фярэ сэлбатикэ л-а мынкат! Да, Иосиф а фост фэкут букэць!”
E ele a reconheceu, e disse: A roupa de meu filho é; alguma fera selvagem o devorou; José foi despedaçado.
34 Ши шь-а рупт хайнеле, шь-а пус ун сак пе коапсе ши а желит мултэ време пе фиул сэу.
Então Jacó rasgou suas roupas, e pôs saco sobre seus lombos, e fez luto por seu filho muitos dias.
35 Тоць фиий ши тоате фийчеле луй ау венит ка сэ-л мынгые, дар ел ну воя сэ примяскэ ничо мынгыере, чи зичя: „Плынгынд мэ вой коборы ла фиул меу, ын Локуинца морцилор.” Ши плынӂя астфел пе фиул сэу. (Sheol h7585)
E levantaram-se todos os seus filhos e todas as suas filhas para consolá-lo; mas ele não quis receber consolação, e disse: Porque eu tenho de descer ao meu filho com luto ao Xeol. E seu pai chorou por ele. (Sheol h7585)
36 Мадианиций л-ау вындут ын Еӂипт луй Потифар, ун дрегэтор ал луй Фараон, ши ануме кэпетения стрэжерилор.
E os midianitas o venderam no Egito a Potifar, oficial de Faraó, capitão dos da guarda.
