2 Ымпэрацилор 5

1 Нааман, кэпетения оштирий ымпэратулуй Сирией, авя тречере ынаинтя стэпынулуй сэу ши маре вазэ, кэч прин ел избэвисе Домнул пе сириень. Дар омул ачеста таре ши витяз ера лепрос.

Or Naaman, capo dell’esercito del re di Siria, era un uomo in grande stima ed onore presso il suo signore, perché per mezzo di lui l’Eterno avea reso vittoriosa la Siria; ma quest’uomo forte e prode era lebbroso.

2 Ши сириений ешисерэ ын чете ла о луптэ ши адусесерэ роабэ пе о фетицэ дин цара луй Исраел. Еа ера ын служба невестей луй Нааман.

Or alcune bande di Siri, in una delle loro incursioni, avean condotta prigioniera dal paese d’Israele una piccola fanciulla, ch’era passata al servizio della moglie di Naaman.

3 Ши еа а зис стэпыней сале: „О, дакэ домнул меу ар фи ла пророкул ачела дин Самария, пророкул л-ар тэмэдуи де лепра луй!”

Ed ella disse alla sua padrona: “Oh se il mio signore potesse presentarsi al profeta ch’è a Samaria! Questi lo libererebbe dalla sua lebbra!”

4 Нааман с-а дус ши а спус стэпынулуй сэу: „Фата ачея дин цара луй Исраел а ворбит аша ши аша.”

Naaman andò dal suo signore, e gli riferì la cosa, dicendo: “Quella fanciulla del paese d’Israele ha detto così e così”.

5 Ши ымпэратул Сирией а зис: „Ду-те ла Самария ши вой тримите о скрисоаре ымпэратулуй луй Исраел.” А плекат луынд ку ел зече таланць де арӂинт, шасе мий де сикли де аур ши зече хайне де скимб.

Il re di Siria gli disse: “Ebbene, va’; io manderò una lettera al re d’Israele”. Quegli dunque partì, prese seco dieci talenti d’argento, seimila sicli d’oro, e dieci mute di vestiti.

6 А дус ымпэратулуй луй Исраел скрисоаря, каре глэсуя аша: „Акум, кынд вей прими скрисоаря ачаста, вей шти кэ ыць тримит пе служиторул меу Нааман ка сэ-л виндечь де лепра луй.”

E portò al re d’Israele la lettera, che diceva: “Or quando questa lettera ti sarà giunta, saprai che ti mando Naaman, mio servo, perché tu lo guarisca dalla sua lebbra”.

7 Дупэ че а читит скрисоаря, ымпэратул луй Исраел шь-а рупт хайнеле ши а зис: „Оаре сунт еу Думнезеу, ка сэ омор ши сэ ынвиез, де-мь спуне сэ виндек пе ун ом де лепра луй? Сэ штиць дар ши сэ ынцелеӂець кэ ел каутэ прилеж де чартэ ку мине.”

Quando il re d’Israele ebbe letta la lettera, si stracciò le vesti, e disse: “Son io forse Dio, col potere di far morire e vivere, che colui manda da me perch’io guarisca un uomo dalla sua lebbra? Tenete per cosa certa ed evidente ch’ei cerca pretesti contro di me”.

8 Кынд а аузит Елисей, омул луй Думнезеу, кэ ымпэратул луй Исраел шь-а сфышият хайнеле, а тримис сэ спунэ ымпэратулуй: „Пентру че ць-ай сфышият хайнеле? Ласэ-л сэ винэ ла мине ши ва шти кэ есте ун пророк ын Исраел.”

Quando Eliseo, l’uomo di Dio, ebbe udito che il re s’era stracciato le vesti, gli mandò a dire: “Perché ti sei stracciato le vesti? Venga pure colui da me, e vedrà che v’è un profeta in Israele”.

9 Нааман а венит ку каий ши ку карул луй ши с-а оприт ла поарта касей луй Елисей.

Naaman dunque venne coi suoi cavalli ed i suoi carri e si fermò alla porta della casa di Eliseo.

10 Елисей а тримис сэ-й спунэ принтр-ун сол: „Ду-те ши скалдэ-те де шапте орь ын Йордан; ши карня ци се ва фаче сэнэтоасэ ши вей фи курат.”

Ed Eliseo gl’inviò un messo a dirgli: “Va’, làvati sette volte nel Giordano; la tua carne tornerà sana, e tu sarai puro”.

11 Нааман с-а мыният ши а плекат зикынд: „Еу кредям кэ ва еши ла мине, се ва ынфэциша ел ынсушь, ва кема Нумеле Домнулуй Думнезеулуй луй, ышь ва дуче мына пе локул рэний ши ва виндека лепра.

Ma Naaman si adirò e se ne andò, dicendo: “Ecco, io pensavo: Egli uscirà senza dubbio incontro a me, si fermerà là, invocherà il nome dell’Eterno, del suo Dio, agiterà la mano sulla parte malata, e guarirà il lebbroso.

12 Ну сунт оаре рыуриле Дамаскулуй, Абана ши Парпар, май буне декыт тоате апеле луй Исраел? Н-аш фи путут оаре сэ мэ спэл ын еле ши сэ мэ фак курат?” Ши с-а ынторс ши а плекат плин де мыние.

I fiumi di Damasco, l’Abanah e il Farpar, non son essi migliori di tutte le acque d’Israele? Non posso io lavarmi in quelli ed esser mondato?” E, voltatosi, se n’andava infuriato.

13 Дар служиторий луй с-ау апропият сэ-й ворбяскэ ши ау зис: „Пэринте, дакэ пророкул ць-ар фи черут ун лукру греу, ну л-ай фи фэкут? Ку атыт май мулт требуе сэ фачь че ць-а спус: ‘Скалдэ-те ши вей фи курат.’”

Ma i suoi servi gli si accostarono per parlargli, e gli dissero: “Padre mio, se il profeta t’avesse ordinato una qualche cosa difficile, non l’avresti tu fatta? Quanto più ora ch’egli t’ha detto: Làvati, e sarai mondato?”

14 С-а коборыт атунч ши с-а куфундат де шапте орь ын Йордан, дупэ кувынтул омулуй луй Думнезеу, ши карня луй с-а фэкут ярэшь кум есте карня унуй копилаш ши с-а курэцит.

Allora egli scese e si tuffò sette volte nel Giordano, secondo la parola dell’uomo di Dio; e la sua carne tornò come la carne d’un piccolo fanciullo, e rimase puro.

15 Нааман с-а ынторс ла омул луй Думнезеу ку тот алаюл луй. Кынд а ажунс, с-а ынфэцишат ынаинтя луй ши а зис: „Ятэ, куноск акум кэ ну есте Думнезеу пе тот пэмынтул декыт ын Исраел. Ши акум, примеште, рогу-те, ун дар дин партя робулуй тэу.”

Poi tornò con tutto il suo séguito all’uomo di Dio, andò a presentarsi davanti a lui, e disse: “Ecco, io riconosco adesso che non v’è alcun Dio in tutta la terra, fuorché in Israele. Ed ora, ti prego, accetta un regalo dal tuo servo”.

16 Елисей а рэспунс: „Виу есте Домнул, ал кэруй служитор сунт, кэ ну вой прими.” Нааман а стэруит де ел сэ примяскэ, дар ел н-а врут.

Ma Eliseo rispose: “Com’è vero che vive l’Eterno di cui sono servo, io non accetterò nulla”. Naaman lo pressava ad accettare, ma egli rifiutò.

17 Атунч, Нааман а зис: „Фииндкэ ну врей сэ примешть ту, ынгэдуе сэ се дя робулуй тэу пэмынт кыт пот дуче дой катырь, кэч робул тэу ну май вря сэ май адукэ алтор думнезей нич ардере-де-тот, нич жертфэ, чи ва адуче нумай Домнулуй.

Allora Naaman disse: “Poiché non vuoi, permetti almeno che sia data al tuo servo tanta terra quanta ne portano due muli; giacché il tuo servo non offrirà più olocausti e sacrifizi ad altri dèi, ma solo all’Eterno.

18 Ятэ тотушь че рог пе Домнул сэ ерте робулуй тэу: кынд стэпынул меу интрэ ын каса луй Римон сэ се ынкине аколо ши се сприжинэ пе мына мя, мэ ынкин ши еу ын каса луй Римон – сэ ерте Домнул пе робул тэу кынд мэ вой ынкина ын каса луй Римон!”

Nondimeno, questa cosa voglia l’Eterno perdonare al tuo servo: quando il mio signore entra nella casa di Rimmon per quivi adorare, e s’appoggia al mio braccio, ed anch’io mi prostro nel tempio di Rimmon, voglia l’Eterno perdonare a me, tuo servo, quand’io mi prostrerò così nel tempio di Rimmon!”.

19 Елисей й-а зис: „Ду-те ын паче!” Дупэ че а плекат Нааман де ла Елисей ши а фост ла о депэртаре буничикэ,

Eliseo gli disse: “Va’ in pace!” Ed egli si partì da lui e fece un buon tratto di strada.

20 Гехази, служиторул луй Елисей, омул луй Думнезеу, а зис ын сине: „Ятэ кэ стэпынул меу а круцат пе сириянул ачела, Нааман, ши н-а примит дин мына луй че адусесе. Виу есте Домнул кэ вой алерга дупэ ел ши вой кэпэта чева де ла ел.”

Ma Ghehazi, servo d’Eliseo, uomo di Dio, disse fra sé: “Ecco, il mio signore è stato troppo generoso con Naaman, con questo Siro, non accettando dalla sua mano quel ch’egli avea portato; com’è vero che l’Eterno vive, io gli voglio correr dietro, e voglio aver da lui qualcosa”.

21 Ши Гехази а алергат дупэ Нааман. Нааман, кынд л-а вэзут алергынд дупэ ел, с-а дат жос дин кар ка сэ-й ясэ ынаинте ши а зис: „Есте бине тотул?”

Così Ghehazi corse dietro a Naaman; e quando Naaman vide che gli correva dietro, saltò giù dal carro per andargli incontro, e gli disse: “Va egli tutto bene?”

22 Ел а рэспунс: „Тотул есте бине. Стэпынул меу мэ тримите сэ-ць спун: ‘Ятэ кэ ау венит ла мине дой тинерь дин мунтеле луй Ефраим, динтре фиий пророчилор, дэ-мь пентру ей, те рог, ун талант де арӂинт ши доуэ хайне де скимб.’”

Quegli rispose: “Tutto bene. Il mio signore mi manda a dirti: Ecco, proprio ora mi sono arrivati dalla contrada montuosa d’Efraim due giovani de’ discepoli dei profeti; ti prego, da’ loro un talento d’argento e due mute di vestiti”.

23 Нааман а зис: „Фэ-мь плэчеря ши я дой таланць.” А стэруит де ел ши а легат дой таланць де арӂинт ын дой сачь, ымпреунэ ку доуэ хайне де скимб, ши а пус пе дой дин служиторий сэй сэ ле дукэ ынаинтя луй Гехази.

Naaman disse: “Piacciati accettare due talenti!” E gli fece premura; chiuse due talenti d’argento in due sacchi con due mute di vesti, e li caricò addosso a due de’ suoi servi, che li portarono davanti a Ghehazi.

24 Ажунгынд ла дял, Гехази ле-а луат дин мыниле лор ши ле-а пус ын касэ. Апой а дат друмул оаменилор ачелора, каре ау плекат.

E, giunto che fu alla collina, prese i sacchi dalle loro mani li ripose nella casa, e licenziò quegli uomini, che se ne andarono.

25 Дупэ ачея с-а дус ши с-а ынфэцишат ынаинтя стэпынулуй сэу. Елисей й-а зис: „Де унде вий, Гехази?” Ел а рэспунс: „Робул тэу ну с-а дус никэерь.”

Poi andò a presentarsi davanti al suo signore. Eliseo gli disse: “Donde vieni, Ghehazi?” Questi rispose: “Il tuo servo non è andato in verun luogo”.

26 Дар Елисей й-а зис: „Оаре н-а фост духул меу ку тине кынд а лэсат омул ачела карул ши а венит ынаинтя та? Есте оаре акум время де луат арӂинт, хайне, мэслинь, вий, ой, бой, робь ши роабе?

Ma Eliseo gli disse: “Il mio spirito non era egli là presente, quando quell’uomo si voltò e scese dal suo carro per venirti incontro? E’ forse questo il momento di prender danaro, di prender vesti, e uliveti e vigne, pecore e buoi, servi e serve?

27 Лепра луй Нааман се ва липи де тине ши де сэмынца та пентру тотдяуна.” Ши Гехази а ешит динаинтя луй Елисей плин де лепрэ, алб ка зэпада.

La lebbra di Naaman s’attaccherà perciò a te ed alla tua progenie in perpetuo”. E Ghehazi uscì dalla presenza di Eliseo, tutto lebbroso, bianco come la neve.