Iov 14
1 Omul născut din femeie are zile puține și este plin de tulburare.
De mens, geboren uit een vrouw, Leeft korte tijd en vol ellende;
2 Răsare asemenea unei flori și este retezat; el fuge de asemenea ca o umbră și nu rămâne.
Hij ontluikt en verwelkt als een bloem, Vliedt heen als een schaduw, en houdt geen stand:
3 Și îți deschizi ochii asupra unuia ca acesta și mă aduci în judecată cu tine?
En op zo een vestigt Gij uw oog, En daagt Gij voor uw gericht!
4 Cine poate aduce un lucru curat dintr-unul necurat? Niciunul.
Kan een reine uit een onreine komen? Niet een!
5 Văzând că zilele îi sunt hotărâte, numărul lunilor sale sunt cu tine; tu i-ai rânduit hotarele lui ca el să nu le poată trece;
Maarwanneer dus zijn dagen zijn vastgesteld, Het getal zijner maanden door U is bepaald, Gij hem zijn grens hebt gesteld, die hij niet overschrijdt:
6 Întoarce-te de la el, ca să se odihnească, până ce va împlini, ca un angajat, ziua sa.
Wend dan uw blik van Hem af, en laat hem met rust, Tot hij zijn dagtaak als een huurling volbracht heeft!
7 Căci este speranță pentru un pom, dacă este tăiat, că va răsări din nou și că ramura lui tânără nu va înceta.
Ja, voor een boom is er hoop, als hij wordt omgehakt: Hij loopt weer uit, en zijn loten houden niet op.
8 Deși rădăcina lui îmbătrânește în pământ și trunchiul lui moare în pământ,
Al is ook zijn wortel in de bodem verouderd, Afgestorven zijn tronk in het stof:
9 Totuși prin mirosul apei, el va înmuguri și va da lăstari ca o plantă.
Hij bot weer uit, zodra hij het water maar ruikt, Schiet takken als een jonge plant.
10 Dar omul moare și se risipește; și omul își dă duhul și unde este el?
Maar sterft een mens, ontzield blijft hij liggen Geeft hij de geest, hij is er niet meer.
11 Precum apele dispar din mare și potopul seacă și se usucă,
Zoals water wegvloeit uit de zee, De rivier leegloopt en uitdroogt:
12 Astfel omul se culcă și nu se ridică, până când cerurile nu vor mai fi, ei nu se vor trezi, nici nu vor fi sculați din somnul lor.
Zo legt de mens zich neer, en staat niet meer op En wordt niet wakker uit zijn slaap. Zolang de hemel bestaat, ontwaken zij niet!
13 O, de m-ai ascunde în mormânt, de m-ai ține în taină, până îți va trece furia; de mi-ai rândui un timp cuvenit și să îți amintești de mine! (Sheol h7585)
Ach, als Gij mij in het dodenrijk mocht verschuilen, Mij verbergen, tot uw toorn is bedaard, Mij een tijdstip bepalen, en dan aan mij denken, (Sheol h7585)
14 Dacă un om moare, va trăi el din nou? Voi aștepta toate zilele timpului meu rânduit, până când vine schimbarea mea.
Den mens na zijn dood deedt herleven: Dan zou ik al de dagen van mijn harde dienst blijven wachten, Tot mijn aflossing komt!
15 Tu vei chema și îți voi răspunde; vei avea dorință pentru lucrarea mâinilor tale.
Hoe zou ik dan antwoorden, als Gij riept Als Gij het werk uwer handen verlangend kwaamt zoeken!
16 Căci acum îmi numeri pașii; nu veghezi tu asupra păcatului meu?
Terwijl Gij thans mijn schreden telt, Zoudt Gij niet langer op mijn zonden meer loeren,
17 Fărădelegea mea este sigilată într-un sac și îmi coși nelegiuirea.
Maar in een buidel mijn overtreding verzegelen, En mijn fouten bedekken!
18 Și, cu siguranță, muntele căzând ajunge de nimic și stânca este mutată din locul ei.
Maar zoals een berg ineenstort, Een rots van haar plaats wordt gerukt,
19 Apele tocesc pietrele; tu speli din țărâna pământului lucrurile care cresc și distrugi speranța omului.
Het water de stenen uitholt, Een stortregen de aardbodem wegspoelt: Zo slaat Gij de hoop der mensen de bodem in,
20 Îl învingi pentru totdeauna și el trece; îi schimbi înfățișarea și îl trimiți departe.
Gij slaat hem neer, hij gaat heen voor altijd; Gij verbleekt zijn gelaat, en zendt hem weg.
21 Fiii lui ajung la onoare și el nu știe; sunt înjosiți, dar el nu pricepe aceasta.
Zijn zonen mogen worden geëerd: hij ziet het niet; Tot schande komen: hij bemerkt het niet.
22 Dar carnea lui pe el va avea durere și sufletul său în el va jeli.
Slechts over zijn eigen lichaam voelt hij smart, Blijft over zijn eigen ziel in droefheid gedompeld!
