Jó 29
1 Job retomou a sua parábola, e disse,
Kaj plue Ijob parolis siajn sentencojn, kaj diris:
2 “Oh, que eu era como nos meses de antigüidade, como nos dias em que Deus cuidava de mim;
Ho, se estus al mi tiel, kiel en la antaŭaj monatoj, Kiel en la tempo, kiam Dio min gardis;
3 quando sua lâmpada brilhou em minha cabeça, e por sua luz eu caminhei através da escuridão,
Kiam Lia lumilo lumis super mia kapo; Kaj sub Lia lumo mi povis iri en mallumo;
4 como eu estava no meu auge, quando a amizade de Deus estava em minha tenda,
Kiel estis al mi en la tagoj de mia juneco, Kiam la ŝirmado de Dio estis super mia tendo;
5 when o Todo-Poderoso ainda estava comigo, e meus filhos estavam ao meu redor,
Kiam la Plejpotenculo estis ankoraŭ kun mi, Kaj ĉirkaŭ mi estis miaj infanoj;
6 when meus passos foram lavados com manteiga, e as rochas despejaram correntes de óleo para mim,
Kiam miaj paŝoj laviĝadis en butero, Kaj la roko verŝadis al mi fluojn da oleo!
7 quando eu saí para o portão da cidade, quando preparei meu assento na rua.
Kiam mi eliris el la pordego al la urbo Kaj aranĝis al mi sidon sur la placo,
8 Os jovens me viram e se esconderam. Os idosos se levantaram e se levantaram.
Vidis min junuloj kaj kaŝis sin, Kaj maljunuloj leviĝis kaj staris;
9 Os príncipes se abstiveram de falar, e colocaram sua mão na boca.
Eminentuloj ĉesis paroli Kaj metis la manon sur sian buŝon;
10 A voz dos nobres foi abafada, e sua língua grudada no céu da boca.
La voĉo de altranguloj sin kaŝis, Kaj ilia lango algluiĝis al ilia palato.
11 Pois quando o ouvido me ouviu, então ele me abençoou, e quando o olho me viu, ele me elogiou,
Kiam orelo aŭdis, ĝi nomis min feliĉa; Kiam okulo vidis, ĝi gloris min;
12 porque eu entreguei os pobres que choraram, e também os órfãos de pai, que não tinham ninguém que o ajudasse,
Ĉar mi savadis kriantan malriĉulon, Kaj orfon, kiu ne havis helpanton.
13 a bênção daquele que estava pronto para perecer veio sobre mim, e eu fiz com que o coração da viúva cantasse de alegria.
Beno de pereanto venadis sur min, Kaj la koro de vidvino estis ĝojigata de mi.
14 I me vestiu de retidão, e me vestiu. Minha justiça era como um manto e um diadema.
Virteco estis mia vesto, Kaj mia justeco vestis min kiel mantelo kaj kapornamo.
15 Eu estava de olho nos cegos, e pés para o coxo.
Mi estis okuloj por la blindulo, Kaj piedoj por la lamulo;
16 Eu era um pai para os necessitados. Pesquisei a causa dele que eu não conhecia.
Mi estis patro por la malriĉuloj, Kaj juĝan aferon de homoj nekonataj mi esploradis;
17 Eu quebrei as mandíbulas dos injustos e arrancou a presa de seus dentes.
Mi rompadis la makzelojn al maljustulo, Kaj el liaj dentoj mi elŝiradis la kaptitaĵon.
18 Então eu disse: 'Eu vou morrer em minha própria casa', Vou contar meus dias como a areia.
Kaj mi pensis: En mia nesto mi mortos, Kaj grandnombraj kiel sablo estos miaj tagoj;
19 Minha raiz está espalhada pelas águas. O orvalho fica a noite toda na minha filial.
Mia radiko estas malkovrita por la akvo, Kaj roso noktas sur miaj branĉoj.
20 Minha glória está fresca em mim. Meu arco está renovado em minha mão”.
Mia gloro estas ĉiam nova, Kaj mia pafarko ĉiam refortiĝas en mia mano.
21 “Os homens me escutaram, esperaram, e mantive silêncio para meu conselho.
Oni aŭskultadis min kaj atendadis, Kaj silentadis, kiam mi donadis konsilojn.
22 Depois das minhas palavras, eles não voltaram a falar. Meu discurso caiu sobre eles.
Post miaj vortoj oni ne plu parolis; Kaj miaj vortoj gutadis sur ilin.
23 Eles esperaram por mim como pela chuva. Suas bocas bebiam como com a chuva da primavera.
Oni atendadis min kiel la pluvon, Kaj malfermadis sian buŝon, kiel por malfrua pluvo.
24 Eu sorria para eles quando eles não tinham confiança. Eles não rejeitaram a luz do meu rosto.
Se mi iam ridis al ili, ili ne kredis tion; Kaj la lumo de mia vizaĝo ne falis.
25 Eu escolhi seu caminho, e sentei-me como chefe. Eu vivi como um rei no exército, como alguém que conforta as carpideiras.
Kiam mi iris al ili, mi sidis sur la ĉefa loko; Mi loĝis kiel reĝo inter taĉmentoj, Kiel konsolanto de funebruloj.
