< Atos 18 >
1 Depois, Paulo saiu de Atenas e foi para a cidade de Corinto,
Lẹ́yìn nǹkan wọ̀nyí, Paulu jáde kúrò ni Ateni lọ sí Kọrinti.
2 onde ele encontrou um judeu, chamado Áquila, que era natural da província do Ponto. Ele havia chegado há pouco da Itália com a sua esposa, Priscila, pois Cláudio tinha ordenado que todos os judeus saíssem de Roma. Paulo foi vê-los
Ó sì rí Júù kan tí a ń pè ní Akuila, tí a bí ni Pọntu, tí ó ti Itali dé ní lọ́ọ́lọ́ọ́, pẹ̀lú Priskilla aya rẹ̀; nítorí tí Kilaudiu pàṣẹ pé, kí gbogbo àwọn Júù jáde kúrò ní Romu. Ó sì tọ̀ wọ́n lọ láti rí wọn.
3 e, por eles também serem fabricantes de tendas, como Paulo, ele ficou com eles.
Nítorí tí òun náà jẹ́ oníṣẹ̀-ọwọ́ kan náà, ó bá wọn jókòó, ó sì ń ṣiṣẹ́: nítorí àgọ́ pípa ni iṣẹ́ ọwọ́ wọn.
4 Paulo ensinava na sinagoga todos os sábados e convencia tanto os judeus quanto os gregos.
Ó sì ń fi ọ̀rọ̀ wé ọ̀rọ̀ pẹ̀lú wọn nínú Sinagọgu lọ́jọjọ́ ìsinmi, ó sì ń yí àwọn Júù àti àwọn Giriki lọ́kàn padà.
5 Quando Silas e Timóteo chegaram, vindos da Macedônia, Paulo passou a empregar todo o seu tempo para anunciar a mensagem, dizendo aos judeus que Jesus é o Messias.
Nígbà tí Sila àti Timotiu sì tí Makedonia wá, ọ̀rọ̀ náà ká Paulu lára, ó ń fihàn fún àwọn Júù pé, Jesu ni Kristi náà.
6 Quando eles ficaram contra ele e o insultaram, ele sacudiu as suas roupas e lhes disse: “O sangue de vocês está em suas próprias mãos! Eu sou inocente de qualquer culpa e, a partir de agora, irei anunciar a palavra aos não-judeus.”
Nígbà tí wọ́n sì sàtakò rẹ̀, tí wọ́n sì sọ̀rọ̀-òdì, ó gbọ́n aṣọ rẹ̀, ó sì wí fún wọn pé, “Ẹ̀jẹ̀ yin ń bẹ lórí ara yin; ọrùn mi mọ́: láti ìsinsin yìí lọ, èmi yóò tọ àwọn aláìkọlà lọ.”
7 Ele saiu e foi morar na casa de Tício Justo, um não-judeu, que adorava a Deus e que morava ao lado da sinagoga.
Ó sì lọ kúrò níbẹ̀, ó wọ ilé ọkùnrin kan tí a ń pé ní Titu Justu, ẹni tí o ń sin Ọlọ́run; ilé rẹ̀ sì wà lẹ́gbẹ̀ Sinagọgu tímọ́tímọ́.
8 Crispo, líder da sinagoga, acreditou no Senhor Jesus, assim como todos que moravam em sua casa. Muitas pessoas de Corinto ouviram a mensagem, creram e foram batizadas.
Krisipu, olórí Sinagọgu, sì gba Olúwa gbọ́ pẹ̀lú gbogbo ilé rẹ̀, àti ọ̀pọ̀ nínú àwọn ara Kọrinti, nígbà tí wọ́n gbọ́, wọ́n gbàgbọ́, a sì bamitiisi wọn.
9 Paulo teve uma visão durante a noite, na qual o Senhor lhe dizia: “Não tenha medo! Continue falando e não se cale.
Olúwa sì sọ fún Paulu lóru ni ojúran pé, “Má bẹ̀rù, ṣá máa sọ, má sì ṣe pa ẹnu rẹ̀ mọ́.
10 Pois estou com você, e ninguém irá lhe fazer nenhum mal, porque muitas pessoas nesta cidade são minhas.”
Nítorí tí èmí wà pẹ̀lú rẹ, kò sì sí ẹni tí yóò dìde sí ọ láti pa ọ lára: nítorí mo ní ènìyàn púpọ̀ ni ìlú yìí.”
11 Paulo permaneceu lá por um ano e seis meses, anunciando às pessoas a palavra de Deus.
Ó sì jókòó níbẹ̀ ní ọdún kan àti oṣù mẹ́fà, ó ń kọ́ni ní ọ̀rọ̀ Ọlọ́run láàrín wọn.
12 No entanto, durante a época em que Gálio foi governador da província da Acaia, os judeus se uniram em um ataque contra Paulo e o levaram diante do tribunal.
Nígbà tí Gallioni sì jẹ baálẹ̀ Akaia, àwọn Júù fi ìfìmọ̀ṣọ̀kan dìde sí Paulu wọn sì mú un wá síwájú ìtẹ́ ìdájọ́.
13 Eles afirmaram: “Este homem está convencendo as pessoas a adorar a Deus de uma maneira que é contra nossa lei.”
Wọ́n wí pé, “Ọkùnrin yìí ń yí àwọn ènìyàn lọ́kàn padà, láti máa sin Ọlọ́run lòdì sí òfin.”
14 Mas, quando Paulo ia começar a se defender, Gálio disse aos judeus: “Judeus, se vocês apresentassem acusações criminais ou alguma ofensa séria, haveria alguma razão para que eu lhes escutasse.
Nígbà tí Paulu ń fẹ́ dáhùn, Gallioni wí fún àwọn Júù pé, “Ìbá ṣe pé ọ̀ràn búburú tàbí tí jàgídíjàgan kan ni, èmi ìbá gbè yín, ẹ̀yin Júù,
15 Mas, já que vocês estão apenas discutindo por causa de palavras, nomes e questões de sua própria lei, então, lidem com isso vocês mesmos. Eu não irei julgar tais assuntos.”
Ṣùgbọ́n bí ó ti ṣe ọ̀ràn nípa ọ̀rọ̀ àti orúkọ, àti ti òfin yín ni, ki ẹ̀yin bojútó o fúnra yín; nítorí tí èmi kò fẹ́ ṣe onídàájọ́ nǹkan báwọ̀nyí.”
16 Então, Gálio os expulsou do tribunal.
Ó sì lé wọn kúrò ní ibi ìtẹ́ ìdájọ́.
17 Então, a multidão se virou contra Sóstenes, o líder da sinagoga, e bateu nele do lado de fora do tribunal, mas Gálio pouco se importou com isso.
Gbogbo àwọn Giriki sì mú Sostene, olórí Sinagọgu, wọ́n sì lù ú níwájú ìtẹ́ ìdájọ́. Gallioni kò sì bìkítà fún nǹkan wọ̀nyí.
18 Paulo ficou em Corinto por algum tempo. Depois, ele deixou os irmãos e, de barco, foi para a Síria, levando com ele Priscila e Áquila. Ele tinha raspado a cabeça em Cencreia, pois tinha feito um voto.
Paulu sì dúró sí i níbẹ̀ lọ́jọ́ púpọ̀, nígbà tí ó sì dágbére fún àwọn arákùnrin, ó bá ọkọ̀ ojú omi lọ si Siria, àti Priskilla àti Akuila pẹ̀lú rẹ̀; ó tí fá orí rẹ̀ ni Kenkerea, nítorí tí ó ti jẹ́ ẹ̀jẹ́.
19 Eles chegaram na cidade de Éfeso, onde Priscila e Áquila decidiram ficar. Ele foi para a sinagoga para conversar com os judeus.
Ó sì sọ̀kalẹ̀ wá sí Efesu, ó sì fi wọ́n sílẹ̀ níbẹ̀, ṣùgbọ́n òun tìkára rẹ̀ wọ inú Sinagọgu lọ, ó sì bá àwọn Júù fi ọ̀rọ̀ wé ọ̀rọ̀.
20 Eles lhe pediram para ficar por mais tempo, mas ele se recusou.
Nígbà tí wọ́n sì bẹ̀ ẹ́ pé, kí ó bá àwọn jókòó díẹ̀ sí i, ó kọ̀.
21 Ele se despediu e partiu de Éfeso, dizendo a eles: “Eu voltarei e os verei, se for a vontade de Deus.”
Ṣùgbọ́n ó dágbére fún wọn, ó sì wí pé, “Èmi ó tún padà tọ̀ yín wá, bí Ọlọ́run bá fẹ́.” Ó sì lọ kúrò láti Efesu.
22 Após desembarcar em Cesareia, ele foi à Jerusalém, onde cumprimentou os membros da igreja e, depois, prosseguiu para Antioquia.
Nígbà tí ó sì tí gúnlẹ̀ ni Kesarea, ó gòkè lọ si Jerusalẹmu láti kí ìjọ, lẹ́yìn náà ó sọ̀kalẹ̀ lọ sí Antioku.
23 Ele passou algum tempo lá e, depois, partiu em viagem por toda a região da Galácia e da Frígia, encorajando todos os irmãos de fé.
Nígbà tí ó sì gbé ọjọ́ díẹ̀ níbẹ̀, ó n lọ, láti káàkiri ni agbègbè Galatia àti Frigia, o ń mu àwọn ọmọ-ẹ̀yìn lọ́kàn le.
24 Nesse meio tempo, um judeu, chamado Apolo, vindo da Alexandria, chegou em Éfeso. Ele falava muito bem e era profundo conhecedor das Sagradas Escrituras.
Júù kan sì wà tí a ń pè ni Apollo, tí a bí ni Alekisandiria, ó wá sí Efesu. Ó ní ẹ̀bùn ọ̀rọ̀ sísọ, ó sì mọ ìwé mímọ́ púpọ̀.
25 Ele também era instruído no caminho do Senhor. Apolo falava com grande entusiasmo, apresentando Jesus de forma precisa quando falava e ensinava. Mas, ele conhecia apenas o batismo de João.
Ọkùnrin yìí ni a tí kọ́ ní ọ̀nà tí Olúwa; ó sì ṣe ẹni tí ó ní ìtara tí ẹ̀mí, ó ń sọ̀rọ̀ ó sì ń kọ́ni ní àwọn ohun tí i ṣe ti Jesu dáradára; kìkì bamitiisi tí Johanu ní ó mọ̀.
26 Ele começou a falar abertamente na sinagoga. Então, quando Priscila e Áquila o ouviram, eles o convidaram para se unir a eles e lhe explicaram mais profundamente o caminho de Deus.
Ó sì bẹ̀rẹ̀ sí fi ìgboyà sọ̀rọ̀ ni Sinagọgu. Nígbà tí Akuila àti Priskilla gbọ́ ọ̀rọ̀ rẹ̀, wọ́n mú un sọ́dọ̀, wọ́n sì túbọ̀ sọ ọ̀nà Ọlọ́run fún un dájúdájú.
27 Quando ele decidiu partir para Acaia, os irmãos o animaram e escreveram para os discípulos de lá, pedindo para que o recebessem bem. Ao chegar lá, Apolo ajudou muito as pessoas que, pela graça de Deus, haviam crido.
Nígbà tí ó sì ń fẹ́ kọjá lọ sì Akaia, àwọn arákùnrin gbà á ní ìyànjú, wọ́n sì kọ̀wé sí àwọn ọmọ-ẹ̀yìn kí wọ́n gbà á, nígbà tí ó sì dé, ó ràn àwọn tí ó gbàgbọ́ nípasẹ̀ oore-ọ̀fẹ́ lọ́wọ́ púpọ̀.
28 Pois ele era capaz de, com fortes argumentos, contestar os judeus publicamente, demonstrando, pelas Sagradas Escrituras, que Jesus é o Messias.
Nítorí tí o sọ àsọyé fún àwọn Júù ní gbangba, ó ń fi í hàn nínú ìwé mímọ́ pé, Jesu ni Kristi.