< Salmos 69 >

1 Salmo de Davi, para o regente, conforme “os lírios”: Salva-me, ó Deus, porque as águas têm entrado [e encoberto] a minha alma.
In finem, pro iis, qui commutabuntur, David. Salvum me fac Deus: quoniam intraverunt aquæ usque ad animam meam.
2 Afundei-me em um profundo lamaçal, onde não se pode ficar em pé; entrei nas profundezas das águas, e a corrente está me levando.
Infixus sum in limo profundi: et non est substantia. Veni in altitudinem maris: et tempestas demersit me.
3 Já estou cansado de clamar, minha garganta enrouqueceu; meus olhos desfaleceram, enquanto espero pelo meu Deus.
Laboravi clamans, raucæ factæ sunt fauces meæ: defecerunt oculi mei, dum spero in Deum meum.
4 Os que me odeiam sem motivo são mais numerosos que os cabelos de minha cabeça; são poderosos os que procuram me arruinar, os que por falsidades se fazem meus inimigos; tive que pagar de volta aquilo que não furtei.
Multiplicati sunt super capillos capitis mei, qui oderunt me gratis. Confortati sunt qui persecuti sunt me inimici mei iniuste: quæ non rapui, tunc exolvebam.
5 Tu, Deus, sabes como sou tolo; e meus pecados não estão escondidos perante ti.
Deus tu scis insipientiam meam: et delicta mea a te non sunt abscondita.
6 Não sejam envergonhados por minha causa aqueles que te esperam, ó Senhor DEUS dos exércitos; não sejam humilhados por minha causa os que te buscam, ó Deus de Israel.
Non erubescant in me qui expectant te Domine, Domine virtutum. Non confundantur super me qui quærunt te, Deus Israel.
7 Porque por causa de ti aguentei ser insultado; a humilhação cobriu o meu rosto.
Quoniam propter te sustinui opprobrium: operuit confusio faciem meam.
8 Tornei-me estranho aos meus irmãos; e desconhecido aos filhos de minha mãe;
Extraneus factus sum fratribus meis, et peregrinus filiis matris meæ.
9 Porque o zelo por tua casa me devorou; e os insultos dos que te insultam caíram sobre mim;
Quoniam zelus domus tuæ comedit me: et opprobria exprobrantium tibi, ceciderunt super me.
10 Minha alma chorou e jejuou; porém [mais] insultos vieram sobre mim.
Et operui in ieiunio animam meam: et factum est in opprobrium mihi.
11 Vesti-me de saco, mas fui ridicularizado por eles num ditado.
Et posui vestimentum meum cilicium: et factus sum illis in parabolam.
12 Os que se sentam à porta falam [mal] de mim; e os bebedores de álcool cantam [piadas] contra mim.
Adversum me loquebantur qui sedebant in porta: et in me psallebant qui bibebant vinum.
13 Mas eu oro a ti, SENHOR, [no] tempo aceitável. Pela grandeza de tua bondade, responde-me, ó Deus, pela fidelidade de tua salvação.
Ego vero orationem meam ad te Domine: tempus beneplaciti Deus. In multitudine misericordiæ tuæ exaudi me, in veritate salutis tuæ:
14 Livra-me do lamaçal, e não me deixes afundar; seja eu resgatado dos que me odeiam, e das profundezas das águas.
Eripe me de luto, ut non infigar: libera me ab iis, qui oderunt me, et de profundis aquarum.
15 Não permitas que as correntes de águas me cubram, e que a profundeza não me devore, nem o poço feche sua boca sobre mim.
Non me demergat tempestas aquæ, neque absorbeat me profundum: neque urgeat super me puteus os suum.
16 Responde-me, SENHOR; pois boa é tua bondade; olha para mim conforme tua piedade.
Exaudi me Domine, quoniam benigna est misericordia tua: secundum multitudinem miserationum tuarum respice in me.
17 E não escondas teu rosto de teu servo; porque estou angustiado; ouve-me depressa.
Et ne avertas faciem tuam a puero tuo: quoniam tribulor, velociter exaudi me.
18 Vem para perto de minha alma, [e] a liberta; resgata-me por causa de meus inimigos.
Intende animæ meæ, et libera eam: propter inimicos meos eripe me.
19 Tu conheces como me insultam, me envergonham e me humilham; diante de ti estão todos os meus adversários.
Tu scis improperium meum, et confusionem meam, et reverentiam meam.
20 Insultos têm quebrado meu coração, e estou fraquíssimo; e esperei compaixão, porém [houve] nenhuma; [também esperei] por pessoas que me consolassem, mas não os achei.
In conspectu tuo sunt omnes qui tribulant me, improperium expectavit cor meum et miseriam. Et sustinui qui simul contristaretur, et non fuit: et qui consolaretur, et non inveni.
21 Deram-me fel como alimento; e em minha sede me deram vinagre para beber.
Et dederunt in escam meam fel: et in siti mea potaverunt me aceto.
22 Torne-se a mesa diante deles como que um laço; e aquilo que [lhes] dá segurança [lhes] seja uma armadilha.
Fiat mensa eorum coram ipsis in laqueum, et in retributiones, et in scandalum.
23 Sejam escurecidos os olhos deles, para que não possam ver; e que seus quadris vacilem continuamente.
Obscurentur oculi eorum ne videant: et dorsum eorum semper incurva.
24 Derrama tua indignação sobre eles; e que sejam tomados pelo ardor de tua ira.
Effunde super eos iram tuam: et furor iræ tuæ comprehendat eos.
25 A habitação deles seja desolada; e que não haja morador nas tendas deles;
Fiat habitatio eorum deserta: et in tabernaculis eorum non sit qui inhabitet.
26 Porque perseguem [aquele] a quem tu feriste, e contam histórias da dor daqueles a quem tu machucaste.
Quoniam quem tu percussisti, persecuti sunt: et super dolorem vulnerum meorum addiderunt.
27 Conta como maldade a maldade deles; e não sejam eles agraciados por tua justiça.
Appone iniquitatem super iniquitatem eorum: et non intrent in iustitiam tuam.
28 Sejam riscados dos livro da vida; e não estejam eles escritos junto com os justos.
Deleantur de Libro viventium: et cum iustis non scribantur.
29 Mas eu [estou] miserável e em dores; ó Deus, que tua salvação me proteja.
Ego sum pauper et dolens: salus tua Deus suscepit me.
30 Louvarei o nome de Deus com cântico; e o engrandecerei com agradecimentos.
Laudabo nomen Dei cum cantico: et magnificabo eum in laude:
31 Isto agradará ao SENHOR mais do que [o sacrifício] de um boi [ou] de um bezerro com chifres e unhas.
Et placebit Deo super vitulum novellum: cornua producentem et ungulas.
32 Os mansos verão, e se alegrarão; vós que buscais a Deus, vosso coração viverá.
Videant pauperes et lætentur: quærite Deum, et vivet anima vestra:
33 Porque o SENHOR ouve aos necessitados, e não despreza os prisioneiros que lhe pertencem.
Quoniam exaudivit pauperes Dominus: et vinctos suos non despexit.
34 Louvem a ele os céus, a terra, os mares, e tudo que neles se move;
Laudent illum cæli et terra, mare, et omnia reptilia in eis.
35 Porque Deus salvará a Sião, e construirá as cidades de Judá; e habitarão ali, e a terão como posse.
Quoniam Deus salvam faciet Sion: et ædificabuntur civitates Iuda. Et inhabitabunt ibi, et hereditate acquirent eam.
36 E a semente de seus servos a herdará; e os que amam o nome dele habitarão nela.
Et semen servorum eius possidebit eam, et qui diligunt nomen eius, habitabunt in ea.

< Salmos 69 >