Salmos 39
1 Salmo de Davi, para o regente, conforme “Jedutum”: Eu dizia: Vigiarei os meus caminhos, para eu não pecar com minha língua; vigiarei minha boca com freio, enquanto o perverso ainda estiver em frente a mim.
В конец, Идифуму, песнь Давиду. Рех: сохраню пути моя, еже не согрешати ми языком моим: положих устом моим хранило, внегда востати грешному предо мною.
2 Eu fiquei calado, nada falei de bom; e minha dor se agravou.
Онемех и смирихся, и умолчах от благ, и болезнь моя обновися.
3 Meu coração se esquentou dentro de mim, fogo se acendeu em minha meditação; [então] eu disse com minha língua:
Согреяся сердце мое во мне, и в поучении моем разгорится огнь: глаголах языком моим:
4 Conta-me, SENHOR, o meu fim, e a duração dos meus dias, para que eu saiba como eu sou frágil.
скажи ми, Господи, кончину мою и число дний моих, кое есть, да разумею, что лишаюся аз.
5 Eis que a palmos tu ordenaste os meus dias, e o tempo de minha vida [é] como nada diante de ti; pois todo homem que existe [é] um nada. (Selá)
Се, пяди положил еси дни моя, и состав мой яко ничтоже пред Тобою: обаче всяческая суета всяк человек живый.
6 Certamente o homem anda pela aparência, certamente se inquietam em vão; ajuntam [bens], e não sabem que [os] levará.
Убо образом ходит человек, обаче всуе мятется: сокровищствует, и не весть, кому соберет я.
7 E agora, SENHOR, o que eu espero? Minha esperança [está] em ti.
И ныне кто терпение мое? Не Господь ли? И состав мой от Тебе есть.
8 Livra-me de todas as minhas transgressões; não me ponhas como humilhado pelo tolo.
От всех беззаконий моих избави мя: поношение безумному дал мя еси.
9 Eu estou calado, não abrirei a minha boca, porque tu fizeste [assim].
Онемех и не отверзох уст моих, яко Ты сотворил еси.
10 Tira teu tormento de sobre mim; estou consumido pelo golpe de tua mão.
Отстави от мене раны Твоя: от крепости бо руки Твоея аз изчезох.
11 Ao castigares alguém com repreensões pela maldade, logo tu desfaz o que lhe agrada como traça; certamente todo homem é um nada. (Selá)
Во обличениих о беззаконии наказал еси человека, и истаял еси яко паучину душу его: обаче всуе всяк человек.
12 Ouve a minha oração, SENHOR; e dá ouvidos ao meu clamor; não te cales de minhas lágrimas, porque eu sou [como] um peregrino para contigo; estrangeiro, como todos os meus pais.
Услыши молитву мою, Господи, и моление мое внуши, слез моих не премолчи: яко преселник аз есмь у Тебе и пришлец, якоже вси отцы мои.
13 Não prestes atenção em mim [em tua ira], antes que eu vá, e pereça.
Ослаби ми, да почию, прежде даже не отиду, и ктому не буду.
