Jó 7
1 Por acaso o ser humano não tem um trabalho duro sobre a terra, e não são seus dias como os dias de um assalariado?
“Yeryüzünde insan yaşamı savaşı andırmıyor mu, Günleri gündelikçinin günlerinden farklı mı?
2 Como o servo suspira pela sombra, e como o assalariado espera por seu pagamento,
Gölgeyi özleyen köle, Ücretini bekleyen gündelikçi gibi,
3 Assim também me deram por herança meses inúteis, e me prepararam noites de sofrimento.
Miras olarak bana boş aylar verildi, Payıma sıkıntılı geceler düştü.
4 Quando eu me deito, pergunto: Quando me levantarei? Mas a noite se prolonga, e me canso de me virar [na cama] até o amanhecer.
Yatarken, ‘Ne zaman kalkacağım’ diye düşünüyorum, Ama gece uzadıkça uzuyor, Gün doğana dek dönüp duruyorum.
5 Minha carne está coberta de vermes e de crostas de pó; meu pele está rachada e horrível.
Bedenimi kurt, kabuk kaplamış, Çatlayan derimden irin akıyor.
6 Meus dias são mais rápidos que a lançadeira do tecelão, e perecem sem esperança.
“Günlerim dokumacının mekiğinden hızlı, Umutsuz tükenmekte.
7 Lembra-te que minha vida é um sopro; meus olhos não voltarão a ver o bem.
Ey Tanrı, yaşamımın bir soluk olduğunu anımsa, Gözüm bir daha mutluluk yüzü görmeyecek.
8 Os olhos dos que me veem não me verão mais; teus olhos estarão sobre mim, porém deixarei de existir.
Şu anda bana bakan gözler bir daha beni görmeyecek, Senin gözlerin üzerimde olacak, Ama ben yok olacağım.
Bir bulutun dağılıp gitmesi gibi, Ölüler diyarına inen bir daha çıkmaz. (Sheol h7585)
10 Nunca mais voltará à sua casa, nem seu lugar o conhecerá.
Bir daha evine dönmez, Bulunduğu yer artık onu tanımaz.
11 Por isso eu não calarei minha boca; falarei na angústia do meu espírito, e me queixarei na amargura de minha alma.
“Bu yüzden sessiz kalmayacak, İçimdeki sıkıntıyı dile getireceğim; Canımın acısıyla yakınacağım.
12 Por acaso sou eu o mar, ou um monstro marinho, para que me ponhas guarda?
Ben deniz ya da deniz canavarı mıyım ki, Başıma bekçi koydun?
13 Quando eu digo: Minha cama me consolará; meu leito aliviará minhas queixa,
Yatağım beni rahatlatır, Döşeğim acılarımı dindirir diye düşündüğümde,
14 Então tu me espantas com sonhos, e me assombras com visões.
Beni düşlerle korkutuyor, Görümlerle yıldırıyorsun.
15 Por isso minha alma preferia a asfixia [e] a morte, mais que meus ossos.
Öyle ki, boğulmayı, Ölmeyi şu yaşama yeğliyorum.
16 Odeio [a minha vida]; não viverei para sempre; deixa-me, pois que meus dias são inúteis.
Yaşamımdan tiksiniyor, Sonsuza dek yaşamak istemiyorum; Çek elini benden, çünkü günlerimin anlamı kalmadı.
17 O que é o ser humano, para que tanto o estimes, e ponhas sobre ele teu coração,
“İnsan ne ki, onu büyütesin, Üzerinde kafa yorasın,
18 E o visites a cada manhã, e a cada momento o proves?
Her sabah onu yoklayasın, Her an onu sınayasın?
19 Até quando não me deixarás, nem me liberarás até que eu engula minha saliva?
Gözünü üzerimden hiç ayırmayacak mısın, Tükürüğümü yutacak kadar bile beni rahat bırakmayacak mısın?
20 Se pequei, o eu que te fiz, ó Guarda dos homens? Por que me fizeste de alvo de dardos, para que eu seja pesado para mim mesmo?
Günah işledimse, ne yaptım sana, Ey insan gözcüsü? Niçin beni kendine hedef seçtin? Sana yük mü oldum?
21 E por que não perdoas minha transgressão, e tiras minha maldade? Porque agora dormirei no pó, e me buscarás de manhã, porém não mais existirei.
Niçin isyanımı bağışlamaz, Suçumu affetmezsin? Çünkü yakında toprağa gireceğim, Beni çok arayacaksın, ama ben artık olmayacağım.”
