Jó 7
1 Por acaso o ser humano não tem um trabalho duro sobre a terra, e não são seus dias como os dias de um assalariado?
| زندگی انسان روی زمین مثل زندگی یک برده، طولانی و طاقت فرساست. |
2 Como o servo suspira pela sombra, e como o assalariado espera por seu pagamento,
| مانند زندگی غلامی است که آرزو می‌کند زیر سایه‌ای بیارامد، و مثل زندگی کارگری است که منتظر است مزدش را بگیرد. |
3 Assim também me deram por herança meses inúteis, e me prepararam noites de sofrimento.
| ماههای عمر من بی‌ثمر می‌گذرد؛ شبهای من طولانی و خسته کننده است. |
4 Quando eu me deito, pergunto: Quando me levantarei? Mas a noite se prolonga, e me canso de me virar [na cama] até o amanhecer.
| شب که سر بر بالین می‌گذارم می‌گویم: «ای کاش زودتر صبح شود.» و تا سپیده دم از این پهلو به آن پهلو می‌غلتم. |
5 Minha carne está coberta de vermes e de crostas de pó; meu pele está rachada e horrível.
| بدنم پر از کرم و زخم است. پوست بدنم ترک خورده و پر از چرک است. |
6 Meus dias são mais rápidos que a lançadeira do tecelão, e perecem sem esperança.
| روزهای عمرم به سرعت می‌گذرد و با نومیدی سپری می‌شود. |
7 Lembra-te que minha vida é um sopro; meus olhos não voltarão a ver o bem.
| به یاد آورید که عمر من دمی بیش نیست و چشمانم دیگر روزهای خوش را نخواهد دید. |
8 Os olhos dos que me veem não me verão mais; teus olhos estarão sobre mim, porém deixarei de existir.
| چشمان شما که الان مرا می‌بیند دیگر مرا نخواهد دید. به دنبال من خواهید گشت، ولی من دیگر نخواهم بود. |
| کسانی که می‌میرند مثل ابری که پراکنده و ناپدید می‌شود، برای همیشه از این دنیا می‌روند. (Sheol h7585) |
10 Nunca mais voltará à sua casa, nem seu lugar o conhecerá.
| تا به ابد از خانه و خانوادهٔ خود دور می‌شوند و دیگر هرگز کسی آنها را نخواهد دید. |
11 Por isso eu não calarei minha boca; falarei na angústia do meu espírito, e me queixarei na amargura de minha alma.
| پس بگذارید غم و غصه‌ام را بیان کنم؛ بگذارید از تلخی جانم سخن بگویم. |
12 Por acaso sou eu o mar, ou um monstro marinho, para que me ponhas guarda?
| مگر من جانور وحشی هستم که مرا در بند گذاشته‌ای؟ |
13 Quando eu digo: Minha cama me consolará; meu leito aliviará minhas queixa,
| حتی وقتی در بسترم دراز می‌کشم تا بخوابم و بدبختی‌ام را فراموش کنم، تو با کابوس شب مرا می‌ترسانی. |
14 Então tu me espantas com sonhos, e me assombras com visões.
15 Por isso minha alma preferia a asfixia [e] a morte, mais que meus ossos.
| برایم بهتر می‌بود گلویم را می‌فشردند و خفه‌ام می‌کردند تا اینکه به چنین زندگی نکبت‌باری ادامه بدهم. |
16 Odeio [a minha vida]; não viverei para sempre; deixa-me, pois que meus dias são inúteis.
| از زندگی بیزارم و نمی‌خواهم زنده بمانم. مرا به حال خود رها کن زیرا روزهایم دمی بیش نیست. |
17 O que é o ser humano, para que tanto o estimes, e ponhas sobre ele teu coração,
| انسان چیست که او را به حساب آوری، و این همه به او فکر کنی؟ |
18 E o visites a cada manhã, e a cada momento o proves?
| هر روز صبح از او بازجویی کنی و هر لحظه او را بیازمایی؟ |
19 Até quando não me deixarás, nem me liberarás até que eu engula minha saliva?
| چرا حتی یک لحظه تنهایم نمی‌گذاری تا آب دهانم را فرو برم؟ |
20 Se pequei, o eu que te fiz, ó Guarda dos homens? Por que me fizeste de alvo de dardos, para que eu seja pesado para mim mesmo?
| ای خدایی که ناظر بر اعمال آدمیان هستی، اگر مرتکب گناهی شده‌ام، آیا آن گناه به تو لطمه‌ای زده است؟ برای چه مرا هدف تیرهای خود قرار داده‌ای؟ آیا من برای تو باری سنگین شده‌ام؟ |
21 E por que não perdoas minha transgressão, e tiras minha maldade? Porque agora dormirei no pó, e me buscarás de manhã, porém não mais existirei.
| چرا گناهم را نمی‌بخشی و از تقصیر من در نمی‌گذری؟ من به‌زودی زیر خاک خواهم رفت و تو به دنبالم خواهی گشت، ولی من دیگر نخواهم بود. |
