Jó 7
1 Por acaso o ser humano não tem um trabalho duro sobre a terra, e não são seus dias como os dias de um assalariado?
Nije l' vojska život čovjekov na zemlji? Ne provodi l' dane poput najamnika?
2 Como o servo suspira pela sombra, e como o assalariado espera por seu pagamento,
Kao što trudan rob za hladom žudi, poput nadničara štono plaću čeka,
3 Assim também me deram por herança meses inúteis, e me prepararam noites de sofrimento.
mjeseci jada tako me zapadoše i noći su mučne meni dosuđene.
4 Quando eu me deito, pergunto: Quando me levantarei? Mas a noite se prolonga, e me canso de me virar [na cama] até o amanhecer.
Liježuć' mislim svagda: 'Kada ću ustati?' A dižuć se: 'Kada večer dočekati!' I tako se kinjim sve dok se ne smrkne.
5 Minha carne está coberta de vermes e de crostas de pó; meu pele está rachada e horrível.
PÓut moju crvi i blato odjenuše, koža na meni puca i raščinja se.
6 Meus dias são mais rápidos que a lançadeira do tecelão, e perecem sem esperança.
Dani moji brže od čunka prođoše, promakoše hitro bez ikakve nade.
7 Lembra-te que minha vida é um sopro; meus olhos não voltarão a ver o bem.
Spomeni se: život moj je samo lahor i oči mi neće više vidjet' sreće!
8 Os olhos dos que me veem não me verão mais; teus olhos estarão sobre mim, porém deixarei de existir.
Prijateljsko oko neće me gledati; pogled svoj u mene upro si te sahnem.
Kao što se oblak gubi i raspline, tko u Šeol siđe, više ne izlazi. (Sheol h7585)
10 Nunca mais voltará à sua casa, nem seu lugar o conhecerá.
Domu svome natrag ne vraća se nikad, njegovo ga mjesto više ne poznaje.
11 Por isso eu não calarei minha boca; falarei na angústia do meu espírito, e me queixarei na amargura de minha alma.
Ustima ja svojim stoga branit' neću, u tjeskobi duha govorit ću sada, u gorčini duše ja ću zajecati.
12 Por acaso sou eu o mar, ou um monstro marinho, para que me ponhas guarda?
Zar sam more ili neman morska, pa si stražu nada mnom stavio?
13 Quando eu digo: Minha cama me consolará; meu leito aliviará minhas queixa,
Kažem li: 'Na logu ću se smirit', ležaj će mi olakšati muke',
14 Então tu me espantas com sonhos, e me assombras com visões.
snovima me prestravljuješ tada, prepadaš me viđenjima mučnim.
15 Por isso minha alma preferia a asfixia [e] a morte, mais que meus ossos.
Kamo sreće da mi se zadavit'! Smrt mi je od patnja mojih draža.
16 Odeio [a minha vida]; não viverei para sempre; deixa-me, pois que meus dias são inúteis.
Ja ginem i vječno živjet neću; pusti me, tek dah su dani moji!
17 O que é o ser humano, para que tanto o estimes, e ponhas sobre ele teu coração,
Što je čovjek da ga toliko ti cijeniš, da je srcu tvojem tako prirastao
18 E o visites a cada manhã, e a cada momento o proves?
i svakoga jutra da njega pohodiš i svakoga trena da ga iskušavaš?
19 Até quando não me deixarás, nem me liberarás até que eu engula minha saliva?
Kada ćeš svoj pogled skinuti sa mene i dati mi barem pljuvačku progutat'?
20 Se pequei, o eu que te fiz, ó Guarda dos homens? Por que me fizeste de alvo de dardos, para que eu seja pesado para mim mesmo?
Ako sam zgriješio, što učinih tebi, o ti koji pomno nadzireš čovjeka? Zašto si k'o metu mene ti uzeo, zbog čega sam tebi na teret postao?
21 E por que não perdoas minha transgressão, e tiras minha maldade? Porque agora dormirei no pó, e me buscarás de manhã, porém não mais existirei.
Zar prijestupa moga ne možeš podnijeti i ne možeš prijeći preko krivnje moje? Jer, malo će proći i u prah ću leći, ti ćeš me tražiti, al' me biti neće.”
