Jó 4
1 Então Elifaz o temanita respondeu, dizendo:
Елифаз дин Теман а луат кувынтул ши а зис:
2 Se tentarmos falar contigo, ficarás incomodado? Mas quem poderia deter as palavras?
„Дакэ вом ындрэзни сэ-ць ворбим, те вей супэра? Дар чине ар путя сэ такэ?
3 Eis que tu ensinavas a muitos, e fortalecias as mãos fracas;
Де мулте орь ту ай ынвэцат пе алций ши ай ынтэрит мыниле слэбите.
4 Tuas palavras levantavam aos que tropeçavam, e fortificavas os joelhos que desfaleciam.
Кувинтеле тале ау ридикат пе чей че се клэтинау ши ай ынтэрит ӂенункий каре се ындояу.
5 Mas agora [isso] que aconteceu contigo, tu te cansas; e quando [isso] te tocou, te perturbas.
Ши акум, кынд есте ворба де тине, ешть слаб! Акум, кынд ешть атинс ту, те тулбурь! Ну есте фрика та де Думнезеу сприжинул тэу?
6 Por acaso não era o teu temor [a Deus] a tua confiança, e a integridade dos teus caminhos tua esperança?
Нэдеждя та ну-й неприхэниря та?
7 Lembra-te agora, qual foi o inocente que pereceu? E onde os corretos foram destruídos?
Аду-ць аминте, те рог! Каре невиноват а перит? Каре оамень неприхэниць ау фост нимичиць?
8 Como eu tenho visto, os que lavram injustiça e semeiam opressão colhem o mesmo.
Дупэ кыте ам вэзут еу, нумай чей че арэ фэрэделеӂя ши сямэнэ нелеӂюиря ый сечерэ роаделе!
9 Com o sopro de Deus eles perecem, e pelo vento de sua ira são consumidos.
Ачея пер прин суфларя луй Думнезеу, нимичиць де вынтул мынией Луй.
10 O rugido do leão, a voz do leão feroz, e os dentes dos leões jovens são quebrantados.
Муӂетул леилор ынчетязэ, динций пуилор де лей сунт здробиць!
11 O leão velho perece por falta de presa, e os filhotes da leoa se dispersam.
Леул бэтрын пере дин липсэ де прадэ ши пуий леоайчей се рисипеск.
12 Uma palavra me foi dita em segredo, e meu ouvidos escutaram um sussurro dela.
Ун кувынт с-а фуришат пынэ ла мине, ши урекя мя й-а принс сунетеле ушоаре.
13 Em imaginações de visões noturnas, quando o sono profundo cai sobre os homens,
Ын клипа кынд веденииле де ноапте фрэмынтэ гындул, кынд оамений сунт куфундаць ынтр-ун сомн адынк,
14 Espanto e tremor vieram sobre mim, que espantou todos os meus ossos.
м-а апукат гроаза ши спайма, ши тоате оаселе мь-ау тремурат.
15 Então um vento passou por diante de mim, que fez arrepiar os pelos de minha carne.
Ун дух а трекут пе лынгэ мине… Тот пэрул ми с-а збырлит ка аричул…
16 Ele parou, mas não reconheci sua feição; uma figura estava diante de meus olhos, e ouvi uma voz quieta, [que dizia]:
Ун кип ку о ынфэцишаре некуноскутэ ера ынаинтя окилор мей. Ши ам аузит ун глас каре шоптя ынчетишор:
17 Seria o ser humano mais justo que Deus? Seria o homem mais puro que seu Criador?
‘Фи-ва омул фэрэ винэ ынаинтя луй Думнезеу? Фи-ва ел курат ынаинтя Челуй че л-а фэкут?’
18 Visto que ele não confia em seus servos, e considera seus anjos como loucos,
Дакэ н-аре ынкредере Думнезеу нич ын служиторий Сэй, дакэ гэсеште Ел грешель кяр ла ынӂерий Сэй,
19 Quanto mais naqueles que habitam em casas de lodo, cujo fundamento está no pó, e são esmagáveis como a traça!
ку кыт май мулт ла чей че локуеск ын касе де лут, каре ышь траг обыршия дин цэрынэ ши пот фи здробиць ка ун верме!
20 Desde a manhã até a tarde são despedaçados, e perecem sempre, sem que ninguém perceba.
Де диминяцэ пынэ сяра сунт здробиць, пер пентру тотдяуна ши нимень ну цине сяма де ей.
21 Por acaso sua excelência não se perde com eles mesmos? Eles morrem sem sabedoria.
Ли се тае фирул веций, мор ши тот н-ау кэпэтат ынцелепчуня!
