Jó 4
1 Então Elifaz o temanita respondeu, dizendo:
| آنگاه الیفاز تیمانی پاسخ داد: |
2 Se tentarmos falar contigo, ficarás incomodado? Mas quem poderia deter as palavras?
| ای ایوب، آیا اجازه می‌دهی چند کلمه‌ای حرف بزنم؟ چون دیگر نمی‌توانم ساکت بمانم. |
3 Eis que tu ensinavas a muitos, e fortalecias as mãos fracas;
| تو در گذشته بسیاری را نصیحت کرده‌ای که به خدا توکل جویند. به ضعیفان و بیچارگان و کسانی که گرفتار یأس بودند، قوت قلب داده‌ای. |
4 Tuas palavras levantavam aos que tropeçavam, e fortificavas os joelhos que desfaleciam.
5 Mas agora [isso] que aconteceu contigo, tu te cansas; e quando [isso] te tocou, te perturbas.
| ولی اکنون که مصیبت به سراغ تو آمده است بی‌طاقت و پریشان شده‌ای. |
6 Por acaso não era o teu temor [a Deus] a tua confiança, e a integridade dos teus caminhos tua esperança?
| آیا اطمینان تو نباید بر خداترسی‌ات باشد، و امید تو بر زندگی بی‌عیبی که داری؟ |
7 Lembra-te agora, qual foi o inocente que pereceu? E onde os corretos foram destruídos?
| قدری فکر کن و ببین آیا تا به حال دیده‌ای انسانی درستکار و بی‌گناهی هلاک شود؟ |
8 Como eu tenho visto, os que lavram injustiça e semeiam opressão colhem o mesmo.
| تجربه من نشان می‌دهد که هر چه بکاری همان را درو می‌کنی. کسانی که گناه و بدی می‌کارند همان را درو می‌کنند. |
9 Com o sopro de Deus eles perecem, e pelo vento de sua ira são consumidos.
| دَمِ خدا آنها را نابود می‌کند، و آنها از بادِ غضبش تباه می‌شوند. |
10 O rugido do leão, a voz do leão feroz, e os dentes dos leões jovens são quebrantados.
| شیر می‌غُرّد و شیر ژیان نعره می‌کشد، اما دندانهای شیران قوی خواهند شکست. |
11 O leão velho perece por falta de presa, e os filhotes da leoa se dispersam.
| شیر نر از گرسنگی تلف می‌شود و تمام بچه‌هایش پراکنده می‌گردند. |
12 Uma palavra me foi dita em segredo, e meu ouvidos escutaram um sussurro dela.
| سخنی در خفا به من رسید، گویی کسی در گوشم زمزمه می‌کرد. |
13 Em imaginações de visões noturnas, quando o sono profundo cai sobre os homens,
| این سخن در رویایی آشفته، هنگامی که مردم در خوابی سنگین بودند بر من آشکار گشت. |
14 Espanto e tremor vieram sobre mim, que espantou todos os meus ossos.
| ناگهان ترس وجودم را فرا گرفت و لرزه بر استخوانهایم افتاد. |
15 Então um vento passou por diante de mim, que fez arrepiar os pelos de minha carne.
| روحی از برابر من گذشت و موی بر تنم راست شد! |
16 Ele parou, mas não reconheci sua feição; uma figura estava diante de meus olhos, e ouvi uma voz quieta, [que dizia]:
| حضور روح را احساس می‌کردم، ولی نمی‌توانستم او را ببینم. سپس در آن سکوت وحشتناک این ندا به گوشم رسید: |
17 Seria o ser humano mais justo que Deus? Seria o homem mais puro que seu Criador?
| «آیا انسان خاکی می‌تواند در نظر خدای خالق، پاک و بی‌گناه به حساب بیاید؟ |
18 Visto que ele não confia em seus servos, e considera seus anjos como loucos,
| خدا حتی به فرشتگان آسمان نیز اعتماد ندارد و بر خادمان خود خرده می‌گیرد، |
19 Quanto mais naqueles que habitam em casas de lodo, cujo fundamento está no pó, e são esmagáveis como a traça!
| چه برسد به آدمیانی که از خاک آفریده شده‌اند و مانند بید ناپایدارند. |
20 Desde a manhã até a tarde são despedaçados, e perecem sempre, sem que ninguém perceba.
| صبح، زنده‌اند و شب، می‌میرند و برای همیشه از بین می‌روند و اثری از آنها باقی نمی‌ماند. |
21 Por acaso sua excelência não se perde com eles mesmos? Eles morrem sem sabedoria.
| طنابِ خیمۀ آنها کشیده می‌شود و خیمه فرو می‌افتد، و آنها در جهالت می‌میرند.» |
