Jó 30
1 Porém agora riem de mim os mais jovens do que eu, cujos pais eu havia desdenhado até de os pôr com os cães de meu rebanho.
А сада смеју ми се млађи од мене, којима отаца не бих хтео метнути са псима стада свог.
2 De que também me serviria força de suas mãos, nos quais o vigor já pereceu?
А на шта би ми и била сила руку њихових? У њима беше пропала старост.
3 Por causa da pobreza e da fome andavam sós; roem na terra seca, no lugar desolado e deserto em trevas.
Од сиромаштва и глади самоћаваху бежећи од сува, мрачна, пуста и опустошена места;
4 Que colhiam malvas entre os arbustos, e seu alimento eram as raízes dos zimbros.
Који браху лободу по честама, и смреково корење беше им храна.
5 Do meio [das pessoas] eram expulsos, e gritavam contra eles, como a um ladrão.
Између људи беху изгоњени и викаше се за њима као за лупежом.
6 Habitavam nos barrancos dos ribeiros secos, nos buracos da terra, e nas rochas.
Живљаху по страшним увалама, по јамама у земљи и у камену.
7 Bramavam entre os arbustos, e se ajuntavam debaixo das urtigas.
По грмовима рикаху, под трњем се скупљаху.
8 Eram filhos de tolos, filhos sem nome, e expulsos de [sua] terra.
Беху људи никакви и без имена, мање вредни него земља.
9 Porém agora sirvo-lhes de chacota, e sou para eles um provérbio de escárnio.
И њима сам сада песма, и постах им прича.
10 Eles me abominam [e] se afastam de mim; porém não hesitam em cuspir no meu rosto.
Гаде се на ме, иду далеко од мене и не устежу се пљувати ми у лице.
11 Pois [Deus] desatou minha corda, e me oprimiu; por isso tiraram [de si] todo constrangimento perante meu rosto.
Јер је Бог одапео моју тетиву и муке ми задао те збацише узду преда мном.
12 À direita os jovens se levantam; empurram meus pés, e preparam contra mim seus caminhos de destruição.
С десне стране устајаху момци, поткидаху ми ноге, и насипају пут к мени да ме упропасте.
13 Destroem meu caminho, e promovem minha miséria, sem necessitarem que alguém os ajude.
Раскопаше моју стазу, умножише ми муке, не треба нико да им помаже.
14 Eles vêm [contra mim] como que por uma brecha larga, [e] revolvem-se entre a desolação.
Као широким проломом навиру, и наваљују преко развалина.
15 Pavores se voltam contra mim; perseguem minha honra como o vento, e como nuvem passou minha prosperidade.
Страхоте навалише на ме, и као ветар терају душу моју, и као облак прође срећа моја.
16 Por isso agora minha alma se derrama em mim; dias de aflição têm me tomado.
И сада се душа моја разлива у мени, стигоше ме дани мучни.
17 De noite meus ossos se furam em mim, e meus pulsos não descansam.
Ноћу пробада ми кости у мени, и жиле моје не одмарају се.
18 Por grande força [de Deus] minha roupa está estragada; ele me prendeu como a gola de minha roupa.
Од тешке силе променило се одело моје, и као огрлица у кошуље моје стеже ме.
19 Lançou-me na lama, e fiquei semelhante ao pó e à cinza.
Бацио ме је у блато, те сам као прах и пепео.
20 Clamo a ti, porém tu não me respondes; eu fico de pé, porém tu ficas [apenas] olhando para mim.
Вичем к Теби, а Ти ме не слушаш; стојим пред Тобом, а Ти не гледаш на ме.
21 Tu te tornaste cruel para comigo; com a força de tua mão tu me atacas.
Претворио си ми се у љута непријатеља; силом руке своје супротиш ми се.
22 Levantas-me sobre o vento, [e] me fazes cavalgar [sobre ele]; e dissolves o meu ser.
Подижеш ме у ветар, посађујеш ме на њ, и растапаш у мени све добро.
23 Porque eu sei que me levarás à morte; e à casa determinada a todos os viventes.
Јер знам да ћеш ме одвести на смрт и у дом одређени свима живима.
24 Porém não se estende a mão para quem está em ruínas, quando clamam em sua opressão?
Али неће пружити руке своје у гроб; кад их стане потирати, они неће викати.
25 Por acaso eu não chorei pelo que estava em dificuldade, [e] minha alma não se angustiou pelo necessitado?
Нисам ли плакао ради оног који беше у злу? Није ли душа моја жалосна бивала ради убогог?
26 Quando eu esperava o bem, então veio o mal; quando eu esperava a luz, veio a escuridão.
Кад се добру надах, дође ми зло; и кад се надах светлости, дође мрак.
27 Minhas entranhas fervem, e não se aquietam; dias de aflição me confrontam.
Утроба је моја узаврела, и не може да се умири, задесише ме дани мучни.
28 Ando escurecido, mas não pelo sol; levanto-me na congregação, e clamo por socorro.
Ходим црн, не од сунца, устајем и вичем у збору.
29 Tornei-me irmão dos chacais, e companheiro dos avestruzes.
Брат постах змајевима и друг совама.
30 Minha pele se escureceu sobre mim, e meus ossos se inflamam de febre.
Поцрнела је кожа на мени и кости моје посахнуше од жеге.
31 Por isso minha harpa passou a ser para lamentação, e minha flauta para vozes dos que choram.
Гусле се моје претворише у запевку, и свирала моја у плач.
