< 29 >

1 E Jó continuou a falar seu discurso, dizendo:
Hiob toaa so se,
2 Ah quem me dera que fosse como nos meses passados! Como nos dias em que Deus me guardava!
“Mʼani agyina asram a atwa mu no, nna a Onyankopɔn hwɛɛ me so no,
3 Quando ele fazia brilhar sua lâmpada sobre minha cabeça, e eu com sua luz caminhava pelas trevas,
bere a ne kanea hyerɛn mʼatifi na mede ne kanea nantewee sum mu no!
4 Como era nos dias de minha juventude, quando a amizade de Deus estava sobre minha tenda;
Ao, nna a misii so no, bere a Onyankopɔn adamfofa a emu yɛ den hyiraa me fi,
5 Quando o Todo-Poderoso ainda estava comigo, meus filhos ao redor de mim;
bere a na Otumfo no da so ka me ho na me mma atwa me ho ahyia no,
6 Quando eu lavava meus passos com manteiga, e da rocha me corriam ribeiros de azeite!
bere a na nufusu mu srade afɔw mʼakwan na abotan hwiee ngo sɛ nsu maa me no.
7 Quando eu saía para a porta da cidade, [e] na praça preparava minha cadeira,
“Bere a na mekɔ kuropɔn pon ano mekɔtena mʼagua so wɔ ɔmanfo aguabɔbea,
8 Os rapazes me viam, e abriam caminho; e os idosos se levantavam, e ficavam em pé;
mmerante hu me a, wogyina nkyɛn na mpanyimfo sɔre gyina hɔ;
9 Os príncipes se detinham de falar, e punham a mão sobre a sua boca;
atitiriw gyae kasa na wɔde wɔn nsa kata wɔn ano;
10 A voz dos líderes se calava, e suas línguas se apegavam a céu da boca;
mmapɔmma tɛm dinn, na wɔn tɛkrɛma ka wɔn dudom.
11 O ouvido que me ouvia me considerava bem-aventurado, e o olho que me via dava bom testemunho de mim.
Wɔn a wɔte me nka nyinaa ka me ho asɛmpa, na wɔn a wohu me nyinaa kamfo me,
12 Porque eu livrava ao pobre que clamava, e ao órfão que não tinha quem o ajudasse.
efisɛ meboaa ahiafo a wosu pɛɛ mmoa, ne ayisaa a wonni aboafo.
13 A bênção do que estava a ponto de morrer vinha sobre mim; e eu fazia o coração da viúva ter grande alegria.
Onipa a na ɔrewu no hyiraa me; na memaa akunafo ani gyee wɔn koma mu.
14 Vestia-me de justiça, e ela me envolvia; e meu juízo era como um manto e um turbante.
Mede trenee furaa sɛ mʼadurade; atɛntrenee yɛɛ me nkataso ne mʼabotiri.
15 Eu era olhos para o cego, e pés para o manco.
Meyɛɛ aniwa maa anifuraefo, ne anan maa mmubuafo.
16 Aos necessitados eu era pai; e a causa que eu não sabia, investigava com empenho.
Meyɛɛ ahiafo agya; na mekaa ahɔho asɛm maa wɔn.
17 E quebrava os queixos do perverso, e de seus dentes tirava a presa.
Mibubuu amumɔyɛfo se na mihwim wɔn a wodi wɔn nya no fii wɔn anom.
18 E eu dizia: Em meu ninho expirarei, e multiplicarei [meus] dias como areia.
“Medwenee sɛ, ‘Mewu wɔ mʼankasa me fi mu, na me nna dɔɔso sɛ nwea.
19 Minha raiz se estendia junto às águas, e o orvalho ficava de noite em meus ramos.
Me ntin beduu nsu ano, na obosu agugu me mman so anadwo mu nyinaa.
20 Minha honra se renovava em mim, e meu arco se revigorava em minha mão.
Mʼanuonyam rempa da, na agyan ayɛ foforo wɔ me nsam daa.’
21 Ouviam-me, e esperavam; e se calavam ao meu conselho.
“Nnipa hwehwɛɛ sɛ wotie me, wɔyɛɛ dinn, twɛn mʼafotu.
22 Depois de minha palavra nada replicavam, e minhas razões gotejavam sobre eles.
Sɛ mekasa wie a wɔnnkasa bio, efisɛ me nsɛm tɔɔ wɔn asom yiye.
23 Pois esperavam por mim como pela chuva, e abriam sua boca como para a chuva tardia.
Wɔtwɛn me sɛnea wɔtwɛn osu a ɛpete, na wɔmenee me nsɛm sɛ osutɔ bere nsu.
24 Se eu me ria com eles, não acreditavam; e não desfaziam a luz de meu rosto.
Sɛ meserew mekyerɛ wɔn a, wɔntaa nnye nni; mʼanimtew som bo ma wɔn.
25 Eu escolhia o caminho para eles, e me sentava à cabeceira; e habitava como rei entre as tropas, como o consolador dos que choram.
Mebɔɔ kwan maa wɔn na metenaa ase sɛ wɔn hene; metenaa ase sɛ ɔhene a ɔwɔ nʼasraafo mu; meyɛɛ sɛ obi a ɔkyekye agyaadwotwafo werɛ.

< 29 >