< Jó 14 >

1 O homem, nascido de mulher, é curto de dias, e farto de inquietação;
Èovjek roðen od žene kratka je vijeka i pun nemira.
2 Ele sai como uma flor, e é cortado; foge como a sombra, e não permanece.
Kao cvijet nièe, i otsijeca se, i bježi kao sjen, i ne ostaje.
3 Contudo sobre este abres teus olhos, e me trazes a juízo contigo.
I na takoga otvoraš oko svoje, i mene vodiš na sud sa sobom!
4 Quem tirará algo puro do imundo? Ninguém.
Ko æe èisto izvaditi iz neèista? Niko.
5 Visto que seus dias já estão determinados, e contigo está o número de seus meses, tu lhe puseste limites, [dos quais] ele não passará.
Izmjereni su dani njegovi, broj mjeseca njegovijeh u tebe je; postavio si mu meðu, preko koje ne može prijeæi.
6 Desvia-te dele, para que ele tenha repouso; até que, como o empregado, complete seu dia.
Odvrati se od njega da poèine dokle ne navrši kao nadnièar dan svoj.
7 Porque há [ainda] alguma esperança para a árvore que, se cortada, ainda se renove, e seus renovos não cessem.
Jer za drvo ima nadanja, ako se posijeèe, da æe se još omladiti i da neæe biti bez izdanaka;
8 Ainda que sua raiz se envelheça na terra, e seu tronco morra no solo,
Ako i ostari u zemlji korijen njegov i u prahu izumre panj njegov,
9 Ao cheiro das águas ela brotará, e dará ramos como uma planta nova.
Èim osjeti vodu, opet napupi i pusti grane kao prisad.
10 Porém o homem morre, e se abate; depois de expirar, onde ele está?
A èovjek umire iznemogao; i kad izdahne èovjek, gdje je?
11 As águas se vão do lago, e o rio se esgota, e se seca.
Kao kad voda oteèe iz jezera i rijeka opadne i usahne,
12 Assim o homem se deita, e não se levanta; até que não haja mais céus, eles não despertarão, nem se erguerão de seu sono.
Tako èovjek kad legne, ne ustaje više; dokle je nebesa neæe se probuditi niti æe se prenuti oda sna svojega.
13 Ah, se tu me escondesses no Xeol, e me ocultasses até que a tua ira passasse, se me pusesses um limite de tempo, e te lembrasses de mim! (Sheol h7585)
O da me hoæeš u grobu sakriti i skloniti me dokle ne utoli gnjev tvoj, i da mi daš rok kad æeš me se opomenuti! (Sheol h7585)
14 Se o homem morrer, voltará a viver? Todos os dias de meu combate esperarei, até que venha minha dispensa.
Kad umre èovjek, hoæe li oživjeti? Sve dane vremena koje mi je odreðeno èekaæu dokle mi doðe promjena.
15 Tu [me] chamarás, e eu te responderei; e te afeiçoarás à obra de tuas mãos.
Zazvaæeš, i ja æu ti se odazvati; djelo ruku svojih poželjeæeš.
16 Pois então tu contarias meus passos, e não ficarias vigiando meu pecado.
A sada brojiš korake moje, i ništa ne ostavljaš za grijeh moj.
17 Minha transgressão estaria selada numa bolsa, e tu encobririas minhas perversidades.
Zapeèaæeni su u tobocu moji prijestupi, i zavezuješ bezakonja moja.
18 E assim como a montanha cai e é destruída, e a rocha muda de seu lugar,
Zaista, kao što gora padne i raspadne se, i kao što se stijena odvali s mjesta svojega,
19 E a água desgasta as pedras, e as enxurradas levam o pó da terra, assim também tu fazes perecer a esperança do homem.
I kao što voda spira kamenje i povodanj odnosi prah zemaljski, tako nadanje èovjeèije obraæaš u ništa.
20 Sempre prevaleces contra ele, e ele passa; tu mudas o aspecto de seu rosto, e o despedes.
Nadvlaðuješ ga jednako, te odlazi, mijenjaš mu lice i otpuštaš ga.
21 Se seus filhos vierem a ter honra, ele não saberá; se forem humilhados, ele não perceberá.
Ako sinovi njegovi budu u èasti, on ne zna; ako li u sramoti, on se ne brine.
22 Ele apenas sente as dores em sua própria carne, e lamenta por sua própria alma.
Samo tijelo njegovo dok je živ boluje, i duša njegova u njemu tuži.

< Jó 14 >