Apocalipse 5
1 E vi na dextra do que estava assentado sobre o trono um livro escrito por dentro e por fora, selado com sete selos.
അനന്തരം തസ്യ സിഹാസനോപവിഷ്ടജനസ്യ ദക്ഷിണസ്തേ ഽന്ത ർബഹിശ്ച ലിഖിതം പത്രമേകം മയാ ദൃഷ്ടം തത് സപ്തമുദ്രാഭിരങ്കിതം|
2 E vi um anjo forte, apregoando com grande voz: Quem é digno de abrir o livro e de desatar os seus selos?
തത്പശ്ചാദ് ഏകോ ബലവാൻ ദൂതോ ദൃഷ്ടഃ സ ഉച്ചൈഃ സ്വരേണ വാചമിമാം ഘോഷയതി കഃ പത്രമേതദ് വിവരീതും തമ്മുദ്രാ മോചയിതുഞ്ചാർഹതി?
3 E ninguém no céu, nem na terra, nem debaixo da terra, podia abrir o livro, nem olhar para ele.
കിന്തു സ്വർഗമർത്ത്യപാതാലേഷു തത് പത്രം വിവരീതും നിരീക്ഷിതുഞ്ച കസ്യാപി സാമർഥ്യം നാഭവത്|
4 E eu chorava muito, porque ninguém fôra achado digno de abrir o livro, nem de o ler, nem de olhar para ele.
അതോ യസ്തത് പത്രം വിവരീതും നിരീക്ഷിതുഞ്ചാർഹതി താദൃശജനസ്യാഭാവാദ് അഹം ബഹു രോദിതവാൻ|
5 E disse-me um dos anciãos: Não chores: eis aqui, o Leão da tribo de Judá, a raiz de David, que venceu, para abrir o livro e desatar os seus sete selos.
കിന്തു തേഷാം പ്രാചീനാനാമ് ഏകോ ജനോ മാമവദത് മാ രോദീഃ പശ്യ യോ യിഹൂദാവംശീയഃ സിംഹോ ദായൂദോ മൂലസ്വരൂപശ്ചാസ്തി സ പത്രസ്യ തസ്യ സപ്തമുദ്രാണാഞ്ച മോചനായ പ്രമൂതവാൻ|
6 E olhei, e eis que no meio dos anciãos estava um Cordeiro, como havendo sido morto, e tinha sete cornos, e sete olhos, que são os sete espíritos de Deus enviados a toda a terra.
അപരം സിംഹാസനസ്യ ചതുർണാം പ്രാണിനാം പ്രാചീനവർഗസ്യ ച മധ്യ ഏകോ മേഷശാവകോ മയാ ദൃഷ്ടഃ സ ഛേദിത ഇവ തസ്യ സപ്തശൃങ്ഗാണി സപ്തലോചനാനി ച സന്തി താനി കൃത്സ്നാം പൃഥിവീം പ്രേഷിതാ ഈശ്വരസ്യ സപ്താത്മാനഃ|
7 E veio, e tomou o livro da dextra do que estava assentado no trono.
സ ഉപാഗത്യ തസ്യ സിംഹാസനോപവിഷ്ടജനസ്യ ദക്ഷിണകരാത് തത് പത്രം ഗൃഹീതവാൻ|
8 E, havendo tomado o livro, os quatro animais e os vinte e quatro anciãos prostraram-se diante do Cordeiro, tendo todos eles harpas e salvas de ouro cheias de incenso, que são as orações dos santos.
പത്രേ ഗൃഹീതേ ചത്വാരഃ പ്രാണിനശ്ചതുർവിംംശതിപ്രാചീനാശ്ച തസ്യ മേഷശാവകസ്യാന്തികേ പ്രണിപതന്തി തേഷാമ് ഏകൈകസ്യ കരയോ ർവീണാം സുഗന്ധിദ്രവ്യൈഃ പരിപൂർണം സ്വർണമയപാത്രഞ്ച തിഷ്ഠതി താനി പവിത്രലോകാനാം പ്രാർഥനാസ്വരൂപാണി|
9 E cantavam um novo cântico, dizendo: Digno és de tomar o livro, e de abrir os seus selos; porque foste morto, e com o teu sangue para Deus nos compraste, de toda a tribo, e língua, e povo, e nação;
അപരം തേ നൂതനമേകം ഗീതമഗായൻ, യഥാ, ഗ്രഹീതും പത്രികാം തസ്യ മുദ്രാ മോചയിതും തഥാ| ത്വമേവാർഹസി യസ്മാത് ത്വം ബലിവത് ഛേദനം ഗതഃ| സർവ്വാഭ്യോ ജാതിഭാഷാഭ്യഃ സർവ്വസ്മാദ് വംശദേശതഃ| ഈശ്വരസ്യ കൃതേ ഽസ്മാൻ ത്വം സ്വീയരക്തേന ക്രീതവാൻ|
10 E para o nosso Deus nos fizeste reis e sacerdotes; e reinaremos sobre a terra.
അസ്മദീശ്വരപക്ഷേ ഽസ്മാൻ നൃപതീൻ യാജകാനപി| കൃതവാംസ്തേന രാജത്വം കരിഷ്യാമോ മഹീതലേ||
11 E olhei, e ouvi a voz de muitos anjos ao redor do trono, e dos animais, e dos anciãos; e era o número deles milhões de milhões, e milhares de milhares,
അപരം നിരീക്ഷമാണേന മയാ സിംഹാസനസ്യ പ്രാണിചതുഷ്ടയസ്യ പ്രാചീനവർഗസ്യ ച പരിതോ ബഹൂനാം ദൂതാനാം രവഃ ശ്രുതഃ, തേഷാം സംഖ്യാ അയുതായുതാനി സഹസ്രസഹസ്ത്രാണി ച|
12 Que com grande voz diziam: Digno é o Cordeiro, que foi morto, de receber o poder, e riquezas, e sabedoria, e força, e honra, e glória, e ações de graças.
തൈരുച്ചൈരിദമ് ഉക്തം, പരാക്രമം ധനം ജ്ഞാനം ശക്തിം ഗൗരവമാദരം| പ്രശംസാഞ്ചാർഹതി പ്രാപ്തും ഛേദിതോ മേഷശാവകഃ||
13 E ouvi a toda a criatura que está no céu, e na terra, e debaixo da terra, e que está no mar, e a todas as coisas que neles há, dizendo: Ao que está assentado sobre o trono, e ao Cordeiro, sejam dadas ações de graças, e honra, e glória, e poder para todo o sempre (aiōn g165)
അപരം സ്വർഗമർത്ത്യപാതാലസാഗരേഷു യാനി വിദ്യന്തേ തേഷാം സർവ്വേഷാം സൃഷ്ടവസ്തൂനാം വാഗിയം മയാ ശ്രുതാ, പ്രശംസാം ഗൗരവം ശൗര്യ്യമ് ആധിപത്യം സനാതനം| സിംഹസനോപവിഷ്ടശ്ച മേഷവത്സശ്ച ഗച്ഛതാം| (aiōn g165)
14 E os quatro animais diziam: amém. E os vinte e quatro anciãos prostraram-se, e adoraram ao que vive para todo o sempre.
അപരം തേ ചത്വാരഃ പ്രാണിനഃ കഥിതവന്തസ്തഥാസ്തു, തതശ്ചതുർവിംശതിപ്രാചീനാ അപി പ്രണിപത്യ തമ് അനന്തകാലജീവിനം പ്രാണമൻ|
