Salmos 74
1 Ó Deus, porque nos rejeitaste para sempre? Porque se acende a tua ira contra as ovelhas do teu pasto?
Зашто се, Боже, срдиш на нас дуго; дими се гнев Твој на овце паше Твоје?
2 Lembra-te da tua congregação que compraste desde a antiguidade, da vara da tua herança que remiste, este monte de Sião, em que habitaste.
Опомени се сабора свог, који си стекао од старине, искупио себи у наследну државу, горе Сиона, на којој си се населио.
3 Levanta os teus pés para as perpétuas assolações, para tudo o que o inimigo tem feito de mal no santuário.
Подигни стопе своје на старе развалине: све је разрушио непријатељ у светињи.
4 Os teus inimigos bramam no meio das tuas sinagogas; põem nelas as suas insígnias por sinais.
Ричу непријатељи Твоји на месту сабора Твојих, своје обичаје постављају место наших обичаја.
5 Cada qual se fez afamado, conforme levantara o machado contra a espessura do arvoredo.
Видиш, они су као онај који подиже секиру на сплетене гране у дрвета.
6 Mas agora toda a obra entalhada por uma vez quebram com machados e martelos.
Све у њему што је резано разбише секирама и брадвама.
7 Lançaram fogo no teu santuário; profanaram, derribando-a até ao chão, a morada do teu nome.
Огњем сажегоше светињу Твоју; на земљу обаливши оскврнише стан имена Твог.
8 Disseram nos seus corações: despojemo-los de uma vez. Queimaram todas as sinagogas de Deus na terra.
Рекоше у срцу свом: Потримо их сасвим. Попалише сва места сабора Божијих на земљи.
9 Já não vemos os nossos sinais, já não há profeta: nem há entre nós alguém que saiba até quando isto durará.
Обичаја својих не видимо, нема више пророка, и нема у нас ко би знао докле ће то трајати.
10 Até quando, ó Deus, nos afrontará o adversário? blasfemará o inimigo o teu nome para sempre?
Докле ће се, Боже, ругати насилник? Хоће ли довека противник пркосити имену Твом?
11 Porque retiras a tua mão, a saber, a tua dextra? tira-a de dentro do teu seio, e consome-os.
Зашто устављаш руку своју и десницу своју? Пружи из недара својих, и истреби их.
12 Todavia Deus é o meu Rei desde a antiguidade, obrando a salvação no meio da terra.
Боже, царе мој, који од старине твориш спасење посред земље!
13 Tu dividiste o mar pela tua força; quebrantaste as cabeças dos dragões nas águas.
Ти си силом својом раскинуо море, и сатро главе воденим наказама.
14 Fizeste em pedaços as cabeças do leviathan, e o deste por mantimento aos habitantes do deserto.
Ти си размрскао главу крокодилу, дао га онима који живе у пустињи да га једу.
15 Fendeste a fonte e o ribeiro: secaste os rios impetuosos.
Ти си отворио изворе и потоке, Ти си исушио реке које не пресишу.
16 Teu é o dia e tua é a noite: preparaste a luz e o sol.
Твој је дан и Твоја је ноћ, Ти си поставио звезде и сунце.
17 Estabeleceste todos os limites da terra; verão e inverno tu os formaste.
Ти си утврдио све крајеве земаљске, лето и зиму Ти си уредио.
18 Lembra-te disto: que o inimigo afrontou ao Senhor, e que um povo louco blasfemou o teu nome.
Опомени се тога, непријатељ се руга Господу, и народ безумни не мари за име Твоје.
19 Não entregues às feras a alma da tua rola: não te esqueças para sempre da vida dos teus aflitos.
Не дај зверима душу грлице своје, немој заборавити стадо страдалаца својих засвагда.
20 Atende ao teu concerto; pois os lugares tenebrosos da terra estão cheios de moradas de crueldade.
Погледај на завет; јер су све пећине земаљске пуне станова безакоња.
21 Oh, não volte envergonhado o oprimido: louvem o teu nome o aflito e o necessitado.
Невољник нек се не врати срамотан, ништи и убоги нека хвале име Твоје.
22 Levanta-te, ó Deus, pleiteia a sua própria causa; lembra-te da afronta que o louco te faz cada dia.
Устани, Боже, брани ствар своју, опомени се како Ти се безумник руга сваки дан!
23 Não te esqueças dos gritos dos teus inimigos: o tumulto daqueles que se levantam contra ti aumenta continuamente.
Не заборави обести непријатеља својих, вике, коју једнако дижу противници Твоји!
