Salmos 55
1 Inclina ó Deus os teus ouvidos à minha oração, e não te escondas da minha súplica.
Heyr bæn mína, ó Guð! Snú þér ekki frá þegar ég ákalla þig.
2 Atende-me, e ouve-me: lamento na minha queixa, e faço ruído,
Hlustaðu á ákall mitt. Ég andvarpa og græt í sorg minni.
3 Pelo clamor do inimigo e por causa da opressão do ímpio: pois lançou sobre mim a iniquidade, e com furor me aborrecem.
Óvinir mínir æpa á mig, hóta að drepa mig. Þeir umkringja mig og brugga mér banaráð, öskra á mig í hamslausri reiði.
4 O meu coração está dolorido dentro de mim, e terrores da morte cairam sobre mim.
Ég er lamaður af ótta, fullur örvæntingar.
5 Temor e tremor vieram sobre mim; e o horror me cobriu.
Hvílík skelfing!
6 Pelo que disse: Oh! quem me dera asas como de pomba! porque então voaria, e estaria em descanço.
Ó, að ég hefði vængi eins og fuglinn! Þá mundi ég fljúga burt og leita skjóls.
7 Eis que fugiria para longe, e pernoitaria no deserto (Selah)
Ég mundi svífa langt og leita skjóls í eyðimörkinni,
8 Apressar-me-ia a escapar da fúria do vento e da tempestade.
flýja á öruggan stað, laus úr allri hættu.
9 Despedaça, Senhor, e divide as suas línguas, pois tenho visto violência e contenda na cidade.
Ó, Drottinn, ruglaðu þá í ríminu! Sérðu ekki kúgunina sem viðgengst?
10 De dia e de noite a cercam sobre os seus muros; iniquidade e malícia estão no meio dela.
Þeir vakta borgina daga og nætur, ganga múrana og skima eftir óvinum. En neyðin er innandyra, því að ofbeldi og svik eru í borginni,
11 Maldade há dentro dela: astúcia e engano não se apartam das suas ruas.
morð og gripdeildir.
12 Pois não era um inimigo que me afrontava: então eu o houvera suportado: nem era o que me aborrecia que se engrandecia contra mim, porque dele me teria escondido.
Ekki var það óvinur minn sem ofsótti mig – það gæti ég þolað. Þá hefði ég falið mig um stund.
13 Mas eras tu, homem meu igual, meu guia e meu intimo amigo.
En það varst þú, vinur minn og félagi.
14 Consultávamos juntos suavemente, e andavamos em companhia na casa de Deus.
Við sem vorum alúðarvinir og gengum saman í Guðs hús.
15 A morte os assalte, e vivos desçam ao inferno; porque há maldade nas suas habitações e no meio deles. (Sheol h7585)
Dauðinn taki þá og dragi þá til heljar, því að illska er í húsum þeirra, synd í hjörtum þeirra. (Sheol h7585)
16 Porém eu invocarei a Deus, e o Senhor me salvará.
En ég hrópa til Guðs, og hann mun frelsa mig!
17 De tarde e de manhã e ao meio dia orarei; e clamarei, e ele ouvirá a minha voz.
Kvölds og morgna og um miðjan dag sárbæni ég Guð. Ég veit að hann heyrir til mín og mun svara mér.
18 Livrou em paz a minha alma da peleja que havia contra mim; pois havia muitos comigo.
Þótt óvinir mínir séu margir, mun hann samt frelsa mig og gefa mér frið.
19 Deus ouvirá, e os afligirá, aquele que preside desde a antiguidade (Selah) porque não há neles nenhuma mudança, e portanto não temem a Deus
Sjálfur Guð – sem er frá eilífð – mun svara mér, en óvinir mínir, breytast ekki og óttast ekki Guð.
20 Ele pôs as suas mãos naqueles que tem paz com ele: quebrou a sua aliança.
En vinur minn, sveik mig og ofsótti – rauf heit sitt.
21 As palavras da sua boca eram mais macias do que a manteiga, mas havia guerra no seu coração: as suas palavras eram mais brandas do que o azeite: contudo, eram espadas nuas.
Orðin á tungu hans voru ljúf og blíð en hjartað fullt af hatri.
22 Lança a tua carga sobre o Senhor, e ele te susterá: não permitirá nunca que o justo seja abalado.
Varpaðu áhyggjum þínum á Drottin, hann ber umhyggju fyrir þér. Hann mun aldrei láta trúaðan mann verða valtan á fótum.
23 Mas tu, ó Deus, os farás descer ao poço da perdição; homens de sangue e de fraude não viverão metade dos seus dias; mas eu em ti confiarei.
Guð mun varpa óvinum mínum til heljar, til dánarheima. Morðingjar og svikarar munu ekki ná háum aldri. En ég treysti þér, að þú leyfir mér að lifa. (questioned)
