Salmos 39
1 Disse: Guardarei os meus caminhos para não delinquir com a minha língua: guardarei a boca com um freio, enquanto o ímpio estiver diante de mim.
Рекох: Чуваћу се на путевима својим да не згрешим језиком својим; зауздаваћу уста своја, док је безбожник преда мном.
2 Com o silêncio fiquei mudo; calava-me mesmo acerca do bem, e a minha dor se agravou.
Бејах нем и глас не пустих; ћутах и о добру. Али се туга моја подиже,
3 Esquentou-se-me o coração dentro de mim; enquanto eu meditava se acendeu um fogo: então falei com a minha língua.
Запали се срце моје у мени, у мислима мојим разгоре се огањ; проговорих језиком својим:
4 Faze-me conhecer, Senhor, o meu fim, e a medida dos meus dias qual é, para que eu sinta quanto sou frágil.
Кажи ми, Господе, крај мој, и докле ће трајати дани моји? Да знам како сам ништа.
5 Eis que fizeste os meus dias como a palmos, o tempo da minha vida é como nada diante de ti; na verdade que todo o homem, por mais firme que esteja, é totalmente vaidade (Selah)
Ево с педи дао си ми дане, и век је мој као ништа пред Тобом. Баш је ништа сваки човек жив.
6 Na verdade que todo o homem anda como uma aparência; na verdade que em vão se inquietam: amontoam riquezas, e não sabem quem as levará.
Баш ходи човек као утвара; баш се узалуд кида, сабира, а не зна коме ће допасти.
7 Agora, pois, Senhor, que espero eu? A minha esperança está em ti.
Па шта да чекам, Господе? Нада је моја у Теби.
8 Livra-me de todas as minhas transgressões; não me faças o opróbrio dos loucos.
Из свега безакоња мог избави ме, не дај ме безумноме на подсмех.
9 Emudeci: não abro a minha boca, porquanto tu o fizeste.
Нем сам, нећу отворити уста својих; јер си ме Ти ударио.
10 Tira de sobre mim a tua praga; estou desfalecido pelo golpe da tua mão.
Олакшај ми ударац свој, силна рука Твоја уби ме.
11 Quando castigas o homem, por causa da iniquidade, com repreensões, fazes com que a sua beleza se consuma como a traça: assim todo o homem é vaidade (Selah)
Ако ћеш карати човека за преступе, расточиће се као од мољаца красота његова. Баш је ништа сваки човек.
12 Ouve, Senhor, a minha oração, e inclina os teus ouvidos ao meu clamor; não te cales perante as minhas lágrimas, porque sou estranho para ti e peregrino como todos os meus pais.
Слушај молитву моју, Господе, и чуј јаук мој. Гледајући сузе моје немој ћутати. Јер сам гост у Тебе и дошљак као и сви стари моји.
13 Poupa-me, até que tome alento, antes que me vá, e não seja mais.
Немој ме више гневно гледати, па ћу одахнути пре него отидем и више ме не буде.
