Salmos 22
1 Meu Deus, meu Deus, porque me desamparaste? porque te alongas do meu auxílio e das palavras do meu bramido?
Guð minn, Guð minn, hví hefur þú yfirgefið mig? Hví ert þú þögull og hjálpar ekki þegar ég hrópa til þín í neyð minni?
2 Meu Deus, eu clamo de dia, e tu não me ouves; de noite, e não tenho sossego.
Daga og nætur græt ég og ákalla þig, en fæ ekkert svar!
3 Porém tu és santo, o que habitas entre os louvores de Israel.
– En samt ert þú hinn heilagi og lofsöngvar Ísraels óma umhverfis hásæti þitt.
4 Em ti confiaram nossos pais; confiaram, e tu os livraste.
Feðurnir treystu þér og þú frelsaðir þá.
5 A ti clamaram e escaparam; em ti confiaram, e não foram confundidos.
Þú heyrðir er þeir hrópuðu til þín, brást við og bjargaðir þeim. Vonir þeirra brugðust ekki þegar þeir leituðu til þín.
6 Mas eu sou verme, e não homem, opróbrio dos homens e desprezado do povo.
En ég er maðkur en ekki maður! Hræddur og fyrirlitinn af minni eigin þjóð – já öllum mönnum.
7 Todos os que veem zombam de mim, arreganham os beiços e meneiam a cabeça, dizendo:
Þeir sem sjá mig hrista höfuðið og senda mér tóninn.
8 Confiou no Senhor, que o livre; livre-o, pois nele tem prazer.
„Er þetta sá sem treysti Drottni fyrir málum sínum?“segja þeir og hlæja. „Sá sem taldi sig öruggan um velþóknun Guðs? Því trúum við ekki fyrr en við sjáum Drottin hjálpa honum.“
9 Mas tu és o que me tiraste do ventre: fizeste-me esperar, estando aos peitos de minha mãe.
Drottinn, oft hefur þú hjálpað mér. Móðir mín fæddi mig heilbrigðan í heiminn og þar varst þú til staðar og gættir mín, eins og öll mín bernskuár.
10 Sobre ti fui lançado desde a madre; tu és o meu Deus desde o ventre de minha mãe.
Frá fæðingu hef ég átt allt undir þér. Þú varst minn Guð allt frá fyrstu stundu.
11 Não te alongues de mim, pois a angústia está perto, e não há quem ajude.
Yfirgef mig ekki nú, nei ekki núna á neyðarstundu þegar enginn getur hjálpað nema þú!
12 Muitos touros me cercaram; fortes touros de Bazan me rodearam.
Ég er umkringdur illmennum. Þeir líkjast sterkum basan – uxum.
13 Abriram contra mim suas bocas, como um leão que despedaça e que ruge.
Þeir æða að mér með opinn skoltinn, eins og öskrandi ljón sem ræðst á bráðina.
14 Como água me derramei, e todos os meus ossos se desconjuntaram: o meu coração é como cera, derreteu-se no meio das minhas entranhas.
Þrek mitt fjaraði út, rann út í sandinn og bein mín gliðnuðu sundur. Hjartað er bráðnað í brjósti mér
15 A minha força se secou como um caco, e a língua se me pega ao paladar: e me puseste no pó da morte.
og tungan þurr eins og brenndur leir. Þú lætur mig horfast í augu við dauðann.
16 Pois me rodearam cães: o ajuntamento de malfeitores me cercou, traspassaram-me as mãos e os pés.
Hópur illvirkja hefur umkringt mig. Eins og hundar slá þeir hring um mig. Hendur mínar og fætur hafa þeir gegnumstungið.
17 Poderia contar todos os meus ossos: eles o veem e me contemplam.
Ég get talið öll mín bein. Þeir stara á mig og senda mér háðsglósur.
18 Repartem entre si os meus vestidos, e lançam sortes sobre a minha túnica.
Þeir skipta á milli sín klæðum mínum og varpa hlutkesti um kyrtil minn.
19 Mas tu, Senhor, não te alongues de mim: força minha, apressa-te em socorrer-me.
Ó, Drottinn, vertu ekki fjarri! Drottinn, styrkur minn, skunda mér til hjálpar!
20 Livra-me a minha alma da espada, e a minha predileta da força do cão.
Bjargaðu mér frá dauða, frá því að falla fyrir hendi kúgarans.
21 Salva-me da boca do leão, sim, ouviste-me, desde as pontas dos unicórnios.
Frelsaðu mig úr gini þessara varga, undan hornum uxanna!
22 Então declararei o teu nome aos meus irmãos: louvar-te-ei no meio da congregação.
Ég vil lofa þig meðal bræðra minna, standa upp í söfnuðinum og vitna um þín undursamlegu verk.
23 Vós, que temeis ao Senhor, louvai-o; todos vós, semente de Jacob, glorificai-o; e temei-o todos vós, semente de Israel.
Ég segi: „Lofið Drottin, allir þið sem óttist hann, hver og einn ykkar heiðri hann og tigni. Allur Ísrael lofsyngi honum,
24 Porque não desprezou nem abominou a aflição do aflito, nem escondeu dele o seu rosto; antes, quando ele clamou, o ouviu.
því að hann hefur ekki fyrirlitið ákall mitt um hjálp, ekki snúið við mér baki í eymd minni. Hann heyrði hróp mitt og kom!“
25 O meu louvor virá de ti na grande congregação: pagarei os meus votos perante os que o temem.
Ég vil rísa á fætur og vegsama þig fyrir augum þjóðar minnar. Heit mín vil ég efna í áheyrn allra þeirra sem elska þig og heiðra.
26 Os mansos comerão e se fartarão; louvarão ao Senhor os que o buscam: o vosso coração viverá eternamente.
Fátæklingurinn mun eta sig saddan og allir þeir sem leita Drottins munu finna hann og vegsama nafn hans. Hjörtu þeirra munu fagna að eilífu.
27 Todos os limites da terra se lembrarão, e se converterão ao Senhor: e todas as gerações das nações adorarão perante a tua face.
Öll jörðin mun sjá það og snúa sér til Drottins, og fólk af öllum þjóðum mun vegsama hann.
28 Porque o reino é do Senhor, e ele domina entre as nações.
Því að Drottinn er konungur yfir öllum þjóðum.
29 Todos os que na terra são gordos comerão e adorarão, e todos os que descem ao pó se prostrarão perante ele: e ninguém poderá reter viva a sua alma.
Jafnt háir sem lágir, allir dauðlegir menn, lúti honum og lofi hann.
30 Uma semente o servirá: será contada ao Senhor de geração em geração.
Og börnin okkar, – einnig þau munu þjóna honum því þau hafa heyrt vitnisburð okkar um hann.
31 Chegarão e anunciarão a sua justiça ao povo que nascer, porquanto ele o fez.
Ófæddar kynslóðir munu heyra um máttarverk hans okkar á meðal.
