Jó 9
1 Então Job respondeu, e disse:
Job antwoordde, en sprak:
2 Na verdade sei que assim é; porque como se justificaria o homem para com Deus?
Zeker, ik weet wel, dat het zo is; Maar hoe kan een mens tegenover God in zijn recht zijn?
3 Se quizer contender com ele, nem a uma de mil coisas lhe poderá responder.
Wanneer hij Hem ter verantwoording wil roepen, Geeft Hij niet eens op de duizendmaal antwoord;
4 Ele é sábio de coração, e forte de forças: quem se endureceu contra ele, e teve paz?
Wie heeft den Alwijze en den Almachtige Ooit ongedeerd getrotseerd?
5 Ele é o que transporta as montanhas, sem que o sintam, e o que as transtorna no seu furor.
Hem, die bergen verzet, en ze merken het niet, Ze onderstboven keert in zijn toorn;
6 O que remove a terra do seu lugar, e as suas colunas estremecem.
Die de aarde op haar plaats doet schudden, Haar zuilen trillen ervan;
7 O que fala ao sol, e não sai, e sela as estrelas.
Die de zon bevel geeft, niet te stralen, En de sterren onder een zegel legt!
8 O que só estende os céus, e anda sobre os altos do mar.
Die de hemel uitspant, Hij alleen, En voortschrijdt over de golven der zee;
9 O que faz a Ursa, o Orion, e o Setestrello, e as recâmaras do sul.
Die Grote Beer en Orion schiep, Plejaden en het Zuiderkruis;
10 O que faz coisas grandes, que se não podem esquadrinhar: e maravilhas tais que se não podem contar.
Die grootse, ondoorgrondelijke dingen wrocht, En talloze wonderen!
11 Eis que passa por diante de mim, e não o vejo: e torna a passar perante mim, e não o sinto.
Zie, Hij gaat mij voorbij, en ik zie het niet, Hij glijdt langs mij heen, ik bemerk het niet;
12 Eis que arrebata; quem lho fará restituir? quem lhe dirá: Que é o que fazes?
Rooft Hij: Wie zal Hem weerhouden? Wie Hem zeggen: Wat doet Gij?
13 Deus não revogará a sua ira: debaixo dele se encurvam os auxiliadores soberbos.
God, die zijn gramschap niet weerhoudt: Zelfs Ráhabs helpers moesten zich onder Hem krommen!
14 Quanto menos lhe responderia eu! ou escolheria diante dele as minhas palavras!
Hoe zou ik Hem dan ter verantwoording roepen, Mijn woorden tegenover Hem vinden?
15 A quem, ainda que eu fosse justo, lhe não responderia: antes ao meu Juiz pediria misericórdia.
Ik, die geen antwoord krijg, al heb ik ook recht, Maar mijn Rechter om genade moet smeken;
16 Ainda que chamasse, e ele me respondesse, nem por isso creria que desse ouvidos à minha voz.
En al gaf Hij mij antwoord, als ik riep, Dan geloof ik niet, dat Hij naar mij zou luisteren.
17 Porque me quebranta com uma tempestade, e multiplica as minhas chagas sem causa.
Hij, die mij vertrapt om een kleinigheid En mijn smarten vermeerdert om niet;
18 Nem me concede o respirar, antes me farta de amarguras.
Hij, die mij niet op adem laat komen, Maar mij met bitter wee overstelpt.
19 Quanto às forças, eis que ele é o forte: e, quanto ao juízo, quem me citará com ele?
Gaat het om kracht: Hij is er, de Sterke! Gaat het om recht: Wie klaagt Hem aan?
20 Se eu me justificar, a minha boca me condenará: se for reto, então me declarará por perverso.
Al had ik ook recht, zijn mond veroordeelde mij; Al was ik onschuldig, Hij verklaarde mij schuldig!
21 Se for reto, não estimo a minha alma: deprezo a minha vida.
Ben ik onschuldig? Ik weet het zelf nu niet meer. Ik verfoei mijn bestaan: Het is mij allemaal één!
22 A coisa é esta; por isso eu digo que ele consome ao reto e ao ímpio.
Maar daarom roep ik het uit: Onschuldigen en schuldigen slaat Hij neer!
23 Matando o açoite de repente, então se ri da prova dos inocentes.
Wanneer zijn gesel plotseling doodt, Lacht Hij met de vertwijfeling van de onschuldigen;
24 A terra se entrega na mão do ímpio; ele cobre o rosto dos juízes: se não é ele, quem é logo?
Is het land aan bozen overgeleverd, Hij bindt nog een blinddoek op het gelaat van de rechters: Want zo Hij het niet doet, Wie doet het dan wel?
25 E os meus dias são mais velozes do que um correio: fugiram, e nunca viram o bem.
Zo vliegen mijn dagen voorbij, Sneller nog dan een ijlbode; Zo vluchten ze weg, Zonder geluk te aanschouwen;
26 Passam como navios veleiros: como águia que se lança à comida.
Ze schieten heen als schepen van riet, Als een adelaar, die zich werpt op zijn prooi.
27 Se eu disser: Me esquecerei da minha queixa, e mudarei o meu rosto, e tomarei alento;
Denk ik, ik wil mijn jammer vergeten, Weer vrolijk schijnen en blij,
28 Receio todas as minhas dores, porque bem sei que me não terás por inocente.
Dan ben ik weer bang voor al mijn smarten, Wetend, dat Gij mij niet voor onschuldig houdt.
29 E, sendo eu ímpio, por que trabalharei em vão?
En wanneer ik dan toch schuldig moet zijn, Waarom doe ik mijn best, om niet?
30 Ainda que me lave com água de neve, e purifique as minhas mãos com sabão,
Al was ik mij nog zo schoon met sneeuw, En reinig mijn handen met zeep,
31 Ainda me submergirás no fosso, e os meus próprios vestidos me abominarão.
Toch ploft Gij mij neer in het vuil, Zodat mijn kleren van mij walgen.
32 Porque ele não é homem, como eu, a quem eu responda, vindo juntamente a juízo.
Neen, Gij zijt geen mens, zoals ik, dien ik ter verantwoording roep, Zodat wij te zamen voor de rechtbank verschijnen!
33 Não há entre nós árbitro que ponha a mão sobre nós ambos.
Ach, mocht er een scheidsrechter tussen ons zijn, Die zijn hand op ons beiden kon leggen;
34 Tire ele a sua vara de cima de mim, e não me amedronte o seu terror.
Die Gods roede van mij weg zou nemen, Zodat de schrik voor Hem mij niet deerde:
35 Então falarei, e não o temerei; porque assim não estou comigo.
Dan zou ik spreken zonder Hem te vrezen; Maar nu er geen is, neem ik het op voor mijzelf!
