Jó 4
1 Então respondeu Eliphaz o temanita, e disse:
Елифаз дин Теман а луат кувынтул ши а зис:
2 Se intentarmos falar-te, enfadar-te-ás? mas quem poderia conter as palavras?
„Дакэ вом ындрэзни сэ-ць ворбим, те вей супэра? Дар чине ар путя сэ такэ?
3 Eis que ensinaste a muitos, e esforçaste as mãos fracas.
Де мулте орь ту ай ынвэцат пе алций ши ай ынтэрит мыниле слэбите.
4 As tuas palavras levantaram os que tropeçavam e os joelhos desfalecentes fortificaste.
Кувинтеле тале ау ридикат пе чей че се клэтинау ши ай ынтэрит ӂенункий каре се ындояу.
5 Mas agora a ti te vem, e te enfadas: e, tocando-te a ti, te perturbas.
Ши акум, кынд есте ворба де тине, ешть слаб! Акум, кынд ешть атинс ту, те тулбурь! Ну есте фрика та де Думнезеу сприжинул тэу?
6 Porventura não era o teu temor de Deus a tua confiança, e a tua esperança a sinceridade dos teus caminhos?
Нэдеждя та ну-й неприхэниря та?
7 Lembra-te agora qual é o inocente que jamais perecesse? e onde foram os sinceros destruídos?
Аду-ць аминте, те рог! Каре невиноват а перит? Каре оамень неприхэниць ау фост нимичиць?
8 Como eu tenho visto, os que lavram iniquidade, e semeam trabalho segam o mesmo.
Дупэ кыте ам вэзут еу, нумай чей че арэ фэрэделеӂя ши сямэнэ нелеӂюиря ый сечерэ роаделе!
9 Com o bafo de Deus perecem; e com o assopro da sua ira se consomem.
Ачея пер прин суфларя луй Думнезеу, нимичиць де вынтул мынией Луй.
10 O bramido do leão, e a voz do leão feroz, e os dentes dos leõezinhos se quebrantam.
Муӂетул леилор ынчетязэ, динций пуилор де лей сунт здробиць!
11 Perece o leão velho, porque não há preza; e os filhos da leoa andam esparzidos.
Леул бэтрын пере дин липсэ де прадэ ши пуий леоайчей се рисипеск.
12 Uma palavra se me disse em segredo; e os meus ouvidos perceberam um sussurro dela.
Ун кувынт с-а фуришат пынэ ла мине, ши урекя мя й-а принс сунетеле ушоаре.
13 Entre imaginações de visões da noite, quando cai sobre os homens o sono profundo;
Ын клипа кынд веденииле де ноапте фрэмынтэ гындул, кынд оамений сунт куфундаць ынтр-ун сомн адынк,
14 Sobreveiu-me o espanto e o tremor, e todos os meus ossos estremeceram.
м-а апукат гроаза ши спайма, ши тоате оаселе мь-ау тремурат.
15 Então um espírito passou por diante de mim; fêz-me arrepiar os cabelos da minha carne;
Ун дух а трекут пе лынгэ мине… Тот пэрул ми с-а збырлит ка аричул…
16 Parou ele, porém não conheci a sua feição; um vulto estava diante dos meus olhos: e, calando-me, ouvi uma voz que dizia:
Ун кип ку о ынфэцишаре некуноскутэ ера ынаинтя окилор мей. Ши ам аузит ун глас каре шоптя ынчетишор:
17 Seria porventura o homem mais justo do que Deus? seria porventura o varão mais puro do que o seu criador?
‘Фи-ва омул фэрэ винэ ынаинтя луй Думнезеу? Фи-ва ел курат ынаинтя Челуй че л-а фэкут?’
18 Eis que nos seus servos não confiaria, e aos seus anjos imputaria loucura:
Дакэ н-аре ынкредере Думнезеу нич ын служиторий Сэй, дакэ гэсеште Ел грешель кяр ла ынӂерий Сэй,
19 Quanto menos naqueles que habitam em casas de lodo, cujo fundamento está no pó, e são machucados como a traça!
ку кыт май мулт ла чей че локуеск ын касе де лут, каре ышь траг обыршия дин цэрынэ ши пот фи здробиць ка ун верме!
20 Desde a manhã até à tarde são despedaçados: e eternamente perecem sem que disso se faça caso.
Де диминяцэ пынэ сяра сунт здробиць, пер пентру тотдяуна ши нимень ну цине сяма де ей.
21 Porventura se não passa com eles a sua excelência? morrem, porém sem sabedoria.
Ли се тае фирул веций, мор ши тот н-ау кэпэтат ынцелепчуня!
