Jó 4
1 Então respondeu Eliphaz o temanita, e disse:
Kaj ekparolis Elifaz, la Temanano, kaj diris:
2 Se intentarmos falar-te, enfadar-te-ás? mas quem poderia conter as palavras?
Se oni provos diri al vi vorton, tio eble estos por vi turmenta? Sed kiu povas deteni sin de parolado?
3 Eis que ensinaste a muitos, e esforçaste as mãos fracas.
Jen vi multajn instruis, Kaj manojn senfortiĝintajn vi refortigis;
4 As tuas palavras levantaram os que tropeçavam e os joelhos desfalecentes fortificaste.
Falantojn restarigis viaj vortoj, Kaj fleksiĝantajn genuojn vi fortigis;
5 Mas agora a ti te vem, e te enfadas: e, tocando-te a ti, te perturbas.
Kaj nun, kiam tio trafis vin, vi perdis la forton; Ĝi ektuŝis vin, kaj vi ektimis.
6 Porventura não era o teu temor de Deus a tua confiança, e a tua esperança a sinceridade dos teus caminhos?
Ĉu ne via timo antaŭ Dio estas via konsolo? Ĉu la virteco de viaj vojoj ne estas via espero?
7 Lembra-te agora qual é o inocente que jamais perecesse? e onde foram os sinceros destruídos?
Rememoru do, ĉu pereis iu senkulpa? Kaj kie virtuloj estis ekstermitaj?
8 Como eu tenho visto, os que lavram iniquidade, e semeam trabalho segam o mesmo.
Kiel mi vidis, tiuj, kiuj plugis pekojn kaj semis malbonagojn, Tiuj ilin rikoltas;
9 Com o bafo de Deus perecem; e com o assopro da sua ira se consomem.
De la ekblovo de Dio ili pereas, Kaj de la ekspiro de Lia kolero ili malaperas.
10 O bramido do leão, e a voz do leão feroz, e os dentes dos leõezinhos se quebrantam.
La kriado de leono kaj la voĉo de leopardo silentiĝis, Kaj la dentoj de junaj leonoj rompiĝis;
11 Perece o leão velho, porque não há preza; e os filhos da leoa andam esparzidos.
Leono pereis pro manko de manĝaĵo, Kaj idoj de leonino diskuris.
12 Uma palavra se me disse em segredo; e os meus ouvidos perceberam um sussurro dela.
Kaj al mi kaŝe alvenis vorto, Kaj mia orelo kaptis parteton de ĝi.
13 Entre imaginações de visões da noite, quando cai sobre os homens o sono profundo;
Dum meditado pri la vizioj de la nokto, Kiam profunda dormo falas sur la homojn,
14 Sobreveiu-me o espanto e o tremor, e todos os meus ossos estremeceram.
Atakis min teruro kaj tremo, Kaj ĉiuj miaj ostoj eksentis timon.
15 Então um espírito passou por diante de mim; fêz-me arrepiar os cabelos da minha carne;
Kaj spirito traflugis antaŭ mi, Kaj la haroj sur mia korpo rigidiĝis.
16 Parou ele, porém não conheci a sua feição; um vulto estava diante dos meus olhos: e, calando-me, ouvi uma voz que dizia:
Staris bildo antaŭ miaj okuloj, sed mi ne povis rekoni ĝian aspekton; Estis silento, kaj mi ekaŭdis voĉon, dirantan:
17 Seria porventura o homem mais justo do que Deus? seria porventura o varão mais puro do que o seu criador?
Ĉu homo estas pli justa ol Dio? Ĉu viro estas pli pura ol lia Kreinto?
18 Eis que nos seus servos não confiaria, e aos seus anjos imputaria loucura:
Vidu, al Siaj servantoj Li ne konfidas, Kaj Siajn anĝelojn Li trovas mallaŭdindaj:
19 Quanto menos naqueles que habitam em casas de lodo, cujo fundamento está no pó, e são machucados como a traça!
Des pli koncerne tiujn, Kiuj loĝas en argilaj dometoj, Fonditaj sur tero, Kaj kiujn formanĝas vermoj.
20 Desde a manhã até à tarde são despedaçados: e eternamente perecem sem que disso se faça caso.
De la mateno ĝis la vespero ili disfalas, Pereas por ĉiam, kaj neniu tion atentas.
21 Porventura se não passa com eles a sua excelência? morrem, porém sem sabedoria.
La fadeno de ilia vivo estas distranĉita; Ili mortas, kaj ne en saĝeco.
