Jó 30
1 Porém agora se riem de mim os de menos idade do que eu, cujos pais eu teria desdenhado de pôr com os cães do meu rebanho.
А сада смеју ми се млађи од мене, којима отаца не бих хтео метнути са псима стада свог.
2 De que também me serviria a força das suas mãos? já de velhice se tinham esgotado neles.
А на шта би ми и била сила руку њихових? У њима беше пропала старост.
3 De míngua e fome andavam sós, e recolhiam-se para os lugares secos, tenebrosos, assolados e desertos.
Од сиромаштва и глади самоћаваху бежећи од сува, мрачна, пуста и опустошена места;
4 Apanhavam malvas junto aos arbustos, e o seu mantimento eram as raízes dos zimbros.
Који браху лободу по честама, и смреково корење беше им храна.
5 Do meio dos homens foram expulsos, e gritavam contra eles, como contra o ladrão:
Између људи беху изгоњени и викаше се за њима као за лупежом.
6 Para habitarem nos barrancos dos vales, e nas cavernas da terra e das rochas.
Живљаху по страшним увалама, по јамама у земљи и у камену.
7 Bramavam entre os arbustos, e ajuntavam-se debaixo das ortigas.
По грмовима рикаху, под трњем се скупљаху.
8 Eram filhos de doidos, e filhos de gente sem nome, e da terra foram expulsos.
Беху људи никакви и без имена, мање вредни него земља.
9 Porém agora sou a sua canção, e lhes sirvo de rifão.
И њима сам сада песма, и постах им прича.
10 Abominam-me, e fogem para longe de mim, e do meu rosto não reteem o seu escarro.
Гаде се на ме, иду далеко од мене и не устежу се пљувати ми у лице.
11 Porque Deus desatou o meu cordão, e me oprimiu, pelo que sacudiram de si o freio perante o meu rosto.
Јер је Бог одапео моју тетиву и муке ми задао те збацише узду преда мном.
12 Á direita se levantam os moços; empurram os meus pés, e preparam contra mim os seus caminhos de destruição.
С десне стране устајаху момци, поткидаху ми ноге, и насипају пут к мени да ме упропасте.
13 Desbarataram-me o meu caminho: promovem a minha miséria: não tem ajudador.
Раскопаше моју стазу, умножише ми муке, не треба нико да им помаже.
14 Veem contra mim como por uma grande brecha, e revolvem-se entre a assolação.
Као широким проломом навиру, и наваљују преко развалина.
15 Sobrevieram-me pavores; como vento perseguem a minha honra, e como nuvem passou a minha felicidade.
Страхоте навалише на ме, и као ветар терају душу моју, и као облак прође срећа моја.
16 E agora derrama-se em mim a minha alma: os dias da aflição se apoderaram de mim.
И сада се душа моја разлива у мени, стигоше ме дани мучни.
17 De noite se me traspassam os meus ossos, e os pulsos das minhas veias não descançam.
Ноћу пробада ми кости у мени, и жиле моје не одмарају се.
18 Pela grandeza da força das dores se demudou o meu vestido, e ele como o cabeção da minha túnica me cinge.
Од тешке силе променило се одело моје, и као огрлица у кошуље моје стеже ме.
19 Lançou-me na lama, e fiquei semelhante ao pó e à cinza.
Бацио ме је у блато, те сам као прах и пепео.
20 Clamo a ti, porém tu não me respondes: estou em pé, porém para mim não atentas.
Вичем к Теби, а Ти ме не слушаш; стојим пред Тобом, а Ти не гледаш на ме.
21 Tornaste-te a ser cruel contra mim: com a força da tua mão resistes violentamente.
Претворио си ми се у љута непријатеља; силом руке своје супротиш ми се.
22 Levantas-me sobre o vento, fazes-me cavalgar sobre ele, e derretes-me o ser.
Подижеш ме у ветар, посађујеш ме на њ, и растапаш у мени све добро.
23 Porque eu sei que me levarás à morte e à casa do ajuntamento determinado a todos os viventes.
Јер знам да ћеш ме одвести на смрт и у дом одређени свима живима.
24 Porém não estenderá a mão para o montão de terra, se houve clamor neles contra mim na sua desventura.
Али неће пружити руке своје у гроб; кад их стане потирати, они неће викати.
25 Porventura, não chorei sobre aquele que estava aflito? ou não se angustiou a minha alma pelo necessitado?
Нисам ли плакао ради оног који беше у злу? Није ли душа моја жалосна бивала ради убогог?
26 Todavia aguardando eu o bem, então me veio o mal, e esperando eu a luz, veio a escuridão.
Кад се добру надах, дође ми зло; и кад се надах светлости, дође мрак.
27 As minhas entranhas ferveram e não estão quietas: os dias da aflição me surpreenderam.
Утроба је моја узаврела, и не може да се умири, задесише ме дани мучни.
28 Denegrido ando, porém não do sol, e, levantando-me na congregação, clamo por socorro.
Ходим црн, не од сунца, устајем и вичем у збору.
29 Irmão me fiz dos dragões, e companheiro dos avestruzes.
Брат постах змајевима и друг совама.
30 Enegreceu-se a minha pele sobre mim, e os meus ossos estão queimados do calor.
Поцрнела је кожа на мени и кости моје посахнуше од жеге.
31 Pelo que se trocou a minha harmonia em lamentação, e o meu órgão em voz dos que choram.
Гусле се моје претворише у запевку, и свирала моја у плач.
