Jó 30
1 Porém agora se riem de mim os de menos idade do que eu, cujos pais eu teria desdenhado de pôr com os cães do meu rebanho.
Но сега ми се подсмиват по-младите от мене, Чиито бащи не бих приел да туря с кучетата на стадото си;
2 De que também me serviria a força das suas mãos? já de velhice se tinham esgotado neles.
Защото в що можеше да ме ползува силата на ръцете им, Човеци, чиято жизненост бе изчезнала?
3 De míngua e fome andavam sós, e recolhiam-se para os lugares secos, tenebrosos, assolados e desertos.
От немотия и глад те бяха измършавели; Гризяха изсушената земя, отдавна пуста и опустошена;
4 Apanhavam malvas junto aos arbustos, e o seu mantimento eram as raízes dos zimbros.
Между храстите късаха слез, И корените на смрика им бяха за храна.
5 Do meio dos homens foram expulsos, e gritavam contra eles, como contra o ladrão:
Бяха изпъдени измежду човеците, Които викаха подир тебе като подир крадци.
6 Para habitarem nos barrancos dos vales, e nas cavernas da terra e das rochas.
Живееха в пукнатините на долините, В дупките на земята и на скалите.
7 Bramavam entre os arbustos, e ajuntavam-se debaixo das ortigas.
Ревяха между храстите. Събираха се между тръните;
8 Eram filhos de doidos, e filhos de gente sem nome, e da terra foram expulsos.
Безумни и безчестни, Те бидоха изгонени от земята.
9 Porém agora sou a sua canção, e lhes sirvo de rifão.
А сега аз им станах песен, Още им съм и поговорка.
10 Abominam-me, e fogem para longe de mim, e do meu rosto não reteem o seu escarro.
Гнусят се от мене, отдалечават се от мене, И не се свенят да плюят в лицето ми.
11 Porque Deus desatou o meu cordão, e me oprimiu, pelo que sacudiram de si o freio perante o meu rosto.
Тъй като Бог е съсипал достолепието ми и ме е смирил. То и те се разюздаха пред мене.
12 Á direita se levantam os moços; empurram os meus pés, e preparam contra mim os seus caminhos de destruição.
Отдясно въстават тия изроди, Тласкат нозете ми, И приготовляват против мене гибелните си намерения,
13 Desbarataram-me o meu caminho: promovem a minha miséria: não tem ajudador.
Развалят пътя ми, Увеличават нещастието ми, И то без да имат помощници.
14 Veem contra mim como por uma grande brecha, e revolvem-se entre a assolação.
Идат като през широк пролом; Под краха нахвърлят се върху мене.
15 Sobrevieram-me pavores; como vento perseguem a minha honra, e como nuvem passou a minha felicidade.
Ужаси се обърнаха върху мене; Като вятър гонят достолепието ми; И благополучието ми премина като облак.
16 E agora derrama-se em mim a minha alma: os dias da aflição se apoderaram de mim.
И сега душата ми се излива в мене; Скръбни дни ме постигнаха.
17 De noite se me traspassam os meus ossos, e os pulsos das minhas veias não descançam.
През нощта костите ми се пронизват в мене, И жилите ми не си почиват.
18 Pela grandeza da força das dores se demudou o meu vestido, e ele como o cabeção da minha túnica me cinge.
Само с голямо усилие се променява дрехата ми; Тя ме стига както яката на хитона ми.
19 Lançou-me na lama, e fiquei semelhante ao pó e à cinza.
Бог ме е хвърлил в калта; И аз съм заприличал на пръст и на прах.
20 Clamo a ti, porém tu não me respondes: estou em pé, porém para mim não atentas.
Викам към Тебе, но не ми отговаряш; Стоя, и Ти просто ме поглеждаш.
21 Tornaste-te a ser cruel contra mim: com a força da tua mão resistes violentamente.
Обърнал си се да се показваш жесток към мене; С мощната Си ръка ми враждуваш;
22 Levantas-me sobre o vento, fazes-me cavalgar sobre ele, e derretes-me o ser.
Издигаш ме, възкачваш ме на вятъра, И стопяваш ме в бурята.
23 Porque eu sei que me levarás à morte e à casa do ajuntamento determinado a todos os viventes.
Зная наистина, че ще ме докараш до смърт, И до дома, който е определен за всичките живи.
24 Porém não estenderá a mão para o montão de terra, se houve clamor neles contra mim na sua desventura.
Обаче в падането си човек няма ли да простре ръка, Или да нададе вик в бедствието си?
25 Porventura, não chorei sobre aquele que estava aflito? ou não se angustiou a minha alma pelo necessitado?
Не плаках ли аз за онзи, който бе отруден? И не се ли оскърби душата ми за сиромаха?
26 Todavia aguardando eu o bem, então me veio o mal, e esperando eu a luz, veio a escuridão.
Когато очаквах доброто, тогава дойде злото; И когато ожидах виделината, тогава дойде тъмнината.
27 As minhas entranhas ferveram e não estão quietas: os dias da aflição me surpreenderam.
Червата ми възвират, и не си почиват; Скръбни дни ме постигнаха.
28 Denegrido ando, porém não do sol, e, levantando-me na congregação, clamo por socorro.
Ходя почернял, но не от слънцето; Ставам в събранието и викам за помощ.
29 Irmão me fiz dos dragões, e companheiro dos avestruzes.
Станах брат на чакалите, И другар на камилоптиците.
30 Enegreceu-se a minha pele sobre mim, e os meus ossos estão queimados do calor.
Кожата ми почерня на мене, И костите ми изгоряха от огън.
31 Pelo que se trocou a minha harmonia em lamentação, e o meu órgão em voz dos que choram.
Затова арфата ми се измени в ридание, И свирката ми в глас на плачещи.
