Jó 29
1 E proseguiu Job em proferir o seu dito, e disse:
Аюп баянини давамлаштуруп мундақ деди: —
2 Ah! quem me dera ser como eu fui nos meses passados! como nos dias em que Deus me guardava!
«Аһ, әһвалим илгәрки айлардикидәк болсиди, Тәңри мәндин хәвәр алған күнләрдикидәк болсиди!
3 Quando fazia resplandecer a sua candeia sobre a minha cabeça e quando eu pela sua luz caminhava pelas trevas:
У чағда Униң чириғи бешимға нур чачқан, Униң йоруқлуғи билән қараңғулуқтин өтүп кәткән болаттим!
4 Como era nos dias da minha mocidade, quando o segredo de Deus estava sobre a minha tenda:
Бу ишлар мән қиран вақтимда, Йәни Тәңри чедиримда маңа сирдаш [дост] болған вақитта болған еди!
5 Quando o Todo-poderoso ainda estava comigo, e os meus meninos em redor de mim.
Һәммигә Қадир мән билән биллә болған, Мениң яш балилирим әтрапимда болған;
6 Quando lavava os meus passos na manteiga, e da rocha me corriam ribeiros de azeite:
Мениң басқан қәдәмлирим сериқ майға чөмүлгән; Йенимдики таш мән үчүн зәйтун май дәрияси болуп аққан;
7 Quando saía a porta pela cidade, e na praça fazia preparar a minha cadeira:
Шәһәр дәрвазисиға чиққан вақтимда, Кәң мәйданда орнум тәйярланғанда,
8 Os moços me viam, e se escondiam, e até os idosos se levantavam e se punham em pé:
Яшлар мени көрүпла әйминип өзлирини чәткә алатти, Қерилар болса орнидин туратти,
9 Os príncipes continham as suas palavras, e punham a mão sobre a sua boca:
Шаһзадиләрму гәптин тохтап, Қоли билән ағзини етивалатти.
10 A voz dos chefes se escondia: e a sua língua se pegava ao seu paladar:
Ақсүйәкләрму тиничлинип, Тилини таңлийиға чапливалатти.
11 Ouvindo-me algum ouvido, me tinha por bem-aventurado: vendo-me algum olho, dava testemunho de mim;
Қулақ сөзүмни аңлисила, маңа бәхит тиләйтти, Көз мени көрсила маңа яхши гувалиқ берәтти.
12 Porque eu livrava o miserável, que clamava: como também o órfão que não tinha quem o socoresse.
Чүнки мән маңа һимайә бол дәп йелинған езилгүчиләрни, Панаһсиз қалған житим-йесирларниму қутқузуп тураттим.
13 A benção do que ia perecendo vinha sobre mim, e eu fazia que jubilasse o coração da viúva.
Һалак болай дегән киши маңа бәхит тиләйтти; Мән тул хотунниң көңлини шатландуруп нахша яңратқузаттим.
14 Vestia-me da justiça: e ela me servia de vestido: como manto e diadema era o meu juízo.
Мән һәққанийлиқни тон қилип кийивалдим, У мени өз гәвдиси қилди. Адаләтлигим маңа йепинча һәм сәллә болған.
15 Eu fui o olho do cego, como também os pés do coxo:
Мән корға көз болаттим, Токурға пут болаттим.
16 Aos necessitados era pai, e as causas de que eu não tinha conhecimento inquiria com diligência;
Йоқсулларға ата болаттим, Маңа натонуш кишиниң дәвасиниму тәкшүрүп чиқаттим.
17 E quebrava os queixais do perverso, e dos seus dentes tirava a preza.
Мән адаләтсизниң һиңгайған чишлирини чеқип ташлайттим, Олҗисини чишлиридин елип кетәттим.
18 E dizia: No meu ninho expirarei, e multiplicarei os meus dias como a areia.
Һәм: «Мениң күнлирим қумдәк көп болуп, Өз угамда раһәт ичидә өлимән» дәйттим;
19 A minha raiz se estendia junto às águas, e o orvalho fazia assento sobre os meus ramos;
Һәм: «Йилтизим суларғичә тартилип бариду, Шәбнәм пүтүн кечичә шехимға чаплишип ятиду;
20 A minha honra se renovava em mim, e o meu arco se reforçava na minha mão.
Шөһритим һәрдайим мәндә йеңилинип туриду, Қолумдики оқяйим һәрдайим йеңи болуп туриду» дәйттим.
21 Ouvindo-me esperavam, e em silêncio atendiam ao meu conselho.
Адәмләр маңа қулақ салатти, күтүп туратти; Несиһәтлирини аңлай дәп сүкүт ичидә туратти.
22 Acabada a minha palavra, não replicavam, e minhas razões destilavam sobre eles;
Мән гәп қилғандин кейин улар қайта гәп қилмайтти, Сөзлирим уларниң үстигә шәбнәм болуп чүшәтти.
23 Porque me esperavam, como a chuva; e abriam a sua boca, como a chuva tardia
Улар ямғурларни күткәндәк мени күтәтти, Кишиләр [вақтида яққан] «кейинки ямғур»ни қарши алғандәк сөзлиримни ағзини ечип ичәтти!
24 Se me ria para eles, não o criam, e não faziam abater a luz do meu rosto;
Үмүтсизләнгинидә мән уларға қарап күлүмсирәйттим, Йүзүмдики нурни улар йәргә чүшурмәйтти.
25 Eu escolhia o seu caminho, assentava-me como chefe, e habitava como rei entre as tropas: como aquele que consola os que pranteiam.
Мән уларға йолини таллап көрситип берәттим, Уларниң арисида каттиваш болуп олтираттим, Қошунлири арисида турған падишадәк яшайттим, Бирақ буниң билән матәм тутидиғанларға тәсәлли йәткүзгүчиму болаттим».
