Jó 29
1 E proseguiu Job em proferir o seu dito, e disse:
Йов а луат дин ноу кувынтул ын пилде ши а зис:
2 Ah! quem me dera ser como eu fui nos meses passados! como nos dias em que Deus me guardava!
„О, кум ну пот сэ фиу ка ын луниле трекуте, ка ын зилеле кынд мэ пэзя Думнезеу,
3 Quando fazia resplandecer a sua candeia sobre a minha cabeça e quando eu pela sua luz caminhava pelas trevas:
кынд кандела Луй стрэлучя дясупра капулуй меу ши лумина Луй мэ кэлэузя ын ынтунерик!
4 Como era nos dias da minha mocidade, quando o segredo de Deus estava sobre a minha tenda:
Кум ну сунт ка ын зилеле путерий меле, кынд Думнезеу вегя ка ун приетен песте кортул меу,
5 Quando o Todo-poderoso ainda estava comigo, e os meus meninos em redor de mim.
кынд Чел Атотпутерник ынкэ ера ку мине ши кынд копиий мей стэтяу ын журул меу;
6 Quando lavava os meus passos na manteiga, e da rocha me corriam ribeiros de azeite:
кынд ми се скэлдау паший ын смынтынэ ши стынка вэрса лынгэ мине пырае де унтделемн!
7 Quando saía a porta pela cidade, e na praça fazia preparar a minha cadeira:
Дакэ ешям сэ мэ дук ла поарта четэций ши дакэ ымь прегэтям ун скаун ын пяцэ,
8 Os moços me viam, e se escondiam, e até os idosos se levantavam e se punham em pé:
тинерий се трэӂяу ынапой ла апропиеря мя, бэтрыний се скулау ши стэтяу ын пичоаре.
9 Os príncipes continham as suas palavras, e punham a mão sobre a sua boca:
Май-марий ышь опряу кувынтэриле ши ышь пуняу мына ла гурэ.
10 A voz dos chefes se escondia: e a sua língua se pegava ao seu paladar:
Гласул кэпетениилор тэчя ши ли се липя лимба де черул гурий.
11 Ouvindo-me algum ouvido, me tinha por bem-aventurado: vendo-me algum olho, dava testemunho de mim;
Урекя каре мэ аузя мэ нумя феричит, окюл каре мэ ведя мэ лэуда.
12 Porque eu livrava o miserável, que clamava: como também o órfão que não tinha quem o socoresse.
Кэч скэпам пе сэракул каре черя ажутор ши пе орфанул липсит де сприжин.
13 A benção do que ia perecendo vinha sobre mim, e eu fazia que jubilasse o coração da viúva.
Бинекувынтаря ненорочитулуй веня песте мине, умплям де букурие инима вэдувей.
14 Vestia-me da justiça: e ela me servia de vestido: como manto e diadema era o meu juízo.
Мэ ымбрэкам ку дрептатя ши-й служям де ымбрэкэминте, неприхэниря ымь ера манта ши турбан.
15 Eu fui o olho do cego, como também os pés do coxo:
Орбулуй ый ерам окь ши шкьопулуй, пичор.
16 Aos necessitados era pai, e as causas de que eu não tinha conhecimento inquiria com diligência;
Челор ненорочиць ле ерам татэ ши черчетам причина челуй некуноскут.
17 E quebrava os queixais do perverso, e dos seus dentes tirava a preza.
Рупям фалка челуй недрепт ши-й смулӂям прада дин динць.
18 E dizia: No meu ninho expirarei, e multiplicarei os meus dias como a areia.
Атунч зичям: ‘Ын куйбул меу вой мури, зилеле меле вор фи мулте ка нисипул.
19 A minha raiz se estendia junto às águas, e o orvalho fazia assento sobre os meus ramos;
Апа ва пэтрунде ын рэдэчиниле меле, роуа ва ста тоатэ ноаптя песте рамуриле меле.
20 A minha honra se renovava em mim, e o meu arco se reforçava na minha mão.
Слава мя ва ынверзи неынчетат ши аркул ымь ва ынтинери ын мынэ.’
21 Ouvindo-me esperavam, e em silêncio atendiam ao meu conselho.
Оамений мэ аскултау ши аштептау, тэчяу ынаинтя сфатурилор меле.
22 Acabada a minha palavra, não replicavam, e minhas razões destilavam sobre eles;
Дупэ кувынтэриле меле, ничунул ну рэспундя ши кувынтул меу ера пентру тоць о роуэ бинефэкэтоаре.
23 Porque me esperavam, como a chuva; e abriam a sua boca, como a chuva tardia
Мэ аштептау ка пе плоае, кэскау гура ка дупэ плоая де примэварэ.
24 Se me ria para eles, não o criam, e não faziam abater a luz do meu rosto;
Кынд ли се ынмуя инима, ле зымбям ши ну путяу изгони сенинэтатя де пе фрунтя мя.
25 Eu escolhia o seu caminho, assentava-me como chefe, e habitava como rei entre as tropas: como aquele que consola os que pranteiam.
Ымь плэчя сэ мэ дук ла ей ши мэ ашезам ын фрунтя лор; ерам ка ун ымпэрат ын мижлокул уней оштирь, ка ун мынгыетор лынгэ ниште ынтристаць.
