Jó 17
1 O meu espírito se vai corrompendo, os meus dias se vão apagando, e tenho perante mim as sepulturas.
Ми се перде суфларя, ми се стинг зилеле, мэ аштяптэ мормынтул.
2 Porventura não estão zombadores comigo? e os meus olhos não passam a noite chorando pelas suas amarguras?
Сунт ынконжурат де батжокориторь, ши окюл меу требуе сэ привяскэ спре окэриле лор.
3 Promete agora, e dá-me um fiador para contigo: quem há que me dê a mão?
Пуне-Те сингур зэлог пентру мине ынаинтя Та; алтфел, чине ар путя рэспунде пентру мине?
4 Porque aos seus corações encobriste o entendimento, pelo que não os exaltarás.
Кэч ле-ай ынкуят инима ын фаца причеперий. Де ачея нич ну-й вей лэса сэ бируе.
5 O que lisongeando fala aos amigos também os olhos de seus filhos desfalecerão.
Чине дэ пе приетень сэ фие прэдаць, копиилор ачелуя ли се вор топи окий.
6 Porém a mim me pôs por um provérbio dos povos, de modo que já sou uma abominação perante o rosto de cada um.
М-а фэкут де басмул оаменилор ши ка унул пе каре-л скуйпь ын фацэ!
7 Pelo que já se escureceram de mágoa os meus olhos, e já todos os meus membros são como a sombra:
Окюл ми се ынтунекэ де дурере; тоате мэдулареле меле сунт ка о умбрэ.
8 Os retos pasmarão disto, e o inocente se levantará contra o hipócrita.
Оамений фэрэ приханэ сунт ынмэрмуриць де ачаста, ши чел невиноват се рэскоалэ ымпотрива челуй нелеӂюит.
9 E o justo seguirá o seu caminho firmemente, e o puro de mãos irá crescendo em força.
Чел фэрэ приханэ рэмыне тотушь таре пе каля луй, чел ку мыниле курате се ынтэреште тот май мулт.
10 Mas, na verdade, tornai todos vós, e vinde cá; porque sábio nenhum acho entre vós.
Дар вой, тоць, ынтоарчеци-вэ, вениць ярэшь ку кувынтэриле воастре, ши вэ вой арэта кэ ынтре вой ничунул ну е ынцелепт.
11 Os meus dias passam, os meus propósitos se quebraram, os pensamentos do meu coração.
Че! Ми с-ау дус зилеле, ми с-ау нимичит плануриле, плануриле ачеля фэкуте ку атыта юбире ын инима мя…
12 Trocaram o dia em noite; a luz está perto do fim, por causa das trevas.
Ши ей май спун кэ ноаптя есте зи, кэ се апропие лумина, кынд ынтунерикул а ши венит!
Кынд Локуинца морцилор о аштепт ка локуинцэ, кынд ын ынтунерик ымь вой ынэлца кулкушул; (Sheol h7585)
14 Á corrupção clamo: Tu és meu pai; e aos bichos: Vós sois minha mãe e minha irmã.
кынд стриг гропий: ‘Ту ешть татэл меу!’ Ши вермилор: ‘Вой сунтець мама ши сора мя!’
15 Onde pois estaria agora a minha esperança? enquanto à minha esperança, quem a poderá ver
Унде май есте атунч нэдеждя мя? Ши чине май поате ведя нэдеждя мя?
