Jó 14
1 O homem nascido da mulher é curto de dias e farto de inquietação.
Човек рођен од жене кратка је века и пун немира.
2 Sai como a flor, e se corta; foge também como a sombra, e não permanece.
Као цвет ниче, и одсеца се, и бежи као сен, и не остаје.
3 E sobre este tal abres os teus olhos, e a mim me fazes entrar no juízo contigo.
И на таквог отвараш око своје, и мене водиш на суд са собом!
4 Quem do imundo tirará o puro? ninguém.
Ко ће чисто извадити из нечиста? Нико.
5 Visto que os seus dias estão determinados, contigo está o número dos seus dias; e tu lhe puseste limites, e não passará além deles.
Измерени су дани његови, број месеца његових у Тебе је; поставио си му међу, преко које не може прећи.
6 Desvia-te dele, para que tenha repouso, até que, como o jornaleiro, tenha contentamento no seu dia.
Одврати се од њега да почине докле не наврши као надничар дан свој.
7 Porque há esperança para a árvore que, se for cortada, ainda se renovará, e não cessarão os seus renovos
Јер за дрво има надања, ако се посече, да ће се још омладити и да неће бити без изданка;
8 Se se envelhecer na terra a sua raiz, e morrer o seu tronco no pó,
Ако и остари у земљи корен његов и у праху изумре пањ његов,
9 Ao cheiro das águas brotará, e dará ramos para a planta.
Чим осети воду, опет напупи и пусти гране као присад.
10 Porém, morrendo o homem, está abatido: e dando o homem o espírito, então onde está?
А човек умире изнемогао; и кад издахне човек, где је?
11 Como as águas se retiram do mar, e o rio se esgota, e fica seco,
Као кад вода отече из језера и река опадне и усахне,
12 Assim o homem se deita, e não se levanta: até que não haja mais céus não acordarão nem se erguerão de seu sono.
Тако човек кад легне, не устаје више; докле је небеса неће се пробудити нити ће се пренути ода сна свог.
13 Oxalá me escondesses na sepultura, e me ocultasses até que a tua ira se desviasse: e me pusesses um limite, e te lembrasses de mim! (Sheol h7585)
О да ме хоћеш у гробу сакрити и склонити ме докле не утоли гнев Твој, и да ми даш рок кад ћеш ме се опоменути! (Sheol h7585)
14 Morrendo o homem, porventura tornará a viver? todos os dias de meu combate esperaria, até que viesse a minha mudança?
Кад умре човек, хоће ли оживети? Све дане времена које ми је одређено чекаћу докле ми дође промена.
15 Chama-me, e eu te responderei, e afeiçoa-te à obra de tuas mãos.
Зазваћеш, и ја ћу Ти се одазвати; дело руку својих пожелећеш.
16 Pois agora contas os meus passos: porventura não vigias sobre o meu pecado?
А сада бројиш кораке моје, и ништа не остављаш за грех мој.
17 A minha transgressão está selada num saco, e amontoas as minhas iniquidades.
Запечаћени су у тобоцу моји преступи, и завезујеш безакоња моја.
18 E, na verdade, caindo a montanha, desfaz-se: e a rocha se remove do seu lugar.
Заиста, као што гора падне и распадне се, и као што се стена одвали с места свог,
19 As águas gastam as pedras, as cheias afogam o pó da terra: e tu fazes perecer a esperança do homem.
И као што вода спира камење и поводањ односи прах земаљски, тако надање човечије обраћаш у ништа.
20 Tu para sempre prevaleces contra ele, e ele passa; tu, mudando o seu rosto, o despedes.
Надвађујеш га једнако, те одлази, мењаш му лице и отпушташ га.
21 Os seus filhos estão em honra, sem que ele o saiba: ou ficam minguados sem que ele o perceba:
Ако синови његови буду у части, он не зна; ако ли у срамоти, он се не брине.
22 Mas a sua carne nele tem dores: e a sua alma nele lamenta.
Само тело док је жив болује, и душа његова у њему тужи.
