Jó 14

1 O homem nascido da mulher é curto de dias e farto de inquietação.

Homo, naskita de virino, Havas mallongan vivon kaj abundon da afliktoj.

2 Sai como a flor, e se corta; foge também como a sombra, e não permanece.

Kiel floro li elkreskas kaj velkas; Li forkuras kiel ombro kaj ne restas.

3 E sobre este tal abres os teus olhos, e a mim me fazes entrar no juízo contigo.

Kaj kontraŭ tia Vi malfermas Viajn okulojn, Kaj min Vi vokas al juĝo kun Vi!

4 Quem do imundo tirará o puro? ninguém.

Ĉu povas purulo deveni de malpurulo? Neniu.

5 Visto que os seus dias estão determinados, contigo está o número dos seus dias; e tu lhe puseste limites, e não passará além deles.

Se liaj tagoj estas difinitaj, la nombro de liaj monatoj estas ĉe Vi; Vi difinis lian limon, kiun li ne transpasos.

6 Desvia-te dele, para que tenha repouso, até que, como o jornaleiro, tenha contentamento no seu dia.

Deturnu do Vin de li, ke li estu trankvila, Ĝis venos lia tempo, kiun li sopiras kiel dungito.

7 Porque há esperança para a árvore que, se for cortada, ainda se renovará, e não cessarão os seus renovos

Arbo havas esperon, se ĝi estas dehakita, ke ĝi denove ŝanĝiĝos, Kaj ĝi ne ĉesos kreskigi branĉojn.

8 Se se envelhecer na terra a sua raiz, e morrer o seu tronco no pó,

Se ĝia radiko maljuniĝis en la tero, Kaj ĝia trunko mortas en polvo,

9 Ao cheiro das águas brotará, e dará ramos para a planta.

Tamen, eksentinte la odoron de akvo, ĝi denove verdiĝas, Kaj kreskas plue, kvazaŭ ĵus plantita.

10 Porém, morrendo o homem, está abatido: e dando o homem o espírito, então onde está?

Sed homo mortas kaj malaperas; Kiam la homo finiĝis, kie li estas?

11 Como as águas se retiram do mar, e o rio se esgota, e fica seco,

Forfluas la akvo el lago, Kaj rivero elĉerpiĝas kaj elsekiĝas:

12 Assim o homem se deita, e não se levanta: até que não haja mais céus não acordarão nem se erguerão de seu sono.

Tiel homo kuŝiĝas, kaj ne plu leviĝas; Tiel longe, kiel la ĉielo ekzistas, ili ne plu vekiĝos, Nek revigliĝos el sia dormado.

13 Oxalá me escondesses na sepultura, e me ocultasses até que a tua ira se desviasse: e me pusesses um limite, e te lembrasses de mim! (Sheol h7585)

Ho, se Vi kaŝus min en Ŝeol, Se Vi kaŝus min ĝis la momento, kiam pasos Via kolero, Se Vi difinus por mi templimon kaj poste rememorus min! (Sheol h7585)

14 Morrendo o homem, porventura tornará a viver? todos os dias de meu combate esperaria, até que viesse a minha mudança?

Kiam homo mortas, ĉu li poste povas reviviĝi? Dum la tuta tempo de mia batalado mi atendus, Ĝi venos mia forŝanĝo.

15 Chama-me, e eu te responderei, e afeiçoa-te à obra de tuas mãos.

Vi vokus, kaj mi respondus al Vi; Vi ekdezirus la faritaĵon de Viaj manoj.

16 Pois agora contas os meus passos: porventura não vigias sobre o meu pecado?

Nun Vi kalkulas miajn paŝojn; Ne konservu mian pekon;

17 A minha transgressão está selada num saco, e amontoas as minhas iniquidades.

Sigelu en paketo miajn malbonagojn, Kaj kovru mian kulpon.

18 E, na verdade, caindo a montanha, desfaz-se: e a rocha se remove do seu lugar.

Sed monto, kiu falas, malaperas; Kaj roko forŝoviĝas de sia loko;

19 As águas gastam as pedras, as cheias afogam o pó da terra: e tu fazes perecer a esperança do homem.

Ŝtonojn forlavas la akvo, Kaj ĝia disverŝiĝo fordronigas la polvon de la tero: Tiel Vi pereigas la esperon de homo.

20 Tu para sempre prevaleces contra ele, e ele passa; tu, mudando o seu rosto, o despedes.

Vi premas lin ĝis fino, kaj li foriras; Li ŝanĝas sian vizaĝon, kaj Vi forigas lin.

21 Os seus filhos estão em honra, sem que ele o saiba: ou ficam minguados sem que ele o perceba:

Se liaj infanoj estas honorataj, li tion ne scias; Se ili estas humiligataj, li tion ne rimarkas.

22 Mas a sua carne nele tem dores: e a sua alma nele lamenta.

Nur lia propra korpo lin doloras, Nur pri sia propra animo li suferas.