Êxodo 5
1 E depois foram Moisés e Aarão, e disseram a faraó: Assim diz o Senhor Deus de Israel: Deixa ir o meu povo, para que me célebre uma festa no deserto.
Мойсе ши Аарон с-ау дус апой ла Фараон ши й-ау зис: „Аша ворбеште Домнул Думнезеул луй Исраел: ‘Ласэ пе попорул Меу сэ плече, ка сэ прэзнуяскэ ын пустиу ун празник ын чинстя Мя.’”
2 Mas faraó disse: Quem é o Senhor, cuja voz eu ouvirei, para deixar ir Israel? não conheço o Senhor, nem tão pouco deixarei ir Israel.
Фараон а рэспунс: „Чине есте Домнул, ка сэ аскулт де гласул Луй ши сэ лас пе Исраел сэ плече? Еу ну куноск пе Домнул ши ну вой лэса пе Исраел сэ плече.”
3 E eles disseram: O Deus dos hebreus nos encontrou; portanto deixa-nos agora ir caminho de três dias ao deserto, para que não venha sobre nós com pestilência ou com espada.
Ей ау зис: „Ни С-а арэтат Думнезеул евреилор. Дэ-не вое сэ фачем ун друм де трей зиле ын пустиу, ка сэ адучем жертфе Домнулуй, пентру ка сэ ну не батэ ку чумэ сау ку сабие.”
4 Então disse-lhes o rei do Egito: Moisés e Aarão, porque fazeis cessar o povo das suas obras? ide a vossas cargas.
Ши ымпэратул Еӂиптулуй ле-а зис: „Мойсе ши Аарон, пентру че абатець попорул де ла лукрул луй? Плекаць ла лукрэриле воастре.”
5 E disse também faraó: Eis que o povo da terra já é muito, e vós fazeis cessa-los das suas cargas.
Фараон а зис: „Ятэ кэ попорул ачеста с-а ынмулцит акум ын царэ, ши вой май воиць сэ-л фачець сэ-шь ынчетезе лукрэриле?”
6 Portanto deu ordem faraó naquele mesmo dia aos exatores do povo, e aos seus oficiais, dizendo:
Ши кяр ын зиуа ачея, Фараон а дат урмэтоаря порункэ испрэвничеилор нородулуй ши логофецилор:
7 Daqui em diante não torneis a dar palha ao povo, para fazer tijolos, como fizestes ontem e anteontem: vão eles mesmos, e colham palhas para si.
„Сэ ну май даць попорулуй пае ка май ынаинте пентру фачеря кэрэмизилор, чи сэ се дукэ сингурь сэ стрынгэ пае.
8 E lhes imporeis a conta dos tijolos que fizeram ontem, e anteontem: nada diminuireis dela: porque eles estão ociosos; por isso clamam, dizendo: Vamos, sacrifiquemos ao nosso Deus.
Тотушь сэ ле черець ачелашь нумэр де кэрэмизь пе каре ле фэчяу май ынаинте; сэ ну ле скэдець нимик дин еле, кэч сунт ниште ленешь, де ачея стригэ мереу: ‘Хайдем сэ адучем жертфе Думнезеулуй ностру!’
9 Agrave-se o serviço sobre estes homens, para que se ocupem nele, e não confiem em palavras de mentira.
Сэ се дя мулт де лукру оаменилор ачестора, ка сэ айбэ де лукру ши сэ ну май умбле дупэ нэлучь.”
10 Então sairam os exatores do povo, e seus oficiais, e falaram ao povo, dizendo: Assim diz faraó: Eu não vos darei palha;
Испрэвничеий попорулуй ши логофеций ау венит ши ау спус попорулуй: „Аша ворбеште Фараон: ‘Ну вэ май дау пае;
11 Ide vós mesmos, e tomai vós palha de onde a achardes: porque nada se diminuirá de vosso serviço.
дучеци-вэ сингурь де вэ луаць пае де унде вець гэси, дар ну ви се скаде нимик дин лукрул востру.’”
12 Então o povo se espalhou por toda a terra do Egito, a colher rastolho em lugar de palha.
Попорул с-а рэспындит ын тоатэ цара Еӂиптулуй, ка сэ стрынгэ мириште ын лок де пае.
13 E os exatores os apertavam, dizendo: acabai vossa obra, a tarefa de cada dia, como quando havia palha.
Испрэвничеий ый силяу зикынд: „Испрэвици-вэ лукрул зи де зи, ка атунч кынд ерау пае!”
14 E foram açoitados os oficiais dos filhos de Israel, que os exatores de faraó tinham posto sobre eles, dizendo estes: Porque não acabastes vossa tarefa, fazendo tijolos como antes, assim também ontem e hoje?
Ау бэтут кяр пе логофеций копиилор луй Исраел, пушь песте ей де испрэвничеий луй Фараон. „Пентру че”, ли се зичя, „н-аць испрэвит ерь ши азь, ка май ынаинте, нумэрул де кэрэмизь каре вэ фусесе хотэрыт?”
15 Pelo que foram-se os oficiais dos filhos de Israel, e clamaram a faraó, dizendo: Porque fazes assim a teus servos?
Логофеций копиилор луй Исраел с-ау дус сэ се плынгэ ла Фараон ши й-ау зис: „Пентру че те порць аша ку робий тэй?
16 Palha não se dá a teus servos, e nos dizem: Fazei tijolos: e eis que teus servos são açoitados; porém o teu povo tem a culpa.
Робилор тэй ну ли се май дау пае ка май ынаинте, ши тотушь ни се спуне: ‘Фачець кэрэмизь!’ Ба ынкэ, робий тэй сунт ши бэтуць, ка ши кынд попорул тэу ар фи виноват.”
17 Mas ele disse: Vós sois ociosos: vós sois ociosos: por isso dizeis: Vamos, sacrifiquemos ao Senhor.
Фараон а рэспунс: „Сунтець ниште ленешь ши ниште трынторь! Де ачея зичець: ‘Хайдем сэ адучем жертфе Домнулуй!’
18 Ide pois agora, trabalhai: palha porém não se vos dará: contudo, dareis a conta dos tijolos.
Акум, дучеци-вэ ындатэ де лукраць; ну ви се вор да пае ши вець фаче ачелашь нумэр де кэрэмизь.”
19 Então os oficiais dos filhos de Israel viram-se em aflição, porquanto se dizia: Nada diminuireis de vossos tijolos, da tarefa do dia no seu dia.
Логофеций копиилор луй Исраел ау вэзут ын че старе ненорочитэ ерау кынд ли се зичя: „Ну ви се скаде нимик дин нумэрул де кэрэмизь, чи ын фиекаре зи сэ фачець лукрул кувенит уней зиле.”
20 E encontraram a Moisés e a Aarão, que estavam defronte deles, quando sairam de faraó,
Кынд ау ешит де ла Фараон, ау ынтылнит пе Мойсе ши пе Аарон, каре ый аштептау.
21 E disseram-lhes: O Senhor atente sobre vós, e julgue isso, porquanto fizeste feder o nosso cheiro diante de faraó, e diante de seus servos, dando-lhes a espada nas mãos, para nos matar.
Ши ле-ау зис: „Сэ вэ вадэ Домнул ши сэ жудече! Вой не-аць фэкут урыць луй Фараон ши служиторилор луй; ба ынкэ ле-аць дат сабия ын мынэ ка сэ не омоаре.”
22 Então se tornou Moisés ao Senhor, e disse: Senhor! porque fizeste mal a este povo? porque me enviaste?
Мойсе с-а ынторс ла Домнул ши а зис: „Доамне, пентру че ай фэкут ун астфел де рэу попорулуй ачестуя? Пентру че м-ай тримис?
23 Porque desde que entrei a faraó, para falar em teu nome, ele maltratou a este povo; e de nenhuma sorte livraste o teu povo.
Де кынд м-ам дус ла Фараон ка сэ-й ворбеск ын Нумеле Тэу, ел фаче ши май рэу попорулуй ачестуя, ши н-ай избэвит пе попорул Тэу.”
