Salmos 137

1 Junto dos rios de Babylonia, ali nos assentámos e chorámos, quando nos lembrámos de Sião:

Aan Babels stromen zaten wij schreiend Bij de gedachte aan Sion;

2 Sobre os salgueiros que ha no meio d'ella, pendurámos as nossas harpas.

En aan de wilgen, die daar stonden, Hingen wij onze harpen op.

3 Pois lá aquelles que nos levaram captivos, nos pediam uma canção; e os que nos destruiram, que os alegrassemos, dizendo; Cantae-nos uma das canções de Sião

Ja, daar durfden onze rovers Ons nog liederen vragen; En onze beulen: "Zingt ons vrolijke wijsjes Uit de zangen van Sion!"

4 Como cantaremos a canção do Senhor em terra estranha?

Ach, hoe zouden wij Jahweh’s liederen zingen Op vreemde bodem!

5 Se eu me esquecer de ti, ó Jerusalem, esqueça-se a minha direita da sua destreza.

Jerusalem, zo ik u zou vergeten, Ik vergat mijn rechterhand nog eer;

6 Se me não lembrar de ti, apegue-se-me a lingua ao meu paladar; se não prefiro Jerusalem á minha maior alegria.

Mijn tong mag aan mijn gehemelte kleven, Zo ik u niet gedenk: Zo ik niet meer van Jerusalem houd, Dan van het toppunt van vreugde.

7 Lembra-te, Senhor, dos filhos de Edom no dia de Jerusalem, que diziam: Descobri-a, descobri-a até aos seus alicerces.

Jahweh, reken de zonen van Edom De dag van Jerusalem toe; Die riepen: Smijt ze neer, smijt ze neer; Neer met haar op de grond!

8 Ah! filha de Babylonia, que vaes ser assolada; feliz aquelle que te retribuir o pago que tu nos pagaste a nós.

En gij, dochter van Babel, moordenares: Heil hem, die u vergeldt wat gij ons hebt gedaan;

9 Feliz aquelle que pegar em teus filhos e der com elles pelas pedras.

Heil hem, die uw kinderen grijpt, En tegen de rots te pletter slaat!