Jó 7

1 Porventura não tem o homem guerra sobre a terra? e não são os seus dias como os dias do jornaleiro?

“Yeryüzünde insan yaşamı savaşı andırmıyor mu, Günleri gündelikçinin günlerinden farklı mı?

2 Como o cervo que suspira pela sombra, e como o jornaleiro que espera pela sua paga,

Gölgeyi özleyen köle, Ücretini bekleyen gündelikçi gibi,

3 Assim me deram por herança mezes de vaidade: e noites de trabalho me prepararam.

Miras olarak bana boş aylar verildi, Payıma sıkıntılı geceler düştü.

4 Deitando-me a dormir, então digo, Quando me levantarei? mas comprida é a noite, e farto-me de me voltar na cama até á alva.

Yatarken, ‘Ne zaman kalkacağım’ diye düşünüyorum, Ama gece uzadıkça uzuyor, Gün doğana dek dönüp duruyorum.

5 A minha carne se tem vestido de bichos e de torrões de pó: a minha pelle está gretada, e se fez abominavel.

Bedenimi kurt, kabuk kaplamış, Çatlayan derimden irin akıyor.

6 Os meus dias são mais velozes do que a lançadeira do tecelão, e pereceram sem esperança.

“Günlerim dokumacının mekiğinden hızlı, Umutsuz tükenmekte.

7 Lembra-te de que a minha vida é como o vento; os meus olhos não tornarão a ver o bem.

Ey Tanrı, yaşamımın bir soluk olduğunu anımsa, Gözüm bir daha mutluluk yüzü görmeyecek.

8 Os olhos dos que agora me vêem não me verão mais: os teus olhos estarão sobre mim, porém não serei mais.

Şu anda bana bakan gözler bir daha beni görmeyecek, Senin gözlerin üzerimde olacak, Ama ben yok olacağım.

9 Assim como a nuvem se desfaz e passa, assim aquelle que desce á sepultura nunca tornará a subir. (Sheol h7585)

Bir bulutun dağılıp gitmesi gibi, Ölüler diyarına inen bir daha çıkmaz. (Sheol h7585)

10 Nunca mais tornará á sua casa, nem o seu logar jámais o conhecerá.

Bir daha evine dönmez, Bulunduğu yer artık onu tanımaz.

11 Por isso não reprimirei a minha bocca: fallarei na angustia do meu espirito; queixar-me-hei na amargura da minha alma.

“Bu yüzden sessiz kalmayacak, İçimdeki sıkıntıyı dile getireceğim; Canımın acısıyla yakınacağım.

12 Sou eu porventura o mar, ou a baleia, para que me ponhas uma guarda?

Ben deniz ya da deniz canavarı mıyım ki, Başıma bekçi koydun?

13 Dizendo eu: Consolar-me-ha a minha cama: meu leito alliviará a minha ancia;

Yatağım beni rahatlatır, Döşeğim acılarımı dindirir diye düşündüğümde,

14 Então me espantas com sonhos, e com visões me assombras:

Beni düşlerle korkutuyor, Görümlerle yıldırıyorsun.

15 Pelo que a minha alma escolheria antes a estrangulação: e antes a morte do que a vida.

Öyle ki, boğulmayı, Ölmeyi şu yaşama yeğliyorum.

16 A minha vida abomino, pois não viveria para sempre: retira-te de mim; pois vaidade são os meus dias.

Yaşamımdan tiksiniyor, Sonsuza dek yaşamak istemiyorum; Çek elini benden, çünkü günlerimin anlamı kalmadı.

17 Que é o homem, para que tanto o estimes, e ponhas sobre elle o teu coração,

“İnsan ne ki, onu büyütesin, Üzerinde kafa yorasın,

18 E cada manhã o visites, e cada momento o proves?

Her sabah onu yoklayasın, Her an onu sınayasın?

19 Até quando me não deixarás, nem me largarás, até que engula o meu cuspo?

Gözünü üzerimden hiç ayırmayacak mısın, Tükürüğümü yutacak kadar bile beni rahat bırakmayacak mısın?

20 Se pequei, que te farei, ó Guarda dos homens? porque fizeste de mim um alvo para ti por tropeço, para que a mim mesmo me seja pesado?

Günah işledimse, ne yaptım sana, Ey insan gözcüsü? Niçin beni kendine hedef seçtin? Sana yük mü oldum?

21 E porque me não perdoas a minha transgressão, e não tiras a minha iniquidade? porque agora me deitarei no pó, e de madrugada me buscarás, e não estarei lá.

Niçin isyanımı bağışlamaz, Suçumu affetmezsin? Çünkü yakında toprağa gireceğim, Beni çok arayacaksın, ama ben artık olmayacağım.”