Jó 7

1 Porventura não tem o homem guerra sobre a terra? e não são os seus dias como os dias do jornaleiro?

Difinita estas ja por la homo la limtempo sur la tero, Kaj liaj tagoj estas kiel la tagoj de dungito.

2 Como o cervo que suspira pela sombra, e como o jornaleiro que espera pela sua paga,

Kiel sklavo, kiu sopiras al ombro, Kaj kiel dungito, kiu atendas sian pagon,

3 Assim me deram por herança mezes de vaidade: e noites de trabalho me prepararam.

Tiel mi ricevis sorte monatojn vantajn, Kaj noktoj turmentaj estas nombritaj al mi.

4 Deitando-me a dormir, então digo, Quando me levantarei? mas comprida é a noite, e farto-me de me voltar na cama até á alva.

Kiam mi kuŝiĝas, mi diras: Kiam mi leviĝos? Sed la vespero fariĝas longa, kaj mi satiĝas de maltrankvileco ĝis la tagiĝo.

5 A minha carne se tem vestido de bichos e de torrões de pó: a minha pelle está gretada, e se fez abominavel.

Mia korpo estas kovrita de vermoj kaj de pecoj da tero; Mia haŭto krevis kaj putras.

6 Os meus dias são mais velozes do que a lançadeira do tecelão, e pereceram sem esperança.

Miaj tagoj forflugis pli facile, ol bobeno de teksisto, Kaj pasis, lasinte nenian esperon.

7 Lembra-te de que a minha vida é como o vento; os meus olhos não tornarão a ver o bem.

Memoru, ke mia vivo estas bloveto, Ke miaj okuloj ne plu revidos bonon;

8 Os olhos dos que agora me vêem não me verão mais: os teus olhos estarão sobre mim, porém não serei mais.

Ne plu revidos min okulo de vidanto; Vi volos ekrigardi min, sed mi jam ne ekzistos.

9 Assim como a nuvem se desfaz e passa, assim aquelle que desce á sepultura nunca tornará a subir. (Sheol h7585)

Nubo pasas kaj foriras; Tiel ne plu revenas tiu, kiu iris en Ŝeolon; (Sheol h7585)

10 Nunca mais tornará á sua casa, nem o seu logar jámais o conhecerá.

Li ne plu revenas en sian domon; Lia loko ne plu rekonos lin.

11 Por isso não reprimirei a minha bocca: fallarei na angustia do meu espirito; queixar-me-hei na amargura da minha alma.

Tial mi ne detenos mian buŝon; Mi parolos en la premiteco de mia spirito, Mi plendos en la maldolĉeco de mia animo.

12 Sou eu porventura o mar, ou a baleia, para que me ponhas uma guarda?

Ĉu mi estas maro aŭ mara monstro, Ke Vi starigis gardon por mi?

13 Dizendo eu: Consolar-me-ha a minha cama: meu leito alliviará a minha ancia;

Kiam mi pensas, ke mia lito min konsolos, Ke mia kuŝejo plifaciligos mian suferadon,

14 Então me espantas com sonhos, e com visões me assombras:

Tiam Vi teruras min per sonĝoj, Timigas min per vizioj;

15 Pelo que a minha alma escolheria antes a estrangulação: e antes a morte do que a vida.

Kaj mia animo deziras sufokiĝon, Miaj ostoj la morton.

16 A minha vida abomino, pois não viveria para sempre: retira-te de mim; pois vaidade são os meus dias.

Tedis al mi; ne eterne mi vivu; Forlasu min, ĉar miaj tagoj estas vantaĵo.

17 Que é o homem, para que tanto o estimes, e ponhas sobre elle o teu coração,

Kio estas homo, ke Vi faras lin granda, Ke Vi zorgas pri li,

18 E cada manhã o visites, e cada momento o proves?

Ke Vi rememoras lin ĉiumatene, Elprovas lin ĉiumomente?

19 Até quando me não deixarás, nem me largarás, até que engula o meu cuspo?

Kial Vi ne deturnas Vin de mi, Ne lasas min libera eĉ tiom, ke mi povu engluti mian salivon?

20 Se pequei, que te farei, ó Guarda dos homens? porque fizeste de mim um alvo para ti por tropeço, para que a mim mesmo me seja pesado?

Se mi pekis, kion mi per tio faris al Vi, ho gardanto de la homoj? Kial Vi faris min celo de Viaj atakoj, Ke mi fariĝis ŝarĝo por mi mem?

21 E porque me não perdoas a minha transgressão, e não tiras a minha iniquidade? porque agora me deitarei no pó, e de madrugada me buscarás, e não estarei lá.

Kaj kial Vi ne deprenas mian pekon, ne pardonas mian malbonagon? Jen mi ja baldaŭ kuŝos en la tero; Kaj kiam Vi morgaŭ serĉos min, mi ne ekzistos.