Jó 4
1 Então respondeu Eliphaz o temanita, e disse:
Kaj ekparolis Elifaz, la Temanano, kaj diris:
2 Se intentarmos fallar-te, enfadar-te-has? mas quem poderia conter as palavras?
Se oni provos diri al vi vorton, tio eble estos por vi turmenta? Sed kiu povas deteni sin de parolado?
3 Eis que ensinaste a muitos, e esforçaste as mãos fracas.
Jen vi multajn instruis, Kaj manojn senfortiĝintajn vi refortigis;
4 As tuas palavras levantaram os que tropeçavam e os joelhos desfallecentes fortificaste.
Falantojn restarigis viaj vortoj, Kaj fleksiĝantajn genuojn vi fortigis;
5 Mas agora a ti te vem, e te enfadas: e, tocando-te a ti, te perturbas.
Kaj nun, kiam tio trafis vin, vi perdis la forton; Ĝi ektuŝis vin, kaj vi ektimis.
6 Porventura não era o teu temor de Deus a tua confiança, e a tua esperança a sinceridade dos teus caminhos?
Ĉu ne via timo antaŭ Dio estas via konsolo? Ĉu la virteco de viaj vojoj ne estas via espero?
7 Lembra-te agora qual é o innocente que jamais perecesse? e onde foram os sinceros destruidos?
Rememoru do, ĉu pereis iu senkulpa? Kaj kie virtuloj estis ekstermitaj?
8 Como eu tenho visto, os que lavram iniquidade, e semeam trabalho segam o mesmo.
Kiel mi vidis, tiuj, kiuj plugis pekojn kaj semis malbonagojn, Tiuj ilin rikoltas;
9 Com o bafo de Deus perecem; e com o assopro da sua ira se consomem.
De la ekblovo de Dio ili pereas, Kaj de la ekspiro de Lia kolero ili malaperas.
10 O bramido do leão, e a voz do leão feroz, e os dentes dos leõezinhos se quebrantam.
La kriado de leono kaj la voĉo de leopardo silentiĝis, Kaj la dentoj de junaj leonoj rompiĝis;
11 Perece o leão velho, porque não ha preza; e os filhos da leoa andam esparzidos.
Leono pereis pro manko de manĝaĵo, Kaj idoj de leonino diskuris.
12 Uma palavra se me disse em segredo; e os meus ouvidos perceberam um sussurro d'ella.
Kaj al mi kaŝe alvenis vorto, Kaj mia orelo kaptis parteton de ĝi.
13 Entre imaginações de visões da noite, quando cae sobre os homens o somno profundo;
Dum meditado pri la vizioj de la nokto, Kiam profunda dormo falas sur la homojn,
14 Sobreveiu-me o espanto e o tremor, e todos os meus ossos estremeceram.
Atakis min teruro kaj tremo, Kaj ĉiuj miaj ostoj eksentis timon.
15 Então um espirito passou por diante de mim; fez-me arrepiar os cabellos da minha carne;
Kaj spirito traflugis antaŭ mi, Kaj la haroj sur mia korpo rigidiĝis.
16 Parou elle, porém não conheci a sua feição; um vulto estava diante dos meus olhos: e, calando-me, ouvi uma voz que dizia:
Staris bildo antaŭ miaj okuloj, sed mi ne povis rekoni ĝian aspekton; Estis silento, kaj mi ekaŭdis voĉon, dirantan:
17 Seria porventura o homem mais justo do que Deus? seria porventura o varão mais puro do que o seu Creador?
Ĉu homo estas pli justa ol Dio? Ĉu viro estas pli pura ol lia Kreinto?
18 Eis-que nos seus servos não confiaria, e aos seus anjos imputaria loucura:
Vidu, al Siaj servantoj Li ne konfidas, Kaj Siajn anĝelojn Li trovas mallaŭdindaj:
19 Quanto menos n'aquelles que habitam em casas de lodo, cujo fundamento está no pó, e são machucados como a traça!
Des pli koncerne tiujn, Kiuj loĝas en argilaj dometoj, Fonditaj sur tero, Kaj kiujn formanĝas vermoj.
20 Desde a manhã até á tarde são despedaçados: e eternamente perecem sem que d'isso se faça caso.
De la mateno ĝis la vespero ili disfalas, Pereas por ĉiam, kaj neniu tion atentas.
21 Porventura se não passa com elles a sua excellencia? morrem, porém sem sabedoria.
La fadeno de ilia vivo estas distranĉita; Ili mortas, kaj ne en saĝeco.
