Jó 29
1 E proseguiu Job em proferir o seu dito, e disse:
Kaj plue Ijob parolis siajn sentencojn, kaj diris:
2 Ah! quem me dera ser como eu fui nos mezes passados! como nos dias em que Deus me guardava!
Ho, se estus al mi tiel, kiel en la antaŭaj monatoj, Kiel en la tempo, kiam Dio min gardis;
3 Quando fazia resplandecer a sua candeia sobre a minha cabeça e quando eu pela sua luz caminhava pelas trevas:
Kiam Lia lumilo lumis super mia kapo; Kaj sub Lia lumo mi povis iri en mallumo;
4 Como era nos dias da minha mocidade, quando o segredo de Deus estava sobre a minha tenda:
Kiel estis al mi en la tagoj de mia juneco, Kiam la ŝirmado de Dio estis super mia tendo;
5 Quando o Todo-poderoso ainda estava comigo, e os meus meninos em redor de mim.
Kiam la Plejpotenculo estis ankoraŭ kun mi, Kaj ĉirkaŭ mi estis miaj infanoj;
6 Quando lavava os meus passos na manteiga, e da rocha me corriam ribeiros de azeite:
Kiam miaj paŝoj laviĝadis en butero, Kaj la roko verŝadis al mi fluojn da oleo!
7 Quando sahia a porta pela cidade, e na praça fazia preparar a minha cadeira:
Kiam mi eliris el la pordego al la urbo Kaj aranĝis al mi sidon sur la placo,
8 Os moços me viam, e se escondiam, e até os edosos se levantavam e se punham em pé:
Vidis min junuloj kaj kaŝis sin, Kaj maljunuloj leviĝis kaj staris;
9 Os principes continham as suas palavras, e punham a mão sobre a sua bocca:
Eminentuloj ĉesis paroli Kaj metis la manon sur sian buŝon;
10 A voz dos chefes se escondia: e a sua lingua se pegava ao seu paladar:
La voĉo de altranguloj sin kaŝis, Kaj ilia lango algluiĝis al ilia palato.
11 Ouvindo-me algum ouvido, me tinha por bemaventurado: vendo-me algum olho, dava testemunho de mim;
Kiam orelo aŭdis, ĝi nomis min feliĉa; Kiam okulo vidis, ĝi gloris min;
12 Porque eu livrava o miseravel, que clamava: como tambem o orfão que não tinha quem o soccoresse.
Ĉar mi savadis kriantan malriĉulon, Kaj orfon, kiu ne havis helpanton.
13 A benção do que ia perecendo vinha sobre mim, e eu fazia que jubilasse o coração da viuva.
Beno de pereanto venadis sur min, Kaj la koro de vidvino estis ĝojigata de mi.
14 Vestia-me da justiça: e ella me servia de vestido: como manto e diadema era o meu juizo.
Virteco estis mia vesto, Kaj mia justeco vestis min kiel mantelo kaj kapornamo.
15 Eu fui o olho do cego, como tambem os pés do coxo:
Mi estis okuloj por la blindulo, Kaj piedoj por la lamulo;
16 Aos necessitados era pae, e as causas de que eu não tinha conhecimento inquiria com diligencia;
Mi estis patro por la malriĉuloj, Kaj juĝan aferon de homoj nekonataj mi esploradis;
17 E quebrava os queixaes do perverso, e dos seus dentes tirava a preza.
Mi rompadis la makzelojn al maljustulo, Kaj el liaj dentoj mi elŝiradis la kaptitaĵon.
18 E dizia: No meu ninho expirarei, e multiplicarei os meus dias como a areia.
Kaj mi pensis: En mia nesto mi mortos, Kaj grandnombraj kiel sablo estos miaj tagoj;
19 A minha raiz se estendia junto ás aguas, e o orvalho fazia assento sobre os meus ramos;
Mia radiko estas malkovrita por la akvo, Kaj roso noktas sur miaj branĉoj.
20 A minha honra se renovava em mim, e o meu arco se reforçava na minha mão.
Mia gloro estas ĉiam nova, Kaj mia pafarko ĉiam refortiĝas en mia mano.
21 Ouvindo-me esperavam, e em silencio attendiam ao meu conselho.
Oni aŭskultadis min kaj atendadis, Kaj silentadis, kiam mi donadis konsilojn.
22 Acabada a minha palavra, não replicavam, e minhas razões distillavam sobre elles;
Post miaj vortoj oni ne plu parolis; Kaj miaj vortoj gutadis sur ilin.
23 Porque me esperavam, como a chuva; e abriam a sua bocca, como a chuva tardia
Oni atendadis min kiel la pluvon, Kaj malfermadis sian buŝon, kiel por malfrua pluvo.
24 Se me ria para elles, não o criam, e não faziam abater a luz do meu rosto;
Se mi iam ridis al ili, ili ne kredis tion; Kaj la lumo de mia vizaĝo ne falis.
25 Eu escolhia o seu caminho, assentava-me como chefe, e habitava como rei entre as tropas: como aquelle que consola os que pranteiam.
Kiam mi iris al ili, mi sidis sur la ĉefa loko; Mi loĝis kiel reĝo inter taĉmentoj, Kiel konsolanto de funebruloj.
