Jó 17
1 O meu espirito se vae corrompendo, os meus dias se vão apagando, e tenho perante mim as sepulturas.
Mijn geest gebroken, mijn dagen geblust, Mij rest slechts het graf!
2 Porventura não estão zombadores comigo? e os meus olhos não passam a noite chorando pelas suas amarguras?
Ben ik niet het mikpunt van spot, Verkwijnt niet mijn oog door de bittere verwijten?
3 Promette agora, e dá-me um fiador para comtigo: quem ha que me dê a mão?
Stel Uzelf bij U tot borg voor mijl; Wie anders zou voor mij handslag geven?
4 Porque aos seus corações encobriste o entendimento, pelo que não os exaltarás.
Want hùn hart hebt Gij voor inzicht gesloten, En daarom steken zij de hand niet uit;
5 O que lisongeando falla aos amigos tambem os olhos de seus filhos desfallecerão.
Men beklaagt het lot van zijn vrienden Terwijl de ogen versmachten van de eigen kinderen;
6 Porém a mim me poz por um proverbio dos povos, de modo que já sou uma abominação perante o rosto de cada um.
Men heeft mij tot spreekwoord gemaakt bij de mensen, Ik ben een, wien men in het aangezicht spuwt!
7 Pelo que já se escureceram de magoa os meus olhos, e já todos os meus membros são como a sombra:
Mijn oog is dof van verdriet, Mijn leden zijn tot een schaduw vervluchtigd!
8 Os rectos pasmarão d'isto, e o innocente se levantará contra o hypocrita.
De braven ontstellen ervan, De onschuldige is jaloers op den boze:
9 E o justo seguirá o seu caminho firmemente, e o puro de mãos irá crescendo em força.
Moet de rechtvaardige toch zijn weg maar bewandelen, Wie rein van handen is, zijn kracht nog verdubbelen?
10 Mas, na verdade, tornae todos vós, e vinde cá; porque sabio nenhum acho entre vós.
En daarom, hoe gij u allen wendt of keert, Een wijze vind ik onder u niet;
11 Os meus dias passam, os meus propositos se quebraram, os pensamentos do meu coração.
Mijn levensdagen zijn voorbij, Mijn plannen, mijn hartewensen vernield!
12 Trocaram o dia em noite; a luz está perto do fim, por causa das trevas.
Men maakt een dag van de nacht, Van duisternis het morgenlicht!
Kan ik nog hopen? Het dodenrijk is mijn huis, In de duisternis heb ik mijn leger gespreid; (Sheol h7585)
14 Á corrupção clamo: Tu és meu pae; e aos bichos: Vós sois minha mãe e minha irmã.
Tot het graf geroepen: Gij zijt mijn vader, Tot de wormen: Gij zijt mijn moeder en zusters!
15 Onde pois estaria agora a minha esperança? emquanto á minha esperança, quem a poderá ver
Waar is mijn hoop, Mijn geluk, wie kan het ontdekken:
