Jó 14
1 O homem nascido da mulher é curto de dias e farto de inquietação.
Èovjek roðen od žene kratka je vijeka i pun nemira.
2 Sae como a flor, e se corta; foge tambem como a sombra, e não permanece.
Kao cvijet nièe, i otsijeca se, i bježi kao sjen, i ne ostaje.
3 E sobre este tal abres os teus olhos, e a mim me fazes entrar no juizo comtigo.
I na takoga otvoraš oko svoje, i mene vodiš na sud sa sobom!
4 Quem do immundo tirará o puro? Ninguem.
Ko æe èisto izvaditi iz neèista? Niko.
5 Visto que os seus dias estão determinados, comtigo está o numero dos seus dias; e tu lhe pozeste limites, e não passará além d'elles.
Izmjereni su dani njegovi, broj mjeseca njegovijeh u tebe je; postavio si mu meðu, preko koje ne može prijeæi.
6 Desvia-te d'elle, para que tenha repouso, até que, como o jornaleiro, tenha contentamento no seu dia.
Odvrati se od njega da poèine dokle ne navrši kao nadnièar dan svoj.
7 Porque ha esperança para a arvore que, se fôr cortada, ainda se renovará, e não cessarão os seus renovos
Jer za drvo ima nadanja, ako se posijeèe, da æe se još omladiti i da neæe biti bez izdanaka;
8 Se se envelhecer na terra a sua raiz, e morrer o seu tronco no pó,
Ako i ostari u zemlji korijen njegov i u prahu izumre panj njegov,
9 Ao cheiro das aguas brotará, e dará ramos para a planta.
Èim osjeti vodu, opet napupi i pusti grane kao prisad.
10 Porém, morrendo o homem, está abatido: e dando o homem o espirito, então onde está?
A èovjek umire iznemogao; i kad izdahne èovjek, gdje je?
11 Como as aguas se retiram do mar, e o rio se esgota, e fica secco,
Kao kad voda oteèe iz jezera i rijeka opadne i usahne,
12 Assim o homem se deita, e não se levanta: até que não haja mais céus não acordarão nem se erguerão de seu somno.
Tako èovjek kad legne, ne ustaje više; dokle je nebesa neæe se probuditi niti æe se prenuti oda sna svojega.
13 Oxalá me escondesses na sepultura, e me occultasses até que a tua ira se desviasse: e me pozesses um limite, e te lembrasses de mim! (Sheol h7585)
O da me hoæeš u grobu sakriti i skloniti me dokle ne utoli gnjev tvoj, i da mi daš rok kad æeš me se opomenuti! (Sheol h7585)
14 Morrendo o homem, porventura tornará a viver? todos os dias de meu combate esperaria, até que viesse a minha mudança?
Kad umre èovjek, hoæe li oživjeti? Sve dane vremena koje mi je odreðeno èekaæu dokle mi doðe promjena.
15 Chama-me, e eu te responderei, e affeiçoa-te á obra de tuas mãos.
Zazvaæeš, i ja æu ti se odazvati; djelo ruku svojih poželjeæeš.
16 Pois agora contas os meus passos: porventura não vigias sobre o meu peccado?
A sada brojiš korake moje, i ništa ne ostavljaš za grijeh moj.
17 A minha transgressão está sellada n'um sacco, e amontoas as minhas iniquidades.
Zapeèaæeni su u tobocu moji prijestupi, i zavezuješ bezakonja moja.
18 E, na verdade, caindo a montanha, desfaz-se: e a rocha se remove do seu logar.
Zaista, kao što gora padne i raspadne se, i kao što se stijena odvali s mjesta svojega,
19 As aguas gastam as pedras, as cheias afogam o pó da terra: e tu fazes perecer a esperança do homem.
I kao što voda spira kamenje i povodanj odnosi prah zemaljski, tako nadanje èovjeèije obraæaš u ništa.
20 Tu para sempre prevaleces contra elle, e elle passa; tu, mudando o seu rosto, o despedes.
Nadvlaðuješ ga jednako, te odlazi, mijenjaš mu lice i otpuštaš ga.
21 Os seus filhos estão em honra, sem que elle o saiba: ou ficam minguados sem que elle o perceba:
Ako sinovi njegovi budu u èasti, on ne zna; ako li u sramoti, on se ne brine.
22 Mas a sua carne n'elle tem dôres: e a sua alma n'elle lamenta.
Samo tijelo njegovo dok je živ boluje, i duša njegova u njemu tuži.
