< 2 Coríntios 7 >

1 Ora, amados, pois que temos taes promessas, purifiquemo-nos de toda a immundicia da carne e do espirito, aperfeiçoando a sanctificação no temor de Deus.
Moi bisi morom kora khan, etu kosom khan thaka nimite, amikhan laga mangso aru atma laga letera khan pora nije ke sapha kori lobo, aru Isor laga bhoi te thik pora pobitrota kori lobo.
2 Recebei-nos; a ninguem aggravámos, a ninguem corrompemos, de ninguem buscámos o nosso proveito.
Amikhan nimite jaga bonabi! Kilekoile amikhan kun manu ke bhi galti kora nai, amikhan kun manu ke bhi misa-misi kora nai, amikhan kun manu ke bhi thoga baji kora nai.
3 Não digo isto para vossa condemnação; pois já d'antes tinha dito que estaes em nossos corações para juntamente morrer e viver
Ami apuni khan ke golti janabole nimite etu kowa nohoi; kele koile ami poila pora koise, amikhan laga mon bhitor te apnikhan ase, aru eke logote he moribo aru jinda thakibo.
4 Grande é a ousadia da minha falla para comvosco, e grande a minha jactancia a respeito de vós; estou cheio de consolação: superabundo de gozo em todas as nossas tribulações.
Ami bhoi nakorikena apnikhan logote kotha koi ase, ami apnikhan laga naam untcha kori bole bisi ase: ami mon aram hoi kene ase, amikhan laga sob dukh aru digdar te ami bisi khushi paikena ase.
5 Porque, ainda quando chegámos á Macedonia, a nossa carne não teve repouso algum; antes em tudo fomos attribulados: por fóra combates, temores por dentro.
Kilekoile, jitia amikhan Macedonia jagate ahise, amikhan bisi dukh te thakise. Aru sob phale digdar paise- bahar te lorai khan asele, aru bhitor te bhoi.
6 Mas Deus, que consola os abatidos, nos consolou com a vinda de Tito.
Eneka hoile bhi Isor, jun mon chutu hoi kene thaka khan ke aram diye, Titus aha pora amikhan ke anondo dangor kori dise,
7 E não sómente com a sua vinda, senão tambem pela consolação com que foi consolado de vós, contando-nos as vossas saudades, o vosso choro, o vosso zelo por mim, de maneira que muito me regozijei.
Aru khali tai aha nimite he nohoi, kintu apnikhan pora taike mon dangor kori diya te amikhan bhi anondo hoise, aru moike lok kori bole itcha pora mon bhorta thaka, kandikena mon ghurai aha, moi logote milikena modot kori bole itcha thaka, eitu khan sob khobor huni kene moi arubi bisi khushi paise.
8 Porque, ainda que vos contristei com a carta, não me arrependo, embora me arrependesse por vêr que aquella carta vos contristou, ainda que por pouco tempo.
Kilekoile moi laga ekta chithi pora apnikhan ke mon dukh kori bole dise, hoile bhi ami golti bhabona nai, -olop homoi nimite golti lagise, jitia moi dikhise apnikhan etu chithi nimite mon dukh hoise, khali ek ghanta nimite hoile bhi.-
9 Agora folgo, não porque fostes contristados, mas porque fostes contristados para o arrependimento; porque fostes contristados segundo Deus; de maneira que por nós não padecestes damno em coisa alguma.
Etiya ami khushi ase, apnikhan mon dukh huwa nimite nohoi, hoilebi apnikhan mon dukh lagi kene paap pora mon ghura nimite. Kilekoile apuni khan ke bhal nimite mon dukh lagi bole dise, apnikhan mon ghura bole tak mon dukh hoise. Kilekoile, Isor laga itcha te apnikhan mon dukh hoise, aru etu nimite apnikhan to amikhan karone eku te nuksan nohobole nimite.
10 Porque a tristeza segundo Deus obra arrependimento para a salvação, da qual ninguem se arrepende; mas a tristeza do mundo obra a morte.
Kilekoile Isor pora lagi thaka mon dukh to paap pora mon ghura bole diye juntu pora mon chinta nathaki kene poritran pai. Hoilebi etu prithibi laga mon dukh to mora he ane.
11 Porque, quanto cuidado não produziu isto mesmo em vós, que segundo Deus fostes contristados! que apologia, que indignação, que temor, que saudades, que zelo, que vingança! em tudo mostrastes estar puros n'este negocio.
Kilekoile sabi, juntu bhal nimite apuni khan ke Isor pora mon dukh kori bole dise, etu pora apnikhan bhitor te kiman kaam korise. Kiman mon bhorta huwa, kiman nijor nimite safai koribo dise, kiman khong, kiman bhoi, kiman mon pora lagi thaka bhabona, kiman biya laga bodla lobole mon laga bhabona! Eitu khan sob bhitor te apnikhan eku golti nathaka nijor pora dikhai dise.
12 Portanto, ainda que vos escrevi, não foi por causa do que fez o aggravo, nem por causa do que soffreu o aggravo, mas para que a nossa diligencia por vós fosse manifesta diante de Deus.
Etu nimite, ami apuni khan ke poila likha bhi, ami tai nimite likha nohoi jun golti korise, tai nimite bhi likha nohoi jun galti nimite dukh paise, hoilebi Isor age te apuni khan laga mon kiman bhorta ase etu apnikhan ke buja bole nimite hoise.
13 Por isso fomos consolados pela vossa consolação, e muito mais nos alegramos pela alegria de Tito, porque o seu espirito foi recreado por vós todos.
Etu nimite apnikhan laga mon aram te amikhan bhi aram paise. Amikhan aru bhi bisi mon aram pa-a to, Titus laga khushi nimite, kele koile apnikhan sob pora tai laga atma ke aru bhi notun takot kori dise.
14 Porque, se n'alguma coisa me gloriei de vós para com elle, não fiquei envergonhado; antes, como vos dissemos tudo com verdade, assim tambem a nossa gloria para com Tito se achou verdadeira.
Kilekoile apnikhan nimite ami tai usorte kiba phutani korile bhi, ami sorom laga nai; hoilebi jineka amikhan apuni khan ke sob hosa khan koi dise, eneka amikhan laga phutani bhi, juntu ami Titus usorte korisile, etu hosa paise.
15 E o seu entranhavel affecto para comvosco é mais abundante, lembrando-se da obediencia de vós todos, e de como o recebestes com temor e tremor.
Aru tai laga bhitor te apnikhan nimite aru bhi morom bisi hoise, apnikhan sob pora kotha mana nimite tai apuni khan ke bhabona kori thake, jineka bhoi aru kapi kene apnikhan taike mani loise.
16 Regozijo-me de em tudo poder confiar em vós.
Etu nimite ami khushi ase kele koile sob te ami apnikhan uporte mon dangor kori bole pare.

< 2 Coríntios 7 >