Psalmów 83

1 Pieśń i psalm Asafa. Boże, nie milcz; nie bądź głuchy i bezczynny, Boże!

Pieśń i psalm Asafowy. O Boże! nie milczże, nie bądź jako ten, co nie słyszy, i nie chciej się uspokoić, o Boże!

2 Bo oto burzą się twoi wrogowie, a ci, którzy cię nienawidzą, podnoszą głowę.

Bo się oto nieprzyjaciele twoi burzą, a ci, którzy cię w nienawiści mają, podnoszą głowę.

3 Przeciwko twemu ludowi knują spisek i naradzali się przeciw tym, których ochraniasz;

Przeciwko ludowi twemu wymyślili chytrą radę, a spiknęli się przeciw tym, których ty ochraniasz;

4 Mówiąc: Chodźcie, wytępmy ich, niech nie będą narodem, żeby więcej nie wspominano imienia Izraela.

Mówiąc: Pójdźcie, a wytraćmy ich, niech nie będą narodem, tak, żeby i nie wspominano więcej imienia Izraelskiego.

5 Zmówili się bowiem jednomyślnie, przeciwko tobie zawarli przymierze:

Albowiem spiknęli się jednomyślnie, przymierze przeciwko tobie uczynili:

6 Namioty Edomitów i Izmaelitów, Moab i Hagaryci;

Namioty Edomczyków, i Ismaelczyków, Moabczyków, i Agareńczyków,

7 Gebal, Ammon i Amalek; Filistyni z mieszkańcami Tyru.

Giebalczyków, i Ammonitczyków, i Amalekitczyków, także Filistyńczyków z tymi, którzy mieszkają w Tyrze;

8 Także Assur przyłączył się do nich, wsparł [swym] ramieniem synów Lota. (Sela)

Więc i Assyryjczycy złączyli się z nimi, będąc ramieniem synom Lotowym. (Sela)

9 Uczyń im [tak], jak Midianitom, jak Syserze, jak Jabinowi nad potokiem Kiszon;

Uczyńże im tak jako Madyjanczykom, jako Sysarze, jako Jabinowi u potoku Cyson.

10 Którzy zostali wytępieni w Endor, stali się jak gnój dla ziemi.

Którzy są wygładzeni w Endor; stali się jako gnój na ziemi.

11 Z ich dostojnikami postąp jak z Orebem i Zeebem, jak z Zebachem i Salmunną, ze wszystkimi ich książętami;

Obchodźże się z nimi, i z ich hetmanami, jako z Orebem, i jako z Zebą, i jako z Zebeem, i jako z Salmanem, ze wszystkimi książętami ich;

12 [Którzy] mówili: Weźmy w posiadanie przybytki Boże.

Bo rzekli: Posiądźmy dziedzicznie przybytki Boże.

13 Mój Boże, uczyń ich jak koło i jak źdźbło na wietrze.

Boże mój! uczyńże ich jako koło, i jako źdźbło przed wiatrem.

14 Jak ogień, który pali las, i jak płomień, [który] wypala góry;

Jako ogień, który las pali, i jako płomień, który zapala góry.

15 Tak ty ich ścigaj swoją nawałnicą i swoją burzą zatrwóż ich.

Tak ich ty wichrem twoim ścigaj, a burzą twą zatrwóż ich.

16 Okryj ich twarze hańbą, aby szukali twego imienia, PANIE!

Napełnij twarze ich pohańbieniem, aby szukali imienia twego, Panie!

17 Niech się zawstydzą i zatrwożą na wieki, niech się okryją hańbą i zginą.

Niech będą zawstydzeni i ustraszeni aż na wieki, a będąc pohańbieni niech zaginą.

18 Niech poznają, że jedynie ty, którego imię jest PAN, ty jesteś Najwyższy ponad całą ziemią.

A tak niech poznają, żeś ty, którego imię jest Pan, tyś sam Najwyższym nad wszystką ziemią.