Psalmów 2

1 Dlaczego poganie się buntują, a narody knują próżne zamysły?

Varför larma hedningarna och tänka folken fåfänglighet?

2 Królowie ziemscy powstają, a władcy naradzają się wspólnie przeciwko PANU i jego pomazańcowi, [mówiąc]:

Jordens konungar resa sig upp, och furstarna rådslå med varandra, mot HERREN och hans smorde:

3 Zerwijmy ich więzy i zrzućmy z siebie ich pęta.

"Låt oss slita sönder deras bojor och kasta deras band ifrån oss."

4 Lecz ten, który mieszka w niebie, będzie się śmiał, Pan będzie z nich szydził.

Han som bor i himmelen ler, HERREN bespottar dem.

5 Wtedy przemówi do nich w swoim gniewie i swą zapalczywością ich zatrwoży:

Då talar han till dem i sin vrede, och i sin förgrymmelse förskräcker han dem:

6 Ja ustanowiłem mojego króla na Syjonie, mojej świętej górze.

"Jag själv har insatt min konung på Sion, mitt heliga berg."

7 Ogłoszę dekret: PAN powiedział do mnie: Ty jesteś moim Synem, ja ciebie dziś zrodziłem.

Jag vill förtälja om vad beslutet är; HERREN sade till mig: "Du är min son, jag har i dag fött dig.

8 Poproś mnie, a dam ci narody w dziedzictwo i krańce ziemi na własność.

Begär av mig, så skall jag giva dig hedningarna till arvedel och jordens ändar till egendom.

9 Potłuczesz je laską żelazną, jak naczynie gliniane je pokruszysz.

Du skall sönderslå dem med järnspira, såsom lerkärl skall du krossa dem."

10 Teraz więc, królowie, zrozumcie, przyjmijcie pouczenie, sędziowie ziemi!

Så kommen nu till förstånd, I konungar; låten varna eder, I domare på jorden.

11 Służcie PANU z bojaźnią i radujcie się z drżeniem.

Tjänen HERREN med fruktan, och fröjden eder med bävan.

12 Pocałujcie Syna, by się nie rozgniewał i abyście nie zginęli w drodze, gdyby jego gniew choć trochę się zapalił. Błogosławieni wszyscy, którzy mu ufają.

Hyllen sonen, så att han icke vredgas och I förgåns på eder väg; ty snart kunde hans vrede upptändas. Saliga äro alla de som taga sin tillflykt till honom.