Psalmów 2

1 Dlaczego poganie się buntują, a narody knują próżne zamysły?

¿Por qué se amotinan las gentes, y los pueblos piensan vanidad?

2 Królowie ziemscy powstają, a władcy naradzają się wspólnie przeciwko PANU i jego pomazańcowi, [mówiąc]:

Estarán los reyes de la tierra, y príncipes consultarán en uno contra Jehová, y contra su ungido, diciendo:

3 Zerwijmy ich więzy i zrzućmy z siebie ich pęta.

Rompamos sus coyundas: y echemos de nosotros sus cuerdas.

4 Lecz ten, który mieszka w niebie, będzie się śmiał, Pan będzie z nich szydził.

El que mora en los cielos se reirá: el Señor se burlará de ellos.

5 Wtedy przemówi do nich w swoim gniewie i swą zapalczywością ich zatrwoży:

Entonces hablará a ellos con su furor, y con su ira los conturbará.

6 Ja ustanowiłem mojego króla na Syjonie, mojej świętej górze.

Y yo te establecí mi rey sobre Sión, el monte de mi santidad.

7 Ogłoszę dekret: PAN powiedział do mnie: Ty jesteś moim Synem, ja ciebie dziś zrodziłem.

Yo recitaré el decreto. Jehová me dijo: Mi hijo eres tú: yo te engendré hoy.

8 Poproś mnie, a dam ci narody w dziedzictwo i krańce ziemi na własność.

Demándame, y yo daré las gentes por tu heredad, y por tu posesión los cabos de la tierra.

9 Potłuczesz je laską żelazną, jak naczynie gliniane je pokruszysz.

Quebrantarlos has con vara de hierro: como vaso de ollero los desmenuzarás.

10 Teraz więc, królowie, zrozumcie, przyjmijcie pouczenie, sędziowie ziemi!

Y ahora reyes entendéd: admitid consejo jueces de la tierra.

11 Służcie PANU z bojaźnią i radujcie się z drżeniem.

Servíd a Jehová con temor: y alegráos con temblor.

12 Pocałujcie Syna, by się nie rozgniewał i abyście nie zginęli w drodze, gdyby jego gniew choć trochę się zapalił. Błogosławieni wszyscy, którzy mu ufają.

Besád al hijo, porque no se enoje, y perezcáis en el camino: cuando se encendiere un poco su furor, bienaventurados todos los que confían en él.