Psalmów 2

1 Dlaczego poganie się buntują, a narody knują próżne zamysły?

Hvorfor larmer hedningene og grunder folkene på det som fåfengt er?

2 Królowie ziemscy powstają, a władcy naradzają się wspólnie przeciwko PANU i jego pomazańcowi, [mówiąc]:

Jordens konger reiser sig, og fyrstene rådslår sammen mot Herren og mot hans salvede:

3 Zerwijmy ich więzy i zrzućmy z siebie ich pęta.

La oss sprenge deres bånd og kaste deres rep av oss!

4 Lecz ten, który mieszka w niebie, będzie się śmiał, Pan będzie z nich szydził.

Han som troner i himmelen, ler, Herren spotter dem.

5 Wtedy przemówi do nich w swoim gniewie i swą zapalczywością ich zatrwoży:

Så taler han til dem i sin vrede, og i sin harme forferder han dem:

6 Ja ustanowiłem mojego króla na Syjonie, mojej świętej górze.

Og jeg har dog innsatt min konge på Sion, mitt hellige berg!

7 Ogłoszę dekret: PAN powiedział do mnie: Ty jesteś moim Synem, ja ciebie dziś zrodziłem.

Jeg vil kunngjøre hvad fastsatt er: Herren sa til mig: Du er min sønn, jeg har født dig idag.

8 Poproś mnie, a dam ci narody w dziedzictwo i krańce ziemi na własność.

Begjær av mig! Så vil jeg gi dig hedningene til arv og jordens ender til eie.

9 Potłuczesz je laską żelazną, jak naczynie gliniane je pokruszysz.

Du skal knuse dem med jernstav; som en pottemakers kar skal du sønderslå dem.

10 Teraz więc, królowie, zrozumcie, przyjmijcie pouczenie, sędziowie ziemi!

Og nu, I konger, gå viselig frem! La eder advare, I dommere på jorden!

11 Służcie PANU z bojaźnią i radujcie się z drżeniem.

Tjen Herren med frykt og juble med beven!

12 Pocałujcie Syna, by się nie rozgniewał i abyście nie zginęli w drodze, gdyby jego gniew choć trochę się zapalił. Błogosławieni wszyscy, którzy mu ufają.

Kyss Sønnen, forat han ikke skal bli vred, og I gå til grunne på veien! For snart kunde hans vrede optendes. Salige er alle de som tar sin tilflukt til ham.