Psalmów 2

1 Dlaczego poganie się buntują, a narody knują próżne zamysły?

Quare fremuerunt gentes, et populi meditati sunt inania? Astiterunt reges terræ, et principes convenerunt in unum adversus Dominum, et adversus christum ejus.

2 Królowie ziemscy powstają, a władcy naradzają się wspólnie przeciwko PANU i jego pomazańcowi, [mówiąc]:

Dirumpamus vincula eorum, et projiciamus a nobis jugum ipsorum.

3 Zerwijmy ich więzy i zrzućmy z siebie ich pęta.

Qui habitat in cælis irridebit eos, et Dominus subsannabit eos.

4 Lecz ten, który mieszka w niebie, będzie się śmiał, Pan będzie z nich szydził.

Tunc loquetur ad eos in ira sua, et in furore suo conturbabit eos.

5 Wtedy przemówi do nich w swoim gniewie i swą zapalczywością ich zatrwoży:

Ego autem constitutus sum rex ab eo super Sion, montem sanctum ejus, prædicans præceptum ejus.

6 Ja ustanowiłem mojego króla na Syjonie, mojej świętej górze.

Dominus dixit ad me: Filius meus es tu; ego hodie genui te.

7 Ogłoszę dekret: PAN powiedział do mnie: Ty jesteś moim Synem, ja ciebie dziś zrodziłem.

Postula a me, et dabo tibi gentes hæreditatem tuam, et possessionem tuam terminos terræ.

8 Poproś mnie, a dam ci narody w dziedzictwo i krańce ziemi na własność.

Reges eos in virga ferrea, et tamquam vas figuli confringes eos.

9 Potłuczesz je laską żelazną, jak naczynie gliniane je pokruszysz.

Et nunc, reges, intelligite; erudimini, qui judicatis terram.

10 Teraz więc, królowie, zrozumcie, przyjmijcie pouczenie, sędziowie ziemi!

Servite Domino in timore, et exsultate ei cum tremore.

11 Służcie PANU z bojaźnią i radujcie się z drżeniem.

Apprehendite disciplinam, nequando irascatur Dominus, et pereatis de via justa.

12 Pocałujcie Syna, by się nie rozgniewał i abyście nie zginęli w drodze, gdyby jego gniew choć trochę się zapalił. Błogosławieni wszyscy, którzy mu ufają.

Cum exarserit in brevi ira ejus, beati omnes qui confidunt in eo.